Dag 1: Een nieuwe reis!

Wanneer ik ‘s ochtends de voordeur open doe schijnen de eerste zonnestralen die net boven de bomen uitkomen recht in mijn gezicht. Het is nog fris en vroeg, 06.15, maar de hemel is strak blauw en het belooft een echte zomerdag te worden. Vandaag is het zo ver: Om 11.30 vlieg ik vanaf Brussel naar Atlanta, USA, en vanaf daar naar Quito, Ecuador. Omdat ik voor een redelijk lange periode naar het buitenland ga (208 dagen om precies te zijn), bestaat het afscheidscomité dat me vandaag zal uitzwaaien uit maar liefst 5 personen, te weten; Mijn vriendin Renee, mijn vader Leo, mijn moeder Lia, haar vriend Jos en zijn dochtertje Pernille. Onze hond Mara hebben we thuis gelaten, wel jammer, want ik ben haar vergeten gedag te zeggen en weet uit mijn vorige reizen dat ik er gek genoeg nog het meest naar uitkijk om háár weer te zien.

We vertrekken rond 07.15 met 2 auto’s vanuit Sint-Michielsgestel en komen rond 09.00 aan bij het internationale vliegveld van Brussel. Hier zal ik dus om 11.30 opstijgen en vliegen naar Quito, met als tussenstop Atlanta. Tegen alle verwachtingen in zijn er wat opstartproblemen, want al snel blijkt dat ik een ESTA nodig heb om in the USA te mogen landen. Erg bijzonder en ongelooflijk, want ik ben er slechts 2 uur en mag als transit passenger het vliegveld toch niet verlaten. Die rare Amerikanen ook met hun overdreven veiligheidspolicies. Gelukkig kan ik het ESTA nog ter plekke op het vliegveld aanvragen, maar helaas kost dat wel 14 dollar en ben ik dus alweer bijna door mijn budget voor de eerste dag heen. 🙁

Na een laatste kopje koffie met mijn afscheidscomité is het tijd om afscheid te nemen van elkaar en de douane te passeren. Vooral het afscheid met diegene die ik (naast Mara) het meest zal gaan missen, mijn lieve vriendinnetje Renee, valt redelijk zwaar. Het is natuurlijk wel de bedoeling dat ze me op komt zoeken in Zuid-Amerika, maar dat zal waarschijnlijk pas in januari 2013 zijn en dus moeten we elkaar zeker 5 maanden missen. 🙁 Ik passeer de douane en omkijkend zwaai ik nog een laatste keer naar mijn dierbaren die de moeite hebben genomen me weg te brengen, ik zal ze missen!

Het afscheidscomité

En daar loop je dan, voor het eerst echt alleen, in de tax-free zone op het vliegveld van Brussel, met het vooruitzicht dat je het komende half jaar waarschijnlijk niemand zal tegenkomen die je kent. Het geeft een gevoel van vrijheid, maar ergens ook een gevoel van grote eenzaamheid, vooral na het afscheid van zojuist. Ik kan er helaas nog niet van genieten, maar ik hoop dat dat morgen of volgende week wel komt.

In het midden op de foto het glazen restaurant vanwaar ik werd uitgezwaaid! Ik kon het alleen helaas niet zien…

Renee die me uitzwaait!

De vliegreis naar Atlanta is niet geweldig comfortabel en voelt daardoor als een redelijk lange zit. Het vliegtuig van Delta Airlines is niet voorzien van persoonlijke videoschermpjes waarop je normaal gesproken je eigen film kunt uitzoeken, maar van enkele kleine beeldschermpjes verder weg aan het plafond. Geen big issue, maar als dan vervolgens de enige (slechte) film die er draait om het half uur uitvalt en een kwartier later weer opnieuw begint, ga je jezelf toch een beetje ergeren. En dan zitten er ook nog eens 6 kleine kinderen in mijn nabije omgeving die om de beurt huilen, schreeuwen of zelfs op hun economy-stoel verschoond worden door moeder, met alle nare luchten van dien! Niet de beste vliegervaring tot nu toe, helemaal omdat dit een vlucht is die maar liefst 9 uur en 10 minuten duurt. Maar genoeg gezeurd, de vlucht zelf valt qua turbulentie erg mee en ik land ruim op tijd in Atlanta.

Met mijn tweede vlucht heb ik meer geluk; Hoewel de vliegtijd korter is (5:32 uur) stap ik, na 2 uurtjes Amerikaanse lucht inademen, overdreven veel luchthavenbeveiligers en hele dikke mensen, in een Boeing 757-200 waarin iedereen zijn eigen schermpje heeft. Er volgen 5 uurtjes die letterlijk voorbij vliegen!

15 minuten vóór de landing zie ik door het raampje lichtjes opdoemen in de duisternis die inmiddels is gevallen. Niet veel later wordt de indrukwekkende uitgestrektheid van de stad Quito duidelijk door een golvende zee van licht die als een deken over een berglanschap ligt; Hier is leven! Ik passeer probleemloos de douane, vind vrij snel mijn rugzak op de wat gedateerde bagageband en betreed mijn voorlopige thuisland Ecuador.

Al snel kom ik erachter dat het hostel La Posada Colonial, dat ik geboekt heb, vrij ver van het vliegveld vandaan ligt, want een taxi die normaal zo’n 5 dollar zou moeten kosten volgens mijn info, kost me nu maar liefst 10 dollar! Daarmee is mijn dagbudget nu al met 4 dollar overschreden, maar de taxi blijkt zijn geld uiteindelijk meer dan waard te zijn. De redelijk vervallen hoofdweg, waarlangs ik naar mijn hostel wordt gereden door de vriendelijk ogende maar niet erg spraakzame taxichauffeur, wordt begrensd door slecht verlichte en vervallen bouwwerken vol graffiti. Zo hier en daar zie je wat ongure types rondlopen die soms even stilstaan om iets in de goot te bekijken, of dronken stelletjes die zwalkend een portiek bereiken. Deze stad staat nu al in mijn top 5 van meest onveilige plekken waar ik ben geweest! Het is bijna voelbaar dat je hier niet in je eentje rond moet gaan rondlopen op dit tijdstip, en het is pas 22.00 uur! Gelukkig brengt mijn persoonlijke gele tank op 4 wielen me met een mooie snelheid veilig langs deze gevaarlijk ogende hindernissen.

Na wat zoeken komen we in een verlaten zijstraatje aan bij het hostel, waar Chaim (de receptionist) al buiten op me staat te wachten. Het is maar goed dat ik bij mijn boeking mijn aankomsttijd heb doorgegeven, want hij staat op het punt de boel dicht te gooien voor de nacht. Chaim spreekt nauwelijks Engels (net als de taxichauffeur), waaruit ik opmaak dat het echt de moeite loont om zo snel mogelijk een woordje Spaans te spreken. Ik betreed moe maar tevreden mijn toch wel riante eenpersoonskamer met twijfelaar en eigen badkamer (de kamer die ik reserveerde had geen eigen badkamer, maar volgens Chaim zit zijn hostel vol en mag ik voor hetzelfde geld hier liggen: Wat een geluk!). Na een skype-sessie met Emst (ik heb wifi op mijn kamer en dus betaald het laptopje dat ik mee heb genomen zich nu al dubbel en dwars terug!) val ik met een dubbel gevoel in slaap: Jammer dat mijn snoesje er niet is, maar wel fijn dat ik eindelijk ben waar ik al zo lang wil zijn!

Mijn bedje in Quito! Tja, als je dan nog niet lekker slaapt…