Dag 2: Quito

Al om 06.00 uur wordt ik wakker van het licht dat door de dunne gordijnen op mijn slaapkamer schijnt. Ik blijf nog liggen tot 08.00 uur, maar dan verplicht mijn hongergevoel me toch echt om op te staan en op zoek te gaan naar eten. Ik heb gisteren natuurlijk een redelijk aantal vliegtuigmaaltijden genuttigd, maar de laatste kreeg ik ongeveer 12 uur geleden en die stelde niet veel méér voor dan een broodje met kaas en een minizakje chips. Vandaar dat ik mijn kleren aantrek en me naar het dakterras van het hostel begeef, in de hoop daar een restaurant aan te treffen. Helaas vind ik niet meer dan een betonnen terrasje met wat plastic tuinstoelen, maar het uitzicht is echt verrassend. Toen ik gisterenavond landde en me naar het hostel begaf heb ik natuurlijk wel wat glimpen van de stad opgevangen, maar nu hier in het felle zonlicht is pas goed te zien in wat voor bergachtige en urbane omgeving ik werkelijk terecht ben gekomen. Voor het eerst denk ik; “Wauw, ik ben in Zuid Amerika!”

Uitzicht vanuit het hostel

Om mijn nog altijd hongerige maag tevreden te stellen ga ik de straat op in de hoop iets te eten te vinden. Het is er een stuk beter vertoeven van gisterenavond; Er lopen overal mensen en de felle zon aan de strakblauwe hemel zorgt voor een positieve sfeer. Gelukkig maar, want ik was na gisterenavond al bang dat het in Quito dag en nacht minder gezellig zou zijn.

Op de hoek van de straat vind ik een echte bakker en intuïtief bestel ik een stokbrood. Verderop koop ik een flesje sinaasappelsap in een klein winkeltje, waarna ik tevreden terug naar het hostel wandel. Het straatbeeld in dit deel van de stad bestaat uit onverzorgde laagbouw met hier en daar een koloniaal of christelijk ornament. Veel kleine winkeltjes zijn vervallen of zitten met rolluiken dicht. Het is echter qua aanwezige voorzieningen best goed geregeld (ik heb echt allerei winkeltjes gezien, van een schoenmaker tot een scharensliep), maar de winkels en restaurants zien er helaas alles behalve gezellig, netjes en smakelijk uit. De charme die de extreme chaos in bijvoorbeeld Kathmandu heeft ontbreekt hier, het mooie en karakteristieke zit hem in de koloniale en religieuze bouwwerken en de spectaculaire geografische ligging van de stad. Ik trek me de rest van de ochtend terug op mijn kamer om te ontbijten, te lezen en te skypen met Renee, die ik nog steeds mis. Toch wel jammer dat we niet met zijn tweeën hier zitten en dit werelddeel kunnen ontdekken!

In de middag bezoek ik het oude centrum van Quito, waar het gezellig druk is en de veiligheid zichtbaar gewaarborgd wordt door de verschillende agenten die op elke hoek van de straat staan. Het is niet dat er echt een dreigende sfeer hangt, maar blijkbaar is het wel nodig om hier zoveel politie in te zetten. Dat maakt dat op de plekken waar geen politie is, en waar de sociale controle ook ontbreekt doordat er weinig tot geen mensen lopen, de sfeer voor mijn gevoel meteen een beetje gespannen en onvoorspelbaar is. Het zou kunnen dat ik het me inbeeld vanwege alle negatieve berichten die ik heb gehoord en gelezen, maar sommige mensen gedragen zich echt alsof ze op het punt staan de slag van hun leven te slaan, terwijl niemand dat mag weten. Ze staan hier en daar in verslonste kleren wat onguur rond te kijken op de hoek van de straat en lopen dan plotseling naar een andere plek, waar ze hetzelfde kunstje herhalen. Maar goed, het zal mijn paranoia wel zijn en mijn onwetendheid met betrekking tot de Zuid Amerikaanse cultuur.

Plaza Santa Domingo, vlakbij mijn hostel

De deuren worden hier in Quito goed afgesloten!

Ik wilde vandaag eigenlijk naar het busstation gaan om een ticket te regelen voor mijn busreis naar Guayaquil aanstaande zaterdag, maar wanneer ik op de plaats van bestemming aankom die in de Lonely Planet uit 2010 staat aangegeven, blijkt tot mijn verbazing dat het busstation niet meer bestaat. Ik besluit morgen maar een nieuwe poging te wagen, na het raadplegen van internet, en begeef me naar het plein van de onafhankelijkheid, midden in het oude centrum. Hier is het echt struikelen over de schoenpoetsers, toeristen en andere belanghebbenden, waardoor er een gemoedelijke en vertrouwde sfeer hangt; Hier ga ik vaker heen! Vanuit het plein zie ik een flink aantal blokken verderop, bovenop een berg, de basiliek waarover ik eerder heb gelezen. Impulsief besluit ik de wandelstroom die kant op te volgen en voordat ik er erg in heb, heb ik een toegangskaartje gekocht en beklim ik de 330 treden van de toren. Dat gaat overigens best moeizaam, want Quito ligt op een gemiddelde hoogte van 2800 meter en dus is het zuurstofgehalte in de lucht hier minder dan ik gewend ben. De basiliek die ik beklim stamt uit 1926 en is een enorm imposant bouwwerk. Het leuke aan de beklimming is dat je niet alleen in de toren kunt (en dan bedoel ik ook echt het puntje van het puntje, via een extreme ladder), maar je kunt ook onder het dak door over de gewelven lopen richting het achtersteven, waar een zeer stijle trap je naar een andere torenspits leidt met verbluffend uitzicht over de stad. Een geweldige ervaring, vooral voor een gebouw-en uitzichtjunkie zoals ik, en dus de 2 dollar entree meer dan waard.

Aanzicht van de basiliek bij aankomst

Binnen in de basiliek

De bijzondere ruimte boven de gewelven en onder het dak

Het uitzicht over het nieuwe centrum van de stad

Het uitzicht over het oude centrum. Mijn hostel bevindt zich vlakbij de berg rechts van het midden.

Na mijn basiliekavontuur loop ik terug naar mijn kamer en merk ik dat ik toch wel honger begin te krijgen. Het droge stokbrood heeft zijn hongerstillende werking inmiddels verloren en ik snak naar een goede voedingsrijke maaltijd. Een klein verdiept restaurant, zonder enige vorm van contact met het straatleven en alles behalve sfeervol, biedt uitkomst! Bij de ingang bestel ik mijn favorite gerecht aan de hand van een plaatje en ik neem plaats in de buurt van de tv, waar de enige andere twee gasten (locals) al genieten van wat de kok hen voorgeschoteld heeft. Dit is pas integreren met de lokale bevolking! Na enkele minuten tv kijken, over de schouders van de eigenaresse van het restaurant en haar zoontje, krijg ik een groot bord vol warme en smakelijke rijst met paprika en kip. En inclusief een glaasje limonade kost deze maaltijd me slechts 2,75 dollar, dus ik geniet er extra van! (bedankt voor de sponsering van deze maaltijd Geert, ik geloof dat ik een mooi bedrag over heb voor mijn laatste maaltijd in Rio!)

Mijn eerste echte Zuid Amerikaanse maaltijd!

Voldaan loop ik naar mijn hostel, waar ik mijn trouwe laptopje benut en probeer uit te zoeken waar ik morgen het best een tweede poging kan wagen om het busstation te vinden. Rond 20.00 kan ik mijn ogen echt niet meer open houden en val in een diepe slaap; het zal mijn jetlag wel zijn!