Dag 4: De evenaar

Vandaag is alweer mijn laatste dag in Quito en die wil ik goed benutten. In de ochtend verbaas ik me nog even over een banaan die ik de dag ervoor kocht (die is bruin/zwart van buiten, maar smaakt nog groen van binnen) en iets na 08.00 uur loop ik richting Plaza Marin, een bushalte in de buurt van de oude binnenstad waar de bus richting het noorden van Quito vertrekt. Op het programma staat een bezoek aan de evenaar, want nu ik er zo dichtbij ben kan ik het natuurlijk niet laten om even op het midden van de aarde lopen. 22 kilometer ten noorden van het stadshart van Quito is het punt waar de fransman Charles-Marie de la Condamine in 1736 bewees dat hier de evenaar liep. Dat punt wordt nu Mittad del Mundo genoemd en gemarkeerd door een groot monument. Om er te komen moet ik ongeveer een uur in de bus zitten, waarbij ik één keer moet overstappen.

Zwart/bruin van buiten, maar groen en niet rijp van binnen!

Het busritje is een heel avontuur! Het opstappen in de eerste bus en het overstappen in de tweede gaat redelijk soepel, al kom ik er wel steeds achter dat ik echt een buitenbeentje ben als het op Spaans praten gaat. De tweede busrit verloopt minder succesvol. Voordat ik vertel wat er mis ging, zal ik eerst even toelichten hoe het busvervoer hier in Quito geregeld is; Je staat langs de weg (op een willekeurige plek), je ziet een bus, je zwaait, de bus gaat langzamer rijden en je springt met gevaar voor eigen leven aan boord. Natuurlijk stopt de bus wel helemaal voor oudere vrouwtjes, maar zodra die één voet op de drempel hebben is het meteen weer plankgas! En het uitstappen werkt hetzelfde, maar dan uiteraard in omgekeerde volgorde. Eenmaal aan boord is er een mannetje met veel contant geld in zijn hand die van iedereen die aan boord springt 25 dollarcent in ontvangst neemt. Voor dat bedrag mag je zo lang als je wilt aan boord blijven, in mijn geval dus bijna een uur! (daar kunnen we in Nederland nog wat van leren) Zo nu en dan springt het geldmannetje even uit de bus om ergens iets af te geven, iets op te halen of een of andere stempelkaart af te stempelen bij een soort brievenbus langs de kant van de weg. Dat laatste zal waarschijnlijk met het al dan niet op tijd rijden van de bus te maken hebben, maar meer dan een gok vanuit mijn kant is dat niet. Om de busrit nog leuker te maken staan er nergens bordjes of teksten in of buiten de bus met waar je bent, zodat ik geen idee heb waar ik eigenlijk moet uitstappen/uitspringen. In de hoop dat Mittad del Mundo het eindstation is van deze bus, blijf ik zitten totdat er niemand meer in de bus zit behalve ik en we op een soort van rangeerterrein terechtkomen. Verbaasd vraagt de chauffeur waar ik heen moet (denk ik) en met wat handen en voetenwerk verneem ik dat ik ongeveer 10 minuten eerder had moeten uitstappen. Gelukkig is er net een bus die weer terug rijdt en wdie me wel weer mee wil nemen, maar dat grapje kost me dus wel weer 25 dollarcent extra! 😉

Aankomst bij Mittad del Mundo

Mittad del Mundo is supertoeristisch (helaas neem ik hier de eerste Nederlanders waar, maar die hebben gelukkig niet door dat ik eigenlijk stiekem één van hun ben), maar toch is het leuk om even op de evenaar te staan, al lees ik in de Lonely Planet dat volgens actuele metingen de eigenlijke evenaar ongeveer 800 meter verderop ligt, maar dat terzijde. Naast het monument en de evenaar zijn er nog meer dingen te zien, zoals een insectarium, waar ik een grote levende kever uit Ecuador zie, en een grote maquette van de oude binnenstad van Quito.

Sander met één been op het noordelijk halfrond en één been op het zuidelijk halfrond

Grote Ecuadoriaanse kever

Maquette van de oude binnenstad van Quito

Met mijn evenaarfoto op zak verlaat ik het terrein en probeer al zwaaiend een bus aan te houden die me terug naar de stad kan brengen. De eerste bus die ik zwaai gaat naar het juiste station, maar stopt niet voor me. De tweede bus gaat niet naar het juiste station maar stopt wel voor me! Ik vraag aan het geldmannetje of deze bus toevallig richting de oude binnenstad gaat en hij zegt “si, to citycenter”. Dus ik stap maar aan boord en kom er 45 minuten later achter dat ik ongeveer 30 minuten lopen van het onafhankelijkheidsplein de bus dien te verlaten omdat die weer terug gaat naar waar we vandaan kwamen. Het blijft dus lastig om op het juiste moment toe te slaan en precies goed uit te komen met het openbaar vervoer hier, maar goed, daar betaal je dan ook maar 25 cent voor. En daarbij komt dat je in de bus allerlei dingen kunt kopen. Hier en daar springen mensen aan boord met vanalles en nog wat; van snoepjes, chips en kant-en-klare schepijsjes tot cdtjes met Zuid Amerikaanse muziek die via een grote draagbare muziekbox ten gehore worden gebracht in de bus, om ons te overtuigen van de kwaliteit van de maar liefst 20 nummers die erop staan. Dat zou in Nederland echt niet gewaardeerd worden, maar hier wel, want de beste man verkoopt zelfs 3 cd’s!

Uitzicht over Quito vanuit de bus

Weer terug in de oude binnenstad

De rest van de dag geniet ik van mijn laatste momenten in de oude binnenstad, eet ik voor een derde en laatste keer bij mijn favoriete eettentje en ga ik nog even snel de kerk binnen voordat ik terugloop naar het hostel. Een vruchtbare dag, en nu maar hopen dat het morgen allemaal soepeltjes verloopt met de bus naar Guayaquil!