Dag 26 tot 32: The garbage-song

Met het geldmysterie achter de rug richt ik me weer op het educatieve leven hier in Montanita. Mijn spaans is inmiddels stukken beter dan 3 weken geleden, maar nog altijd blijft het erg lastig om de snel pratende Montanitanen goed te begrijpen. Wel kan ik met wat handen en voetenwerk relatief snel duidelijk maken wat ik wil en nodig heb, bij bijvoorbeeld de aanschaf van een buskaartje of het kopen van eten in een winkel. Ik heb daardoor het idee dat ik inmiddels wel klaar ben om de rest van Zuid-Amerika te verkennen (al heb ik begrepen dat de dialecten er af en toe echt onverstaanbaar zijn, vooral in Chili).

Hier in Montanita is het alsof de tijd stilstaat. Elke dag zijn er dezelfde winkels open in het dorp, dezelfde mensen aan het werk en dezelfde alternatieve toeristen aanwezig. Het enige dat voor mij echt merkbaar veranderd is de samenstelling studenten op de taalschool. Waar ik begon met vele vrienden, waarmee ik elke dag op pad ging, ben ik nu alleen nog over met Susanne (GER), James (USA), Stine (DEN) en Woot (USA). Samen gaan we nog wel uit eten, of we koken wat, maar op de een of andere manier voelt het alsof het beste achter de rug is, alsof het tijd is om te gaan, om Montanita achter me te laten. Dat merk ik ook aan de lessen Spaans, waaraan ik om de een of andere rede minder energiek deelneem dan in de eerste weken. Afgelopen week hebben we nog wel wat leuke spellejes in het Spaans gedaan als oefening, waaronder Scrabble en triviant. Ook moesten we ludieke en fictieve verhaaltjes schrijven, waarbij we af en toe wel flink moesten lachen, ook al is het eigenlijk best kinderachtig als je het zo terugleest. Hier een klein voorbeeld van een verhaaltje dat ik over mijn klasgenoot Marcel (SUI) schreef, als indicatie van wat ik nu kan;

Cada dia Marcel se saca la ropa en la manana. El se divierte mucho cuando el camina en las calles de Montanita desnudo. El no se lava y no se afeita en la manana y por lo tanto a la gente no le gusta. Pero en la tarde Marcel se viste, se lava y se afeita. Despues las chicas de Montanita bailan con Marcel y al final de la noche Marcel se saca la ropa otra vez, pero ahora con una chica bonita en su cama.

Er zijn nog drie andere dingen in Montanita die de moeite van het vertellen waard zijn. Ik zal beginnen met de fauna. Elke avond komen er wanneer het gaat schemeren, honderden vogels naar het centrum van het dorpje gevlogen om te overnachten op de bovengrondse electriciteitsleidingen. Het ziet er ridicuul uit, honderden vogels op een lijntje, met bijna exact dezelfde afstand tussen twee vogels in. Waarom ze naar dorpje komen is me een raadsel, wellicht vanwege de warmte, de veiligheid of de etensresten, maar elke avond weer zitten er honderden vogels op de kabels. En het is nog best oppassen, want wie het niet in de gaten heeft en onbekommerd onder de vogels doorloopt heeft kans op een extra toefje mayonaise op zijn hamburger. Veel verkopers op straat hebben daarom een parasol boven hun kraampje, of het nu zonnig is of niet.

De vele vogels die savonds in het centrum zitten

Een ander fascinerend verschijnsel in Montanita is de vuilnisauto. De vuilnisauto rijdt hier elke dag door de straten, niet erg bijzonder op zich, zij het niet dat er via een grote megafoon op het dak van de auto harde muziek door het dorp galmt. En niet zomaar muziek; De vuilnismannen hier hebben een eigen lied, the garbage-song, waarin ze zingen over het ophalen van het vuilnis en iedereen oproepen het vuilnis op straat te zetten. De precieze tekst heb ik nog niet helemaal kunnen achterhalen, maar het continu repeterende deuntje en de zeer pakkende melodie maken van de vuilnisauto een icoon dat iedereen kent. Het lijkt wel een feest, een carnavalswagen die de vekeerde afslag heeft genomen en hier plots in Montanita terecht is gekomen. In gedachten zien we de afvaloptocht, compleet met vuilnismannen verkleed als mariorettes en danseressen, feestend het land doorkruisen, een eeuwige optocht die vanaf de kant wordt toegejuicht door mensen die van heinde en verre zijn gekomen om hun afval af te leveren. Wellicht hadden we wat te veel gedronken die avond…

Er is hier in Montanita ook een kerkhof, waardoor ik al vanaf mijn eerste lesdag op de taalschool gefascineerd ben. Vanuit het leslokaal zie je, op de top van een nabijgelegen verlaten heuvel een groot, wit, houten kruis. Eens zat er een grote zwarte vogel op het kruis, het beeld zoals je dat weleens in films ziet. Na wat informeren heb ik afgelopen week, samen met Suzanne en Ryan, het kerkhof bezocht, een bijzondere ervaring! De graven bevinden zich voornamelijk boven de grond en vormen gezamenlijk een soort van dorp. Het is er verlaten, alles ligt er half vergaan bij; de nepbloemen, de betonnen graven en een enkel kaarsje dat ergens nog brandt geven deze plek een bijzonder karakter. Dit is zoals een begraafplaats in mijn gedachten hoort te zijn, vergaan, verlaten en mysterieus, een fysieke belichaming van de mensen die hier onder de grond liggen. Spectaculair en macaber tegelijk om zoiets bijzonders te bezoeken, al hoop ik er voorlopig niet te komen te liggen. Wel vind ik het een geweldig idee om in een soort van huisje te liggen en niet in een kist onder de grond. Sommige huisjes hier hebben zelfs hun raampjes, alsof de bewoner nog elke dag naar buiten kijkt!

Mijn tijd in Montanita is bijna voorbij. Aanstaande zaterdag om 05.45 in de ochtend (12.45 Nederlandse tijd) zal ik per bus naar Guayaquil vertrekken. Vanaf daar hoop ik een bus te vinden naar Banos, een toeristisch plaatsje in de bergen in het binnenland. Banos ligt aan de voet van de Tungurahua vulkaan, die afgelopen week tot kleinschalige uitarsting is gekomen. Ik hoop dat ik nog wat meekrijg van het natuurgeweld, al is het natuurlijk minder fijn als de lava daadwerkelijk het dorp bereikt. In 1999 is heel Banos geëvacueerd vanwege een eruptie, hopelijk kom het dit keer niet zo ver, we zullen zien.

Omdat ik op 24 september in Cusco moet zijn vanwege de reeds geboekte Incatrail en er erg veel te zien is op weg daar naartoe, heb ik een planning gemaakt voor de komende maand. Onderstaand het schema, zodat jullie een idee hebben waar ik me ongeveer bevind elke dag;

Dit zal mijn laatste post zijn vanuit Montanita en ik weet niet wanneer ik weer tijd en internet heb, dus wellicht duurt het even voordat ik weer wat van me laat horen. Tot die tijd zal ik proberen genoeg stof te verzamelen voor een nieuw verhaal, al denk ik dat dat niet erg moeilijk zal zijn.