Dag 33 en 34: Dierentuin

Op zaterdag 25 augustus om 05.00 am gaat mijn wekker. Om 05.45 vertrekt mijn bus vanuit Montanita richting Guayaquil, het eerste traject van mijn reis naar Banos van vandaag. Hoewel het “gisteren” behoorlijk laat is geworden op mijn laatste avond in Montanita (na mijn laatste cocktail en cerveza ging ik rond 01.15 slapen) ben ik vreemd genoeg behoorlijk uitgerust. Ik neem afscheid van Antonio, de nachtwaker van de Cabanas, en ben ruim op tijd voor de bus. In het donker zie ik voor de laatste keer de voor mij inmiddels zo bekende straten van het dorpje voorbij schieten; Tot ooit!

De busreizen verlopen prima. Ik kom om 08.50 aan in Guayaquil en neem daar de bus naar Ambato van 09.30. De reis naar Ambato duurt redelijk lang, ongeveer 6 uur, maar dat is wel inclusief lunchpauze. Ik zie veel boeiende dingen onderweg, waaronder kerkhof 2.0 (een nog interessantere versie dan die in Montanita). Ook besef ik voor het eerst echt dat er ook flinke armoede is in Ecuador, het hard werken om vooral in primaire levensbehoeften te voorzien, zoals eten en wonen. Op de heenreis had ik het al een beetje in de gaten toen ik door de buitenwijken van Guayaquil reed, maar nu valt het me pas werkelijk op dat er veel mensen in de rotzooi leven die hier op straat ligt. Overvolle bussen uit de vorige eeuw halen ons in, zeer primitieve huizen die op instorten staan passeren we, ik zie magere zwerfhonden die vuilniszakken openscheuren in de hoop op een stuk vlees, vieze mannetjes die primitieve winkeltjes runnen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het komt in de buurt van India, maar dan met het verschil dat de mensen er hier om de een of andere rede toch nog gelukkig uitzien. Je ziet ze lachen en vrolijk keuvelen met elkaar, terwijl ze tussen de uitlaatgassen in de vieze goot staan. Ik heb nagedacht over wat het kan zijn dat de mensen hier ondanks alles vrolijk maakt en ik ben tot de volgende theorie gekomen; Alles is te danken aan het fruit! Doordat hier in Ecuador alles zo goed groeit (vruchtbare grond (vulkanen) en een gunstig klimaat) is er veel fruit. Daardoor kost het fruit bijna niets en is het voor iedereen betaalbaar. Dus als je maar een paar cent per dag hebt, dan ga je juist fruit kopen, en daar wordt je gezond en vrolijk van. Misschien zijn mensen met weinig geld daardoor wel gezonder dan mensen met veel geld, maar dat gaat misschien wat te ver.

Op weg naar Quito veranderd het horizontale heuvellandschap aan de kust in een imposant berggebied dat wel iets weg heeft van de Alpen. Rond 12.30 stopt de bus voor een lunchpauze. Gelukkig ben ik dit keer een ervaren reiziger, want wie niet assertief is mist hier zijn warme maaltijd. Dat laatste zal ik even toelichten; Toen ik van Quito naar Guayaquil reed met de bus, stopten we ook rond het middaguur om te lunchen. Ik had maar half door dat het de bedoeling was dat we hier allemaal gingen eten en voordat ik ook maar wist waar het restaurant was op het drukke busstation, stond er al een lange rij voor het buffet. Net op tijd wist ik een bord bonen en kip te bestellen, waarvan ik de helft kon opeten omdat toen iedereen alweer richting de bus liep en ik niet graag alleen achter bleef. Dit keer is er weer een restaurant, maar nu weet ik dus wel raad met mijn pauze. Zodra de bus geparkeerd is stuif ik als een malloot het restaurant in en bestel kip met rijst en friet, altijd goed als je honger hebt. Trots schuif ik als eerste aan en eet op mijn gemak mijn bordje leeg, tevreden rondkijkend naar de overige passagiers, die suf om zich heen kijken en nog niet eens eten hebben. Wat een sufferds, straks zullen we wel eens zien wie er de helft van zijn eten moet laten staan als ik alweer rustig in de bus zit. Maar niets is minder waar! We hebben vandaag te maken met een buschauffeur die van een lange lunchpauze houdt, dus ik vul mijn zuurverdiende tijd maar met het fotograferen van de bus en de omgeving, wat een anticlimax!

We komen aan in Ambato; “Banos, Banos”, roept het busmannetje. Hier moet ik er blijkbaar uit om over te stappen, al moet ik nog steeds wennen aan de gelijkenis van de naam van dit dorpje met de benaming van een toilet in het Spaans (el bano, meervoud los banos). Ik moet overigens ook plassen, dus welke van de twee het ook is, ik vind het een goed idee om uit te stappen. Het blijkt om het dorpje te gaan. Ik loop 200 meter en stap in een andere bus die staat te wachten op volk. Het blijkt een bijna perfecte aansluiting te zijn, want 10 minuten later vertrekt de bus richting Banos (N.B. Slechts 80 dollarcent voor een rit van één uur!). Onderweg vang ik een glimp op van de Tungurahua vulkaan, die afgelopen week veel activiteit vertoonde. Helaas zit ik aan de verkeerde kant van de bus voor echt goede foto’s van dichtbij, maar ik weet er wel een van grote afstand te maken.

Ik kom om 16.30 aan in Banos en ga meteen naar de banos, want ik heb nog steeds niet geplast. “normale” mensen doen dat hier in Ecuador overigens gewoon in de goot langs de kant van de weg, maar westers opgevoed als ik ben doe ik (veel) moeite om officiele sanitaire voorzieningen op te zoeken. Banos is een leuk en zeer toeristisch bergdorpje. Het ligt op 1800 meter hoogte aan de voet van de Tungurahua vulkaan. Als het goed is moet het snachts mogelijk zijn om vanaf de bergen die Banos omringen lava uit de vulkaan te zien stromen. Ik kijk al enkele dagen uit naar mijn eerste lava-experience en boek nog voor dezelfde avond nog een tour naar een uitkijkpunt. Op internet zag ik de veelbelovende foto’s van vorige week, waarbij letterlijk rode fonteinen de lucht in spoten. Dat wil ik ook zien!

De lava-experience wordt een kansloze avond! Ten eerste is de toer naar het uitkijkpunt zo bizar dat het niet in de buurt komt van wat ik me had voorgesteld. Om 21.00 vertrekken ongeveer 20 omgebouwde vrachtwagentjes, met elk zeker 20 mensen aan boord, richting een bergtop. Niet alleen dit grote aantal mensen had ik niet verwacht, ook de manier waarop alles verloopt is op zijn zachtst gezegd ridicuul. Elke tourbus is uitgerust met knipperende discolampjes (in alle kleuren) en een grote geluidsbox. Alsof we in een mobiele discotheek zitten rijden we in de eerste versnelling met een blazende motor tegen de veel te steile berg op. 30 minuten later komen we op een bergtop uit waar we in het dal het dorpje Banos zien liggen. Dit is het hoogtepunt van de avond. De vulkaan is niet zichtbaar omdat het bewolkt is en dus is voor mij de missie al over. We blijven nog ongeveer 1 uur in de kou op de bergtop staan om naar twee straatartiesten te kijken, die blijkbaar al hadden voorspeld dat dit zou gebeuren en dankbaar hun act opvoeren. De overige 399 toeristen staan in een grote kring te klappen. Ben ik echt de enige die hier alleen voor de lava kwam? Nou ja, het antwoord zal ik nooit weten, ik was in elk geval blij toen ik weer beneden was en mijn warme en stille bed in kon.

Op zondag slaap ik uit! Tot een uur of 15.00 doe ik niet veel meer dan in bed liggen, computeren en ontbijten in het hostel. Maar dan is het over met mijn passiviteit en besluit ik de straat op te gaan. Ik kom op het idee om vandaag maar eens naar de dierentuin te gaan. Hoewel Banos bekend staat om zijn Thermale baden, lijkt het me vandaag leuker om een te kijken wat ze hier in Ecuador onder een dierentuin verstaan.

Ik wordt zowel onderweg naar de dierentuin als in de dierentuin zelf verrast door een fantastisch uitzicht over de bergachtige omgeving hier. Wat een natuur! En daar, middenin de vallei op een grote rots, bevindt zich een dierentuin. Een unieke setting, met unieke kooien die worden gevormd door de aanwezige natuur. Het is bijzonder om te zien, helemaal omdat ik hier echt tussen de Ecuadorianen loop (toeristen uit de rest van de wereld hebben dit dierenpark nog niet ontdekt denk ik). Ik zie veel vogels (waaronder 3 condors!), een jaguar, schildpadden, een beer en veel apen. De kooien zijn redelijk ruim en goed onderhouden. Enig minpuntje is het isolement waarin de grotere dieren verkeren. Vooral de jaguar verveelt zich zichtbaar, wat is te zien aan de repeterende bewegingen die het beest maakt. Niet erg leuk om naar te kijken, al is het wel een prachtig beest. Nu maar hopen dat ik komende weken wat van deze dieren in het wild mag tegenkomen.