Dag 35 en 36: Cascades

Om 08.14 word ik wakker door een kletterend geluid. Het is niet de regen buiten, die nu al de hele nacht zacht op de achtergrond hoorbaar is. Nee, het is mijn kamergenoot José die zijn gebruikelijke ochtendbijdrage levert aan het Banosese (?) riool. Om een voor mij nog onbekende rede vindt hij het daarbij nodig om de deur van de badkamer wijd open te laten staan en staand de tioletpot tot aan de rand te vullen (zo klinkt het althans). En voor de afwisseling klinken er tijdens dit proces zo nu en dan zelfs harde windlozingen. Wat heerlijk zo’n dormroom! Maar voor slechts 7,50 dollar per nacht inclusief ontbijt mag ik niet klagen.

Het Hostel waarin ik zit heet Transilvania. Het zit hier vol met reizigers uit Israel, er hangen zelfs grote landkaarten van Israel aan de muur. Voor het eerst tijdens mijn reizen merk ik hoe groot het aantal reizigers uit dit land is. In Montanita ontmoette ik er ook al een paar en nu is de invasie compleet. Ze zijn overigens erg vriendelijk, geinteresseerd en spreken veelal 3 talen: Hebreeuws, Engels en Spaans, erg internationaal ingesteld dus! Naast reizigers uit Israel kom ik vooral reizigers uit Zwitserland en Duitsland tegen, geen idee waarom juist deze drie landen hier zo goed vertegenwoordigd zijn.

Op maandag ben ik naar Quito gegaan om mijn verloren 100 dollar op te halen. Alles liep gesmeerd; Ik heb mijn geld terug (90 dollar, omdat ik 4 dollar kwijt was aan het verzenden van mijn portomonnee (zonder geld) naar Montanita en dollar 6 dollar voor de eerlijke vinder). In Quito was het zonnig en ben ik gaan lunchen met 3 vrienden die ik ken uit Montanita. Een fijne onderbreking vanwege het slechte weer in Banos. Het is hier namelijk erg regenachtig, het giet de hele dag door, er lijkt geen eind aan te komen. Maar onverbitterd als ik ben, trotseer ik vandaag de elementen en huur in de stromende regen een mountainbike (slechts 5 dollar voor een hele dag). De medewerker van een van de weinige touroperators die open is (het is immers echt megaslecht weer) kijkt verbaasd op als ik hem vraag om een fiets. “Die rare toeristen ook altijd”, moet hij gedacht hebben. De rede dat ik zo graag wil fietsen is dat er vele prachtige watervallen te bewonderen zijn in het berggebied ten oosten van Banos (op de weg naar Puyo). Hoewel het erg hard regent en ik al na 15 minuten fietsen drijfnat ben, is het best vermakelijk omdat de weg vrijwel de hele tijd bergafwaards gaat. Veel meer dan zitten, remmen en rondkijken hoef ik dus niet te doen. En het mooiste is dat de terugrit per busje geschiedt (als het goed is), wat een luie toerist ben ik toch!

De eerste watervallen die ik zie zijn prachtig, maar ik zie ze vooral in de verte, ergens in de vallei. Je kunt hier overigens langs lange kabels over de vallei heen vliegen, erg spectaculair om te zien hoe iemand in luttele seconden van levensgroot in piepklein veranderd. Ik ben echter aan het fietsen en zeiknat, dus ik heb niet zo’n zin in een vlucht vandaag.

Na ongeveer 3 uur fietsen kom ik bij de waterval der watervallen; El pilon del diablo. Toen de medewerker van de touroperator me vertelde dat dit de beste waterval was van allemaal, dacht ik dat hij een beetje overdreef, maar niets is minder waar. Al voordat ik de waterval in beeld krijg lopen de koude rillingen over mijn rug wanneer ik plots het enorme overdonderende geluid hoor bij het benaderen van het uitkijkpunt. Het geluid is alsof alles om me heen aan het instorten is, echt oorverdovend. Eenmaal aangekomen bij het uitzichtpunt blijkt dat het hier gaat om de grootste (als in de combinatie tussen breed, hard en hoog) waterval die ik ooit heb gezien. En op het uitzichtpunt sta je letterlijk in de enorme hoeveelheid water die er van de waterval afkomt. Het is zelfs een beetje gevaarlijk, omdat echt alles nat en glad is en er soms een enorme kracht aan wind en water op je afkomt. En dit is zelfs nog maar “balkon 1”, er zijn nog meer uitzichtpunten te bereiken via een trap naar beneden, nog dichter bij de waterval. Maar als ik die richting opkijk, zie ik de trap er naartoe alleen maar verdwijnen in een ongelooflijke watermassa. Bizar dat er niet een bodje hangt dat de overige uitkijkpunten zijn gesloten, want ik verwacht niet dat er iemand levend terugkeert van een tocht naar beneden. En toch zijn er een paar toeristen die het proberen, in een interval waarin de waterval wat rustiger is, maar na enkele seconden staan ook zij weer boven bij uitkijkpunt 1. Ik heb geprobeerd om dit natuurgeweld op video en foto vast te leggen, maar vanwege de enorme watermassa is de lens al snel nat. Toch heb ik het filmpje geupload;

Na het avontuur met de enorme waterval loop ik weer terug naar mijn fiets. Ik hoop dat ik nu een ritje terug naar Banos kan vinden, want het is een hele klim terug naar Banos en ik heb het koud vanwege mijn natte kleren. Helaas heb ik pech; Vanwege het slechte weer zijn er geen toeristen per fiets die ook naar Banos moeten. Er is wel een busje, maar als ik die in mijn eentje wil huren kost me dat maar liefst 10 dollar. Een vrouwtje verteld me dat ik ook de bus naar Banos kan nemen, dat kost slechts 1 dollar. Ik fiets naar de hoofdweg terug en probeer een bus aan te houden. Het duurt een hele tijd voordat er een bus komt en die stopt niet voor me, waarschijnlijk omdat ik een fiets bij me heb. 6 bussen en 1 uur later geef ik het maar op, ik heb het koud, ben doornat en wil het liefst een warme douche en eten. Ik fiets terug naar de waterval en kijk of er inmiddels wel andere toeristen toeristen zijn die de 10 dollar met me kunnen delen. Er is één andere toerist met een fiets, maar die is op dat moment bij de watervallen, ongeveer 30 minuten lopen verderop. Wat een pech! Het is inmiddels 15.00 en ik wilde graag vóór 18.00 uur terug zijn in Banos. Omdat ik gefrustreerd ben en deze principiele kwestie beu ben (ik ga geen 10 dollar betalen voor een relatief kort autoritje) besluit te doen wat niemand anders doet, terugfietsen naar Banos. Het is een flinke klim, waarbij ik alle punten passeer waar ik op de heenweg stilstond om een foto te maken en van de omgeving te genieten. Dat ik nu veel minder stop scheelt veel in de tijd die het me kost om terug te fietsen al weegt dat weer op tegen de vele klimmen die ik moet maken. Na een uur klimmen ben ik al een aardig eind op weg. Iedereen die me ziet passeren kijkt me aan alsof ik niet goed wijs ben, blijkbaar is het hier in Ecuador niet normaal om enige vorm van inspanning te leveren die niet gerelateerd is aan voetbal. Na 2 uur fietsen kom ik in de buurt van Banos en op dat moment haalt het busje me in dat me in eerste instantie mee zou nemen. Achterin zitten 5 toeristen met fiets, blijkbaar waren er dus toch wat meer toeristen op pad die dag. Het busje stopt voor me en de aardige bestuurder vraagt me of ik nu wel met hem mee wil rijden. Ik sla zijn aanbod vriendelijk af en hij moet een beetje lachen. Nu ik zo ver ben gekomen wil ik Banos ook op eigen kracht bereiken, de principiele kwestie! Ik bedank de man dat hij voor me stopte en vervolg mijn weg bergop, met 5 km/uur vanwege de enorme helling. Het busje haalt me ronkend in en vanuit de achterbak zie ik de 5 toeristen naar me kijken en denken; “Wat een mafkees”. Tja, soms erger ik mezelf ook aan mijn enorme koppigheid, maar het is niet anders. 30 minuten later bereik ik moe maar voldaan Banos en lever mijn fiets in. Wat een tocht! Ik neem een lange douche, eet een heerlijke pizza en lig om 20.00 in bed met lichte hoofdpijn. Al met al dus een leuke maar vermoeiende dag. Morgenvroeg maar even ontspannen in de thermale baden hier in Banos.