Dag 39: El nariz del diablo

“aquitoaquitoaquitoaquitoaquitoooooo” roepen de busmannetjes hier op het busstation in Riobamba aan één stuk door. Er zijn minstens 10 loketten waar je kaartjes kunt kopen, elk van een andere busmaatschappij en met andere bestemmingen en vertrektijden. Kennelijk proberen de schreeuwende busmannetjes reizigers te werven voor hun busmaatschappij. Het aanhoudend door elkaar heen roepen had van mij niet echt gehoeven, want wat kan het mij nou schelen of ik in een rode of een groene bus zit. Daarnaast moet ik helemaal niet naar Quito, maar naar Alausi, maar helaas is er niemand die dat roept. Er zullen wel te weinig reizigers die kant op gaan waardoor het niet nodig is ze met luid geroep binnen te halen. Ik loop naar een van de weinige loketten met bestemming Cuenca en koop een kaartje naar Alausi (dat ligt op de weg naar Cuenca). Mijn bus, de eerstvolgende die naar Cuenca rijdt, vertrekt pas over 1,5 uur! Gelukkig kan ik in de zon wachten.

Ik bereik Alausi rond 12 uur en loop door het rustige en zonnige dorpje op zoek naar een kamer. Ik vraag bij verschillende hotels naar de prijs voor een kamer en de meesten komen op 15 dollar uit. Dat is echt een enorm bedrag als je het vergelijkt me de 7,50 dollar die ik in Banos betaalde, en dat was ook nog eens inclusief ontbijt! Uiteindelijk kom ik uit bij het Panamerica hotel, waar een kamer in eerste instantie 10 dollar kost, maar na een extra rondje door de stad en een wisseling van receptionist ineens voor 8 dollar beschikbaar is. Dat is een redelijke prijs, helemaal als je ziet wat voor kamer ik heb. Ik zit op de hoek van het hotel in een driehoekige kamer, met tv, internet, bureau (een primeur op deze reis!) en uitzicht op de hooftstraat. De badkamer is wel gedeeld (op de gang), maar omdat er bijna niemand is hier in het hotel staat dat bijna gelijk aan een privé-badkamer.

Ik ben naar Alausi gekomen om de meest bekende treinrit van Ecuador mee te maken; El nariz del diablo (de neus van de duivel). Hoewel ik had gepland om de treinreis morgen te maken, hoor ik bij aankomst in het hotel dat er om 15.00 uur vanmiddag ook een mogelijkheid is om te gaan. Perfect, want zo kan ik een dagje eerder naar Cuenca gaan, waar enorm veel te zien is.

Ik koop een kaartje en na een Ecuadoriaanse lunch neem ik plaats tussen de andere toeristen in de gloednieuwe trein. De treinrit die ik maak leidt van Alausi naar het dorpje sibambe in het dal en terug. Dit traject was weer onderdeel van de spoorlijn tussen Quito en Guayaquil, die rond 1900 werd geopend. Deze lijn was erg belangrijk voor de verbinding van Quito met de rest van de wereld via de grote havenstad Guayaquil. Het stukje tussen Alausi en Sibambe is zo bekend omdat het een grote uitdaging was om dit stuk spoorlijn aan te leggen. Door het flinke hoogteverschil van een paar honderd meter en de relatief korte afstand tussen Alausi en Sibambe was er een bijzondere constructie nodig; een zogenaamde dubbele switch-back, waarbij de trein stopt en via een wissel een stuk achteruit rijdt over een volgend stuk rails, om vervolgens na een volgende wissel weer vooruit te rijden. De aanleg van deze bijzondere constructie vond ook nog eens plaats tegen de bijna vertikale helling van een op een neus lijkende berg, waarbij meer dan 2000 werknemers om het leven kwamen, met name door landslides, epidemien en rondvliegende stenen na flinke explosies met dynamiet. Niet voor niets heeft de berg daarom zijn naam gekregen; El nariz del diablo. De mannen die deze spoorlijn aanlegden kwamen voornamelijk uit Jamaica en andere midden-Amerikaanse landen. Enerzijds omdat gedacht werd dat ze bestand waren tegen allerlei tropische ziektes, anderzijds omdat er een groot tekort was aan Ecuadoriaanse medewerkers vanwege de intensieve landbouw waarvoor veel mensen nodig waren. Op die manier werden veel Jamaicaanse gevangenen ingezet bij de aanleg van de spoorlijn, met de belofte op vrijheid als ze het zouden overleven.

Vanuit de trein is het traject best bijzonder en adembenemend, vooral wanneer we hier en daar over een smal stukje spoor rijden waarbij je aan de rechterkant van de trein een enorme diepte in kijkt. En het uitzicht op de omgeving is ook erg mooi, maar het ritje van 2 keer drie kwartier is verre van wat het geweest is (als ik de verhalen mag geloven tenminste). Tot 2008 was het namelijk mogelijk om op het dak van de voormalige houten trein het traject naar Sibambe af te leggen, maar door een dodelijk ongeluk is dat nu verboden. Dat maakt de treinrit een stuk minder spannend en ontneemt me de mogelijkheid tot het nemen van mooie foto’s (achter glas is dat haast onmogelijk). Erg jammer dus, en als je bedenkt dat de treinrit ook nog eens 25 dollar kost (wat echt een aardig bedrag is hier in Ecuador), dan moet ik als treinliefhebber toch met pijn in het hart concluderen dat dit tochtje voor de gemiddelde toerist niet de moeite waard is. Maar ik ben toch blij dat ik het heb gedaan, want ik ben wat meer te weten gekomen over de spoorlijngeschiedenis van Ecuador en vind een treinritje sowieso geweldig. We werden in Sibambe overigens nog wel onthaald door dansende Ecuadorianen in klederdracht, wat best grappig was, maar de rit verder helaas niet tot een significant hoger niveau bracht.

Ik geniet nu van de avond in Alausi, een erg vredig bergdorpje waar het goed vertoeven is. En het leukste is dat ik vanuit mijn hotelkamer mooi alles kan observeren wat er op straat gebeurt, een attractie op zich en slechts 8 dollar in plaats van 25 dollar.