Dag 43: Van Cuenca naar Loja

Op mijn laatste ochtend in Cuenca sta ik vroeg op en ga ik met Susanne samen naar de oude kerk en het archeologisch museum. Ik had die bezienswaardigheden de afgelopen dagen al willen bekijken, maar er was geen tijd of ze waren gesloten. Deze ochtend hebben we meer geluk, alles is open en we hebben tot 11.00 de tijd, want dan wil ik richting mijn volgende en laatste halte in Ecuador vertrekken; Loja.

De grote kerk is erg indrukwekkend van binnen en zeker de moeite van het bezoeken waard. Buiten kopen we bij een klein oud vrouwtje ieder een kaars (15 dollarcent, geen geld) die we mee naar binnen nemen en aansteken voor de heilige Anna. We konden ook kiezen voor Paus Paulus Johannes II of Jezus, maar aangezien onze Finse vriendin uit Montanita ook Anna heet vonden we dit wel toepasselijk, als aandenken aan onze mooie tijd in Montanita.

Het archeologisch museum is ook de moeite waard. Als enige bezoekers bewonderen we de uitgebreide beeldencollectie waarvoor menig “Tussen kunst & kitsch”-kijker op het puntje van zijn stoel zou gaan zitten (mezelf inbegrepen). De vele potten, ringen, kammen, beelden, stempels, sierraden en overige artikelen zijn geordend per vindplaats en geven een goed beeld van hoe het hier vroeger geweest moet zijn. In combinatie met het Ingapirca-bezoek van gisteren een perfecte mix voor een ware geschiedkundige beleving.

Na onze culturele ochtend neem ik in de lobby afscheid van Susanne. Ook krijg ik van één van de medewerksters van het hostel nog wat oude Ecuadoriaanse munten. Gisteren vroeg ik haar of ze die nog had of dat ik die misschien ergens kon krijgen, omdat ik nu al uit veel landen munten heb verzameld behalve uit Ecuador. Sinds 2000 is hier echter de Amerikaanse Dollar ingevoerd en kan ik in de winkels niet meer aan de originele munt komen; De Sucre. Gelukkig heeft de vrouw ze gespaard en heb ik nu van elke waarde één munt. Nu maar hopen dat ik ze de komende 5 maanden niet verllies. Ik heb haar als dank één dollar gegeven, ook al wilde ze dat in eerste instantie niet aannemen. Ik neem afscheid van iedereen en wens Susanne een fijne reis, we hebben een leuke tijd gehad samen met de anderen in Montanita.

Ik vertrek naar Loja. De busrit is niet veel anders dan alle vorige busritten. De reis van 5 uur verloopt soepel, al ben ik soms wel wat gefrustreerd wanneer ik uit het raam kijk. Steeds zie ik prachtige beelden aan me voorbij schieten, beelden die je vaak in boeken of op televisie ziet; Wassende vrouwtjes voor een krakkemikkig oud huisje waarvan je niet zou denken dat er iemand woont, schoolgaande kinderen in uniform die met een bal spelen en gillend over straat rennen, prachtige uitzichten op de vele groene bergen (die op foto altijd minder indrukwekkend lijken dan in het echt), straathonden die op de meest vreemde plekken liggen te slapen (het dak van een huis bijvoorbeeld), bijzondere roofvogels die voorbijflitsen, bergen van rijp fruit op een markt waaraan we voorbij rijden en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik wil het vastleggen, fotograferen, laten zien op mijn blog, maar het is gewoon niet te doen om de beelden waardig op mijn camera te krijgen. De bus rijdt veel te hard om mooie scherpe foto’s te maken en de vieze ramen helpen ook niet echt mee. Daarnaast is er altijd een bepaalde reactietijd nodig om mijn fototoestel te pakken en vervolgens is het beeld meestal alweer verdwenen achter bomen of struiken. Om echt alles te zien wat ik zie zullen jullie dus zelf een keer moeten komen kijken hier in Ecuador, het is niet anders!

Ik kom aan in Loja en koop meteen mijn buskaartje voor overmorgen, wanneer ik met de bus naar Peru wil reizen. Helaas vergeet ik daarbij mijn wisselgeld (10 dollar) aan te nemen omdat ik te veel bezig ben met mijn busticket en de vertrektijd; 06.00 ‘s-ochtends! De vrouw achter het loket heeft het ook niet in de gaten en ik kom er pas achter dat ik het geld niet heb gekregen wanneer ik in-check bij mijn hotel in het centrum van de stad (10 minuten met de bus verderop). De kamer waarin ik slaap is de meest basic kamer ooit; 4 muren, een deur, een bed en 2 vierkante meter om te lopen. Het heeft wel wat weg van een cel in een gevangenis, al denk ik dat de boeven het nog iets beter hebben. Maar voor 7 dollar per nacht hoor je mij niet klagen.

Loja staat bekend om haar muziek. Volgens mijn reisgids speelt iedereen een instrument en is het een gezellige bedoeling hier. En inderdaad, wanneer ik die avond op het centrale plein arriveer staat er vrolijk een band te spelen. Daarnaast wordt er de hele avond veel vuurwerk afgestoken en lopen er extreem veel mensen rond in het voor het overige deel redelijk bescheiden stadje. Ik houd mezelf voor dat dit wel normaal zal zijn en ga bijtijds (21:30) naar bed, morgen naar Vilcabamba!