Op mijn laatst dag in Ecuador ga ik met de bus (hoe kan het ook anders) vanuit Loja naar Vilcabamba, een klein dorpje met 4200 inwoners in het zuiden van Ecuador. De rede dat ik dit dorpje bezoek is dat de meeste mensen in dit dorpje om de een of andere rede erg oud schijnen te worden. Er gaat zelfs een gerucht rond dat hier de oudste mensen te wereld wonen, vanwege een onverklaarbare kracht vanuit de aarde. Daar moet ik, sceptisch als ik ben, natuurlijk het fijne van weten, vandaar dat ik vandaag in hoogst eigen persoon naar Vilcabamba toe ben gekomen om de zaak te onderzoeken.
Wanneer ik in de bus zit richting het dorpje stappen er op het busstation en onderweg al verschillende stokoude mensen in. Zou het dan toch waar zijn wat ze zeggen? Een opa is zelfs zo oud dat ik het idee heb dat hij elk moment dood neer zal vallen, maar gek genoeg blijft hij de hele busrit in leven. Uiteindelijk komen we na 75 minuten rijden in het rustige dorpje aan, omgeven door groene bergen.
Wanneer ik door het dorpje loop kan ik haast een speld horen vallen. Af en toe klinkt er ineens een auto die voorbij rijdt, maar daarna is het weer stil en bijna alleen de wind die je hoort. Bij het parkachtige dorpsplein, met uiteraard de onmisbare kerk, zie ik vooral toeristen die op zoek zijn naar oude mannetjes, net als ik. Ik zie er wel een paar zitten op een bankje, maar dat is niet echt ongebruikelijk voor een klein dorpje in Ecuador. Na 10 minuten kom ik tot de teleurstellende conclusie dat er in Vilcabamba niet veel meer te doen is dan op een bankje zitten en naar de kerk kijken of paardrijden en hiken in de groene omgeving, maar daar heb ik vandaag geen tijd voor. Hier stopt dus ook mijn onderzoek naar de oude mensen; Op de paar mannetjes in de bus ben ik niet echt overtuigd! Gelukkig ben ik op dit drama voorbereid, want ik heb mijn laptop meegenomen. Ik zoek een restaurant met wifi en ik kom uit bij een prachtige besloten tuin met rustgevende muziek. Hier houd ik het wel even uit! Omdat ik de afgelopen dagen zonder internet heb moeten doorbrengen en ik dus al een tijdje de behoefte heb om eens flink te internetten, maak ik van de gelegenheid gebruik en zet ik me neder in de toeristrijke maar rustgevende omgeving. Ik werk mijn site bij, check mijn emails, chat met renee en boek zelfs een vliegticket voor haar (ze komt op 25 december aan op het vliegveld van Buenos Aires om samen met mij kerst te vieren en vervolgens het laatste stuk van mijn reis mee te maken). De uren vliegen voorbij en voordat ik het weet is het 16.00 uur en tijd om terug te gaan naar Loja. Ik loop weer terug naar het centrale plein en loop nog een keer rustig door het parkje. Daar zie ik een bord met uitleg over Vilcabamba en haar bewoners. Volgens het bord werd er in 2010 iemand in het dorp maar liefst 110 jaar oud en werd er in de jaren ’70 van de vorige eeuw zelfs iemand 127 jaar oud! Daarnaast wordt er verklaard dat het grondwater in Vilcabamba een bijzondere stof bevat die de kans op verschillende ziektes, zoals kanker en hart-en vaatziekte vermindert. Dat laatste is een interessante opmerking; In Montanita hadden we het tijdens een van onze lessen Spaans al met de lerares over Vilcabamba en ook zei vertelde dat de rede dat mensen hier oud worden waarschijnlijk komt door bijzondere stoffen in het grondwater. Ze vertelde ons dat wanneer je water met limoensap drinkt, je dan ongeveer hetzelfde effect bereikt als dat het grondwater hier op de mens heeft. Het zorgt simpelweg dat je minder snel degradeert als mens, daar komt het eigenlijk op neer. Of ik het moet geloven weet ik niet, maar voor de zekerheid neem ik op het tiolet nog snel even een paar slokken water voordat ik weer de bus instap. Ik laat Vilcabamba achter me, het rustige dorpje tussen de groene bergen. Misschien is dat ook wel één van de redenen dat men er zo oud wordt; het is er rustig en de lucht is erg schoon (in tegenstelling tot de meeste andere dorpjes en steden waar ik geweest ben in Ecuador).
Op het busstation in Loja vraag ik nog even bij de balie van de busmaatschappij of ze misschien op de een of andere manier hebben gemerkt dat ik mijn wisselgeld gisteren niet heb gekregen. Ik had de 10 dollar al als verloren beschouwd, maar je kunt het natuurlijk altijd proberen. Ik doe mijn verhaal bij de balie en binnen 2 minuten sta ik met een briefje van 10 dollar in mijn handen. De dame die me gisteren hielp had gemerkt dat ze het briefje niet aan me gegeven had en het voor me bewaard voor het geval ik nog terug zou komen. Ongelooflijk dus, dit is de derde keer dat ik geld kwijtraak in dit land en weer krijg ik het terug! Ik heb nu in elk geval wel veel vertouwen gekregen in de eerlijkheid van (de meeste) Ecuadorianen, wat een betrouwbaar volk.
Mijn laatste avond in Ecuador wordt een feestelijk afscheid, het is alsof het land me niet wil laten gaan zonder fatsoenlijk afscheid te nemen. Afgelopen nacht ging het vuurwerk dat gisterenavond werd afgestoken onverminderd door; rond 02.00 uur, 03.00 uur, 06.00 uur en 07.00 uur werd ik meerdere keren wakker van enorme mortieren die in de lucht tot ontploffing kwamen. Zo hard zelfs dat honden gingen blaffen en autoalarmen op hol sloegen. Vandaar dat ik na mijn bezoek aan Vilcabamba aan de hoteleigenaar vraag of dit de normale gang van zaken is in Loja. Hij vertelt me dat ik net in Loja ben tijdens de jaarlijkse verering van de maagd Cisne, een 9 dagen durend festival waarbij elke avond muziek wordt gespeeld en veel vuurwerk wordt afgestoken. Zo ook op mijn laatste avond in Ecuador, dus ik begeef me naar het centrale plein en meng me tussen de mensen om mijn afscheid in ontvangst te nemen.
Voor zover ik begrepen is het de bedoeling dat de maagd Cisne aanbeden wordt door het aansteken van zogenaamde “Castillos”, grote, 6 meter hoge, trapeziumvormige bouwwerken die volgehangen worden met siervuurwerk. Vervolgens is het de bedoeling dat er elk uur, onder luide begeleiding van het orkest, één Castillo aan wordt gestoken. Ik maak het schouwspel mee en vind het erg jammer dat mijn camera op dat moment in het hotel aan de oplader ligt. Het is een heel spectakel hoe alles op amateuristische wijze door jonge jongens wordt aangestoken, ik had er graag een filmpje van gemaakt. Op de achtergrond gaan er ook een aantal grote mortieren de lucht in (die grote bollen die bij ons alleen door professionals mogen worden gehanteerd) op ongeveer 5 meter afstand van het publiek; Dat zou in Nederland dus echt minstens 50 meter zijn! Uiteindelijk loopt alles goed af en heeft iedereen het naar zijn zin, al ontploft er nog wel een mortier op ongeveer 10 meter hoogte boven het publiek (in plaats van 100 meter), maar er vallen geen zichtbare gewonden. Het is een gezellig feest en ook hier is het weer leuk om te zien dat waar er mensen zijn, er handel is. Overal lopen mensen rond met eten; Popcorn, lollies, appels met een suikerlaag, etc. En het is niet eens duurder dan wanneer je hetzelfde product in de winkel koopt. Wat jammer dat zoiets bij ons in Nederland niet meer gebeurt, het maakt het allemaal een stuk gezelliger en socialer. Rond 23.00 loop ik met mijn halve zakje popcorn (slechts 50 dollarcent) terug naar mijn kamer om te gaan slapen. Morgen gaat de wekker om 05.00 uur omdat ik om 06.00 de bus moet hebben dus het is niets te vroeg om naar bed te gaan. Als ik in bed lig voel ik me onwaarschijnlijk goed, ik weet alleen niet of het komt door de geslaagde laatste avond in Ecuador of toch die paar slokjes water van vanmiddag…
Hoi Sander,
Nou, je hebt ons niet teleurgesteld met je belofte dat er spoedig meer verhalen en foto’s zouden komen! Wat heb je alweer veel gezien en gedaan! Weet je wat me echt verbaast? Dat je zoveel kunt doen op een dag, en dat je dan ook nog tijd hebt om het allemaal op te schrijven! Het is wel een uniek document aan het worden!
Ik hoop maar dat je nog kunt wennen aan het “saaie” leven in Nederland na alle levendigheid en kleurrijke uitbundigheid die dagelijks over je uitgestort wordt. Ik kan zeggen: ” blijf ervan genieten” , maar dat doe je ook wel zonder dat ik dat zeg. Bijzonder dat je voor de derde keer verloren geld hebt teruggekregen, zeker goed voor het vertrouwen in de mensheid, maar blijf waakzaam!
Heel veel groetjes,
Puck en Maaike
Ha Sander,
weer genoten van de prachtige reisverhalen! Echt geweldig hoe je je ervaringen beschrijft, met prachtige beelden erbij.
De humor waarmee bepaalde beelden of ervaringen beschreven worden, doen me af en toe hardop lachen achter de laptop….bv het slapende vrouwtje in haar fruitkraampje waarbij je je afvraagt of ze nog wel iets gaat verkopen….hilarisch.
Ga lekker door met reizen en schrijven! We blijven je volgen….Liefs.
Hoi ventje, wat zou het fijn zijn als die paar slokjes van dat water je een heel lang leven geven. Laten we er gewoon vanuit gaan! Terwijl ik je blog zit te lezen merk ik weer dat het even erop leek alsof ik een reisboek zat te lezen. We zitten nl. Op de boot vanuit Engeland en ik zat eerst een tijdschrift te lezen totdat Jos me attendeerde op je nieuwe verslagen. ik zie je gewoon daar bezig vakantie en geniet van dat wat je schrijft. De afgelopen dagen heb ik een zeer globaal verslagje gemaakt van ons verblijf maar ik merkte al snel dat ik eigenlijk geen zin had om alles uitgebreid te beschrijven. Daarom bewonder en waarder ik het enorm dat jij keer op keer de moeite neemt ons zo goed op de hoogte te houden. heel fijn! Onze boot is er over niet al te lange tijd. Ik probeer ook nog even de reactie van gisteren op de blog te versturen voor de vijfde keer weliswaar! Liefs Lia
Ongelooflijk hoe snel ik ‘n aantal verslagen áchter ben geraakt, je lijkt wel de Van Gogh van het beeldende reisverhaal, zo snel als de producten van je ezel vallen! Maar van Gogh hield het op z’n 37ste voor gezien, met die enkele teugen natuurvocht op dat Vilcabambaanse toilet zul jij minstens het 3-voudige bereiken!
De relativeringen in je verhaal en bij je foto’s zijn uiterst vermakelijk, Sander! Heel meeslepend ook hoe je in het kader van je lowbudget reizen steeds je afwegingen moet maken (wij hadden je die Panamahoed van $ 25,- gráág gegund), maar ook hoe invoelbaar vreugdevol en vertrouwenwekkend een vermeende financiële tegenslag verrassend steeds weer ten goede keert! Trouwens, om in een wanordelijk troep vezels een bijna affe hoed te zien, getuigt op zich al van een groot vertrouwen! De betreding van Vilcabamba, met een Sherlock Holmes-achtige blik op zoek naar de ontrafeling van een lang verborgen geheim, voert de spanning aardig op. Je verwondering dat opa in de bus niet spontaan ineen zijgt, maar halsstarrig tot het rijk der levenden blijft behoren tijdens de rit, is erg grappig. Dat de Vilcabambanen er als smoes ene Cisne bijslepen om niet te hoeven erkennen, dat ze zich feitelijk alle moeite getroosten om een grootheid als jij op een nog enigszins érgens op lijkende wijze uitgeleide te doen uit hun land, moeten we maar als een aanduiding van gepaste nederigheid van de lokale bevolking beschouwen. Het is door jou natuurlijk allang doorzien als een verholen uiting van oprechte schaamte dat alle luister bij jouw afscheid budgettair slechts tot 9 dagen mortierschieten beperkt is gebleven, maar het is tegelijkertijd een bewijs dat ze je op je verdere reis uit de welgemeende grond van hun hart het allerbeste toewensen. Dat doen wij natuurlijk ook …!
Hallo Sander,
wat een verhalen! Ongelooflijk!
Je geeft ook heel uitgebreid verslag. Leuk om te lezen maar dat je nog tijd hebt om zoveel te schrijven.
Leuk dat Rene komt met Kerstmis. Dan kun je samen genieten en gedeelde vreugd is dubbele vreugd.
Als ik jou was had ik een hele fles water meegeomen uit Vilcacamba je weet maar nooit waar het goed voor zou zijn geweest.
Nu maar vertrouwen op je eigen lijf en dan zal het ook wel goedkomen.
Verder prettige reis en graag of niet: Ik blijf je volgen.
Groetjes, Willemien