Dag 45: Naar Peru

Op naar peru! Vandaag laat ik Ecuador voorgoed achter me, het land waar ik de afgelopen 44 dagen met veel plezier, maar soms ook met enige ergernis (portomonnee!), verbleef. Het was dit land waar ik mijn eerste woordjes Spaans leerde, waar ik geweldige mensen leerde kennen, zoals; Nina, Anna, Natalie, Harold, James, Susanne, Woot, Jorge, Verenice en Krystal, het land waar ik voor het eerst een Blue-footed booby zag, waar ik walvissen zag springen, waar ik het hoogste punt op aarde zag, waar ik bijna het geheim leerde kennen van het oud worden, waar ik een enorme kathedraal beklom, waar ik langs watervallen fietste, waar ik in de regen in een warm buitenbad zat tussen de locals, en ga zo maar door. Ik heb Ecuador ervaren als een groen en bergachtig land dat lijkt op een mix tussen de Alpen en de Himalaya, met een eigen “arme” (in termen van geld) maar vriendelijke bevolking die geniet van het leven en die over het algemeen niet bezig is met wat anderen hebben, maar vooral met wat ze zelf hebben. Een bevolking die zijn eigen leven leidt in de hoge bergen, soms wat sceptisch is en rommel gewoon op straat gooit, maar tegelijkertijd zeer wel opgevoed is en weet wat er in de wereld gebeurt (wat denk ik mede door het vele televisie kijken komt). Ik heb respect voor de inwoners van dit land, ze hebben kennis en kunde in huis om te overleven in de lastige bergen en proberen zich daarbij zichtbaar vast te houden aan hun traditionele normen en waarden. Toch zijn er ook downsides; De enorme berg afval die over het hele land verspreid ligt (vooral in de buurt van de grote steden), de vele vieze uitlaatgassen van auto’s en bussen die de steile bergwegen berijden en de onveilige sfeer die er hangt in de grotere steden (al heb ik zelf geen negatieve dingen ervaren). En natuurlijk zijn er ook dit keer weer dingen die ik heb gemist op mijn reis door dit land en waarvoor ik eigenlijk een keer terug moet komen, zoals in elk land dat ik tot nu toe bezocht heb. De drie meest belangrijke dingen waarvoor ik echt nog een keer terugkom: De Galapagos eilanden (dat paste voor deze reis gewoonweg echt niet binnen het budget, al was ik er echt vlakbij), the Quilotoa loop (een prachtige 4-daagse hike waarbij ook een kratermeer wordt bezocht) en het Amazonewoud (dat was te duur en te ver weg, wellicht kan ik in Bolivia een poging wagen).

Maar na 44 dagen is het mooi geweest en is Peru aan de beurt, anders red ik het nooit tot Chili. Ik vertrek om 06.00 uur vanuit Loja met een bus die me in ongeveer 9 uur tijd naar Piura in Peru zal brengen. In de schemer en daarna bij daglicht zie ik de laatste Ecuadoriaanse bergen als een dramatisch theaterstuk aan me voorbij trekken. Het blijft een prachtig gezicht om de verschillende bergen als een coulisselandschap over elkaar heen te zien schuiven. Als laatste afscheid komt er nog net vóór de grens een tijdje een oud Ecuadoriaans mannetje naast me zitten met een rieten hoed op. Een grappig gezicht wanneer ik in de reflectie van de ruit tegenover ons in de bus de twee werelden zie die hier samenkomen: De tijdelijke wereld van de jonge toerist met zijn “moderne” zonnebril en de permanente wereld vol historie van de oude Ecuadoriaan met zijn degelijke authentieke hoed. Ik probeer het moment ongemerkt op camera vast te leggen, al lukt dat geloof ik niet helemaal. Even later scheiden onze wegen weer; De man stapt uit en zoekt zijn krakkemikkige huisje in de bergen weer op, zoals van hem verwacht wordt, ik blijf in de bus zitten en reis verder, zoals van mij verwacht wordt. Heel even zaten we naast elkaar, heel even was het moment daar dat onze levenspaden parallel liepen, dat we een klein stukje dezelfde kant opgingen.

Na een uurtje of 4 rijden komen we aan bij de brug die de grens vormt tussen Ecuador en Peru. Ik moet uitstappen en bij 3 verschillende huisjes langs voordat ik officieel ben toegelaten tot Peru, maar, afgezien van dat het ongeveer 20 minuten duurt voordat ik klaar ben, verloopt alles vrij gesmeerd (al zie ik de douanebeamte wel even een paar keer met zijn ogen knipperen wanneer hij de stempels in mijn paspoort van al mijn vorige reizen ziet). We rijden Peru binnen en het eerste dat ik zie is een heel bijzonder soort boom die ik nog nooit eerder gezien heb. Helaas is de boom al verdwenen voordat ik mijn camera gepakt heb, maar ik verwacht dat dit staaltje natuurpracht zich nog wel een aantal keer zal herhalen. Ik heb het mis, na bijna 2 uur rijden en met pijn in mijn nek van het naar rechts kijken, op zoek naar eenzelfde soort boom, denk ik erover om het op te geven en mijn blik weer op een punt binnen de bus te richten. Maar net op dat moment zie ik een afgezwakte en minder fascinerende, maar toch eenzelfde soort boom als dat ik net over de grens zag. Snel maak ik een foto en kijk ik verheugd naar de display op mijn camera waarop ik zie dat het plaatje redelijk gelukt is. De boom is in de verste verte niet zo indrukwekkend als de eerste die ik zag, maar nu heb ik in elk geval een beeld waarop ik kan laten zien waarop het leek.

Na het passeren van vele rijstvelden en een hoop woestijnachtig landschap waar veel armzalige huisjes/hutjes staan, komen we aan in Piura, de einbestemming voor vandaag. Piura is behoorlijk chaotisch en lijkt (veel meer dan Ecuador) op hoe het er in India en Nepal aantoe gaat. Nog voordat je de bus uit bent gestapt staan er al 10 mannetjes om je heen om te vragen waar je naartoe moet. Dit keer hebben ze ook massaal hun tuktuk van stal gehaald (die had ik in Ecuador nog niet gezien) wat het plaatje a la India voor mij compleet maakt. Toch kan ik mijn blijdschap maar nauwelijks onderdrukken bij het zien van de taximannetjes, want de bus is gestopt op een voor mij willekeurige plaats langs de hoofdweg. Ik heb geen idee waar het centrum is, laat staan het busstation waar ik de bus naar de volgende stad moet nemen en van een hostel waar ik goedkoop kan overnachten ontreekt ook elk spoor. Ik ben totaal overgeleverd aan de snelle mannetjes die me niet al te betrouwbaar overkomen (wellicht komt dat door mijn mentale bagage uit het verre oosten). Ik besluit mezelf toch maar over te leveren aan het lot en kies één van de mannetjes uit, die van vreugde bijna een rondedansje maakt. Hij neemt me mee naar zijn auto (blijkbaar heb ik net die ene persoon gekozen die niet met een tuktuk is gekomen), jammer, want het is hier 30 graden en ik loop rond in de thermisch isolerende bergkleding die ik in Loja zo hard nodig had. Zwetend rijden we rond in Piura. De man laat me op verzoek een busterminal zien waar ik elke dag om 09.00 een bus kan nemen naar Trujillo, de volgende grote stad op weg naar het zuiden. Vanaf de busterminal moet ik van hem de weg proberen te onthouden, hij weet wel een hostel vlakbij. Uiteindelijk komen we een heel stuk verderop, na een bezoek aan een geldwisselkantoortje (waar ik 10 dollar inruil voor 25 Peruaanse nuevos soles, niet echt de beste deal van de dag, maar nu heb ik tenminste iets) uit bij een klein schraal hostel. Natuurlijk zet de man me hier niet zomaar af, nee, hij moet mee naar binnen om eventuele commissie in ontvangst te nemen voor het geval ik dit hostel boek. Helaas voor hem ken ik dit trucje al van eerdere reizen en weet ik ook dat je in dit soort gevallen nooit bij de meest goedkope aanbieder terecht komt. Toch loop ik even met de man mee naar binnen, enerzijds uit goed fatsoen en anderzijds om hier mijn vergelijkend warenonderzoek te starten. 40 nuevos soles vragen ze hier voor een kamer (omgerekend ongeveer 13 euro), goedkoper hebben ze niet. Je krijgt dan wel een privekamer met badkamer en televisie, maar dat hoef ik dus helemaal niet. Ik wil juist een zeer oud, stinkend bed in een klein fantasieloos hokje, waar vieze gordijnen de enige decoratie vormen. En het liefst vind ik dan de enige smerige en veel te kleine badkamer ergens verderop in de gang, dan wordt ik gelukkig. In dat geval betaal ik namelijk veel minder en dat is precies wat ik wil. Ik ben hier niet gekomen voor luxe resorts met palmbomen en gratis ontbijtbuffet, ik ben gekomen om 208 dagen te overleven in de Zuid-Amerikaanse wildernis! Ik bedank de taxichauffeur en laat hem ietwat verbaasd en teleurgesteld achter. In een laatste poging me toch nog over te halen roept hij me na dat het echt een goed hotel is, maar ik weet genoeg en bedank hem op afstand. Daarnaast heb ik hem 5 nuevos soles betaald voor slechts 5 á 10 minuten in zijn autootje wat een zeer redelijke prijs is, dus hij mag niet klagen.

Ik loop naar de hoek van de straat waar ik vanuit de taxi al een ander hostel had gezien. “Cuanta Cuesta?” vraag ik, “40 nuevos soles” is het antwoord, maar dan krijg ik wel een kamer met televisie en een eigen badkamer. Ik leg uit hoe krap mijn budget is en dat ik echt iets “mas barato” zoek en krijg dan plots een prijs van 15 nueves soles voorgeschoteld, dat lijkt er meer op! Ik krijg dan alleen geen kamer met eigen badkamer en televisie, maar een zeer oud, stinkend bed in een klein fantasieloos hokje, waar vieze gordijnen de enige decoratie vormen. En de smerige, veel te kleine badkamer kan ik ergens verderop in de gang vinden verteld hij me, jippie! Voor slechts 5 euro slaap ik die nacht prinsheerlijk op mijn goedkope kamertje. Ik wordt nog wel een aantal keer wakker van de vele piepende muizen die heen en weer rennen achter de houten wanden (geen grapje!), maar voel me gek genoeg toch de koning te rijk; Dit is overleven!