Dag 49: Huaca de la luna

Omdat het gisteren erg gezellig was met ons groepje en er nog twee andere ruïnes te bezichtigen zijn in de buurt, trekken we er vandaag al vanaf de ochtend met zijn vieren opuit. Per bus reizen we naar Huaca de la luna en Huaca del sol; Twee reusachtige piramides met meerdere verdiepingen die nu in verre staat van degradatie verkeren (oftewel, er is niet veel meer van over dan een grote zandheuvel). Om er te komen moeten we met 2 verschillende bussen reizen en de laatst 4 kilometer per tuktuk (deze weg had ik in mijn eentje echt nooit gevonden). Dat laatste is al een attractie op zich, want door een gebrek aan ruimte in de cabine mogen Hugo en ik achterop het karretje staan terwijl het hard over de weg snort. We gaan ongeveer 50 km/uur dus het is best spannend, je moet er echt niet vanaf vallen met zo’n snelheid. Maar de verkoelende wind is heerlijk in de warmte van de middagzon, dus we genieten op en top van ons ritje (slechts 1 sol pp = 0,30 eurocent!).

We komen aan bij Huaca de la luna en krijgen het bericht dat Huaca del sol niet open is vanwege archeologische werkzaamheden. We zien Huaca del sol wel liggen in de verte, een grote imposante berg zand waaronder zichtbaar een bijzondere tempel huist. Volgens mijn reisgids is Huaca del sol zelfs het grootste pre-columbiaanse bouwwerk in Zuid-Amerika (dus niet de grootste pre-Columbiaanse stad, zoals Chan Chan dat ik gisteren bezocht) en bestaat het uit meer dan 140 miljoen zandstenen, ongelooflijk! Hopelijk is het over enkele jaren ook mogelijk om daar een rondleiding te krijgen.

Vandaag beperken we ons dus tot Huaca de la luna, een bijna even grote tempel met vele prachtige originele muurschilderingen in kleur. We krijgen een Engelstalige rondleiding en die is helaas niet zo goed als de Spaanstalige rondleiding die we gisteren kregen. Je merkt goed dat de Peruvianen geen sterren zijn in het spreken van Engels (net als de Ecuadorianen). Het is af en toe erg moeilijk om ze te verstaan en ze kunnen niet precies zeggen wat ze willen omdat ze sommige woorden niet kennen. Desalniettemin is ons bezoek wederom een succes, vooral omdat Huaca de la luna indrukwekkender is dan ik dacht. Het bouwwerk bestaat uit 5 verschillende perioden en lagen. De Moche (het volk dat hier leefde) bouwde hier al tempels 700 jaar voordat Chan Chan werd gebouwd en doordat het rijk zich uitbreidde bouwde men hier meerdere tempels op één plaats. Daardoor bestaat de tempel die we vandaag bezoeken uit maar liefst 5 verschillende lagen en tijden die over elkaar heen zijn gebouwd, een soort Russisch matrushka-poppetje dus de ultieme natte droom voor archeologen. Zij hebben hier dan ook veel moeite gedaan om de verschillende lagen bloot te leggen, zowel de muren en muurschilderingen als de tombes. Helaas zijn veel kostbaarheden die in de tempels verstopt lagen weggeroofd na de komst van de spanjaarden. Op verschillende plaatsen zie je gaten in de muren die gemaakt zijn door grafrovers. Maar er zijn nog altijd lagen diep in de grond waar niemand is geweest en waar volgens legendes nog vele kostbaarheden liggen verstopt, zoals keramiek, metalen en polychrome friezen.

Het meest indrukwekkende gedeelte van de tempel zien we aan het eind van ons bezoek, wanneer we aan de noordkant de volledige hoogte te zien krijgen en dus hoe het geheel er ooit uitgezien moet hebben. Verschillende niveaus met elk hun eigen symbolen hadden verschillende betekenissen, die belangrijk waren bij rituele processen. Hier is ook goed zichtbaar dat er verschillende tempels over elkaar heen zijn gebouwd. De moche waren overigens een bijzonder volkje, ze waren er niet vies van om levende mensen te offeren aan de goden. Er werden duels gehouden buiten de tempel en de verliezende partij was het haasje en werd geofferd. Maar voordat het zover was werden ze eerst geboeid en opgesloten, om vervolgens San Pedrosap te drinken (van de giftige cactus dus) en al halicunerend leeg te bloeden. Het bloed werd gebruikt bij ceremonies en de lichamen werden, ontdaan van de huid, in een grote kuil met rotsen geworpen, waar men dacht dat goden er blij mee zouden zijn. Redelijk legubere tafarelen dus, maar stiekem ook wel interessant om te horen allemaal. Na ons bezoek aan Huaca de la luna koop ik nog een klein leren buideltje voor de munten die ik spaar (slechts 2 sol = 0,60 eurocent voor echt leer, ongelooflijk) en zien we nog een Peruviaanse naakthond. Naakthonden hebben geen haar en daardoor een hogere lichaamstemperatuur dan normale honden. Ze werden vroeger gebruikt als bodywarmers voor mensen met artritis. Ik vind ze vooral heel lelijk!

We keren terug naar Huanchaco via Trujillo, waar we nog wat eten en het centrale plein bezoeken. Ik heb sinds de kennismaking met mijn nieuwe vrienden het echte Peruviaanse eten ontdekt en dat is echt stukken beter dan in Ecuador. Ze eten hier meer aardappelen dan rijst en het vlees is vaker gemarineerd en ontdaan van botten. Daarnaast wordt er minder gebruik gemaakt van cilantro, oftwel koriander, wat mijn eetlust aanmerkelijk vergroot. In een volgend bericht zal ik wellicht wat foto’s laten zien van de maaltijden hier, al smaken ze stukken beter dan ze eruit zien.

In Huanchaco gaan we net als gisteren op het strand zitten om van de zonsondergang te genieten, maar dit keer beter voorbereid. We hebben in Trujillo een supermarkt gevonden en daar op advies van Hugo en Josiane flink wat kaas, paté, stokbrood en rode wijn gekocht. Het is te danken aan hun Franse roots dat we nu een echte bourgondische avond aan zee meemaken.

Maar de dag is nog niet voorbij! Om 20.30 vertrekken de dames naar hun hostel en gaan Hugo en ik een potje voetballen met Peruvianen. Er is een voetbalveld op ongeveel 10 minuten rijden van Huanchaco en we mogen vandaag meedoen met 26 andere fanatieke lokale voetballers. Er zijn 4 teams van 7 die om de beurt tegen elkaar strijden op een goed verlicht kunstgrasveld. Iedere speler betaald 5 sol en daarvoor kunnen we het veld 2 uur huren. Ik begin bescheiden in de goal, want er is een keeper nodig en ik wil geen eisen stellen als buitenlandse gast. Het niveau is aardig hoog, de Peruvianen zijn erg fanatiek, technisch snel en serieus geirriteerd wanneer er een onterechte beslissing wordt gemaakt. In het begin moest ik even wennen aan dat Zuid-Amerikaanse fanatisme (voor mij is voetbal meer voor de lol, maar hier lijkt het meer op oorlog), maar hoe later het wordt hoe gezelliger het is en aan na 2 uur spelen is iedereen elkaars beste vriend. De agressie en het fanatisme zijn een soort toneelstuk dat behoorlijk goed wordt opgevoerd, maar als het puntje bij paaltje komt valt het qua agressie allemaal wel mee. Ik sta ook nog een paar keer in het veld en maak een paar redelijke acties (helaas geen goal gescoord), toch wel een mooie sport dat voetbal. Wanneer ik weer in Nederland ben ga ik denk ik weer op zoek naar een club om bij te spelen.

De terugweg vanaf het voetbalveld naar Huanchaco is redelijk hilarisch. We moeten via een gevaarlijke weg teruglopen (die bekend staat om zijn overvallen en wilde honden) omdat de bus die we heen namen nu niet meer rijdt. Gelukkig zijn we met zijn negenen en is het dus minder gevaarlijk dan wanneer je hier alleen zou lopen rond dezelfde tijd (23.30 snachts). Uiteindelijk stopt er een taxi die niet groter lijkt dan bestemd voor 4 personen, maar al snel gaat de achterbak open en zitten we met zijn negenen op een onmogelijke manier in de auto gevouwen. Een bijzonder einde van de avond dus, opgevouwen tussen 8 Peruvianen en een Quebecaan in een veel te kleine taxi, ergens in Peru om 23.30 snachts, en de penetrante warme zweetlucht die aanslag veroorzaakt aan de binnenkant van de ramen van de taxi zal me nog lang heugen.