Mijn laatste twee dagen in Huanchaco zijn een stuk rustiger dan de dagen ervoor. Op dag 50 slaap ik uit, computer wat en loop met Hugo door het dorpje heen om de zaak nog eens goed te verkennen. Aan het eind van de boulevard komen we op een stuk strand dat we nog niet van dichtbij hebben gezien en waar veel surfers op het water zijn. De golven zijn redelijk groot en de surfers erg goed, het is erg vermakelijk om naar te kijken. Ik maak een aantal foto’s en zelfs een video van misschien wel de beste surfers van het land (Huanchaco staat bekend om zijn goede surfomstandigheden en wordt daarom ook gebruikt door professionals). Op de terugweg naar het hostel eet in papa rellena; krokant gebakken aardappelpuree gevuld met groente, vlees en ei (en dat voor slechts 2 sol = 0,60 eurocent). Het beste eten dat ik tot nu toe gegeten heb, ik ben vrijwel verslaafd. Ik heb daarom van mijn vrienden hier papa rellena als bijnaam gekregen en heb minstens 20 slechte papa rellena-grappen moeten doorstaan. Ik: “Waar spreken we morgen af?”, Mariela: “Weet ik niet, maar als ik je niet in de hostel vind dan kom ik wel naar de papa rellena kraam!”.
In de avond is er voetbal op tv; Peru speelt een kwalificatiewedstrijd tegen Argentinie in de aanloop naar het wk in 2014. Een perfect moment om eens lekker achter de buis te kruipen in het bijzijn van vele fanatieke Peruvianen en een minder fanatieke Argentijnse (Mariela komt uit Argentinië maar durft niet echt hardop te juichen bij de eerste goal). Helaas moeten we de wedstrijd zonder de fanatieke Hugo kijken, want die is samen met een Japanse vriend van ons per nachtbus vertrokken naar Lima. Gelukkig ben ik nog in goed gezelschap van de twee dames en samen maken we er een mooie voetbalavond van (eindstand 1-1, een terechte uitslag). Wanneer de wedstrijd is afgelopen vinden we het wel weer mooi geweest en gaan we elk naar ons eigen hostel. Ik neem afscheid van Josiana, want ook zij vertrekt naar Lima, maar dan met de ochtendbus van 9 uur morgenvroeg, het lijkt wel de grote uittocht. Mariela zie ik morgen nog wel ergens in town, of bij de papa rellena kraam.
Mijn laatste dag in Huanchaco doe ik nog minder dan de dag ervoor. Ik slaap uit, schrijf blogjes, sorteer foto’s en chat een paar uur met Renee. Voor mijn middagmaaltijd ga ik naar een klein restaurantje waar ik gisteren met Hugo heb gezeten. Hij bestelde er lomo saltado en ik zat erbij en keek ernaar omdat ik op dat moment geen honger had. Maar het eten zag er zo goed uit en was zo goedkoop dat ik vandaag speciaal ben teruggekeerd op mijn laatste dag hier in Huanchaco. Ik bestel hetzelfde gerecht als Hugo gisteren had en eet de beste maaltijd op mijn reis tot dan toe (als het om lokaal eten gaat dan tenminste, de pizza’s en hamburgers in montanita en Cuenca mochten er ook echt wezen). Het voorgerecht bestaat uit Papa huancaina, drie schijven gekookte aardappel met een verrukkelijk sausje, gelukkiger kun je mij als aardappelliefhebber bijna niet maken. Het hoofdgerecht bestaat uit Lomo saltado: Gemarineerde kip met groente (ui, paprika, tomaat), gekruide friet en rijst. Daarbij wordt een lekker vruchtensapje geserveerd, in dit geval maracuyasap. Ik eet totdat ik echt niet meer kan en tevreden achterover in mijn plastic tuinstoel val, die overigens vlak naast het primitieve toilet is gesitueerd, maar dat hoort nu eenmaal bij de ambiance van het etablissement. Aan de wand hangen prachtige posters van Alpenbergen met daarin giraffen gefotoshopped en dat alles is versierd met kerstslingers, gewelig. Het plafond bestaat uit aan elkaar geregen plastic zakken. Kennelijk lekte het oorspronkelijke riet dat ik door een klein gaatje kan zien zitten. Ik betaal de rekening van maar liefst 5 sol (1,70 euro, krankzinnig weinig!) en loop fluitend naar het centrum om geld te pinnen en mijn busticket voor vanavond vast te leggen. Om 21.15 zal ik per luxe touringcar (maatschappij Linea dit keer, mijn geliefde ITTSA rijdt helaas niet naar Huaraz) naar Huaraz rijden, een rit van ongeveer 10 uur. Doordat ik een nachtbus neem spaar ik een nachtje hostelkosten uit, een mooie meevaller, ook al kosten de hostels hier maar 5 euro of minder per nacht.
Rond 19.00 drink ik nog iets met Mariela en neem afscheid van haar en de aardige eigenaresse van het Hostel. Steeds als ze me ziet zegt ze “hello my friend!” en lacht ze vrolijk. Ze heeft me vandeweek zelfs een paar bijzondere munten en biljetten gegeven toen ik mijn gespaarde collectie aan het bekijken was in het restaurant. Daardoor heb ik nu ook een aantal unieke stukken uit Peru die niet meer in omloop zijn. Ik vertrek met bus H bepakt en bezakt naar de thuishaven van Linea in Trujillo, een ritje van ongeveer 30 minuten en wanneer ik aankom bij de terminal zie ik tot mijn blijde verrassing dat Linea nagenoeg dezelfde wekwijze hanteerd als ITTSA. Ook hier moet je je bagage apart inchecken, door een douanepoortje heen en je vingerafdruk afgeven voordat je instapt. En de bus is net zo comfortabel als de bus die ik een aantal dagen geleden had. De stoelen zijn ruim en kunnen bijna plat gelegd worden. Daarnaast hebben we elk een eigen kussentje en dekentje en krijgen we voordat we gaan slapen een snack met drinken en koekjes. Hoewel ik nooit echt lekker slaap in een bus is dit toch wel de meest slaaprijke busrit ooit al zit ik wel net voor een ongelooflijke Peruviaanse snurker.
