Dag 57 en 58: Huacachina oase

Zoals afgesproken word ik om 08.30 uur in de ochtend opgehaald door Elmar, de taxi-chauffeur die me vandaag van mijn hostel in Miraflores naar het busstation van Cruz del Sur in Lima brengt. De taxirit kost me 15 sol (5 euro) en duurt nog geen 30 minuten. Dat staat in schril contrast met de prijs die ik betaal voor mijn 4 uur durende busrit van Lima naar Ica, waarvoor ik slechts 19 sol betaal, en dat is inclusief snack en drinken. Een beetje een vreemde verhouding dus, maar ik ben al lang blij dat het busvervoer over lange afstanden hier zo goedkoop is.

De reis met Cruz del Sur is, net zoals mijn reizen met Linea en Ittsa, een groot succes. De bus is erg comfortabel en we krijgen een vermakelijke film te zien: Captain America. Daarnaast is het landschap buiten ook wel bijzonder; een zanderig niemandsland waarin niks leeft. Ik kan slechts 100 meter ver kijken want daarna verdwijnt het zicht in een wolk van zand. Hier wil je niet in je eentje verdwaald raken, dat is zeker. In de bus is het echter alsof we eigenlijk in een grote entertainmenthal zitten en alles wat we door de ramen zien slechts een optische illusie is. De bus beweegt zich met monotoom geluid voort en niets duidt erop dat we in een voor mensen onleefbare wereld rijden. Hopelijk krijgen we geen motorpech!

We komen heelhuids aan in Ica en ik neem de eerste de beste taxi naar Huacachina, een ritje van zo’n 10 minuten. Helaas heb ik niet eerst aan mijn lege portomonnee gedacht, want ik vergeet dat ik moet pinnen en kom er in Huacachina achter dat de enige pinautomaat in het dorpje buiten werking is. Gelukkig had ik nog wat dollars bewaard voor het geval dat, dit geval dus. Bij aankomst in Huacachina ben ik ondanks de foto’s en de info die ik vantevoren heb gezien toch onder de indruk van het plaatsje en haar ligging. Het mini-dorpje bestaat uit een vredig meertje met palmbomen dat is omgeven door reusachtige zandduinen. Ik deponeer mijn rugzak op mijn nieuwe kamer in het hostel Desert Nights (leuke naam), trek passende kleding aan (korte broek en slippers!) en loop meteen een zandduin op om beter overzicht te krijgen van de situatie. Dit is nou precies wat ik me altijd al had voorgesteld bij een oase, al is het stadje Ica wel erg dichtbij en ontbreekt nog het extreme gevoel van afzondering, dat eigenlijk wel bij een echte oase hoort. Maar de prachtige zandduinen die ik zie en vooral de schaal van het indrukwekkende landschap maken die ontbrekende factor ruimschoots goed. Ik doe de rest van de dag niet veel meer dan onder een palmboom liggen en luieren; wat een leven!

Op mijn tweede dag in de oase besluit ik dat het maar eens tijd wordt om wat actiever bezig te gaan. Er zijn dan twee opties hier; Meegaan op een Buggytour door de woestijn voor twee uur (40 sol) of een sandboard huren en proberen van een duin af te boarden voor een halve dag (5 sol). Het zal jullie niet verbazen dat ik voor optie twee ben gegaan, al is het alleen al uit kostentechnische overwegingen. De buggies zien er overigens erg spectaculair uit, maar ik vind het toch iets te duur en te toeristisch, wellicht een volgende keer. Deze middag is het me, my board and the sand, want op de paar Peruanen na, die ik in het begin tegenkom, zie ik op mijn eenzame tocht met mijn sanboard door de duinen niemand. Het is eigenlijk wel fantastisch om zo alleen te zijn met alleen de duinen en het uitzicht, verder niks dan stilte. Ik loop ongeveer een uur over de zeker 100 meter hoge duinkammen, op zoek naar een mooie plek om het sandboarden voor het eerste te proberen.

Aan de achterkant van de hoogste duin is het zover, ik maak mijn bindingen vast en probeer een stukje naar beneden te glijden over de flauwe helling die ik hier heb gevonden. Het gaat best aardig, al is het behoorlijk moeilijk om je evenwicht te vinden, vooral wanneer je net vaart begint te krijgen. Ik probeer nog een paar andere hellingen, van vlak naar steeds steiler, en val een paar keer, zodat ik van onder tot boven onder het zand zit. Ik heb dan ook een simpel plankje met wat veel te grote klitteband bindingen, dus erg gemakkelijk is het niet om controle te krijgen over de bewegingen die ik maak. Er worden overigens ook professionele sandboards verhuurd met echte skischoenen, bindingen en andere vorm plank, waarmee je veel beter kunt sturen. Die professionele sandboards zijn echter een stuk duurder en ik wilde vandaag vooral een keer proberen hoe het is om staand van een zandduin naar beneden te glijden (liggend deed ik dat namelijk al in Nieuw Zeeland). Het is best gaaf, al durf ik niet zo hard te gaan en is het voor mij daarom spectaculairder om liggend of zittend naar beneden te gaan, met alle remmen los. Dat doe ik dan ook bij de laatste grote en steile afdaling terug naar het dorp. Ik ga met mijn benen naar voren op de plank zitten en begin te glijden. Het gaat erg hard en voordat ik het weet ben ik al bijna beneden en wordt het tijd om af te remmen. Daar heb ik echter minder goed over nagedacht dan ik dacht, want instinctief zet ik mijn voeten in het zand. Op zich een prima manier om te stoppen, dus in zoverre is mijn plan geslaagd, maar bijkomend effect is dat het zand dat ik met mijn voeten verplaats recht in mijn gezicht terecht komt. Ik sluit mijn ogen en mond en wacht totdat ik tot volledige stilstand ben gekomen om de schade op te nemen. Er zit echt overal zand! In mijn haren, mijn ogen, mijn neus en mijn mond. Zo erg heb ik het nog nooit meegemaakt, zelfs niet als ik die dagen meereken dat ik als kind bij de Ijzeren man in Vught lachend door het zand rolde; Ik ben echt een zandmannetje nu! Gelukkig heb ik de beschikking over een lauwe douche in mijn hostel en ben ik snel van al het zand af, zodat ik zorgeloos kan dineren en genieten van mijn laatste nacht in de oase. Aan de heldere hemel zie ik veel sterren en zelfs het vage schijnsel van de melkweg. Een perfecte besluiting van een mooie dag, alleen op zo’n moment is het wel extra jammer dat Renee in Nederland zit.