Dag 67: Inca-trail 2

Om 05.00 worden we wakker gemaakt door één van onze gidsen die ons coca-thee brengt in onze tent. We hebben 30 minuten de tijd om wakker te worden, aan te kleden en in te pakken en worden daarna verwacht in de gezamenlijke eettent voor het ontbijt. Helaas ben ik vergeten wat we precies voor lekkers kregen, maar het is elke maaltijd weer ongelooflijk wat er allemaal voorgeschoteld wordt en hoe lekker het is. Helemaal als je bedenkt dat je gewoon ergens midden tussen de bergen zit en er niet veel eten voorhanden is (supermarkten ontbreken hier (gelukkig) nog). De dragers hebben dus al het eten zelf meegenomen vanuit Cusco.

Dag twee staat in het teken van Klimmen (ongeveer 4 uur) en dalen (ongeveer 2 uur). We zien geen Ruïnes, hebben niet veel adem over om te praten of te lachen tijdens het wandelen en slaan de lunch over omdat het op 4200 meter hoogte niet echt aangenaam is om lang stil te zitten. Het is dus een beetje ieder voor zich en alle concentratie op het lopen vandaag. Op mijn eigen tempo, dat normaal toch niet zo heel hoog is, loop ik snel uit op de rest. Vooral Melissa heeft het moeilijk omdat ze zich niet lekker voelt. George heeft zijn rugzak na de vermoeide wandeling van gisteren toch maar overgedragen aan één van de dragers, dus hij komt een stuk beter mee. Even loop ik nog samen met Liz naar boven, maar op een bepaald moment raak ik haar kwijt en ben ik alleen met de gids. We komen rond 10 uur aan op de afgesproken rustplaats (twee uur onder de top) en wachten daar op de rest. De eerst volgenden die verschijnen zijn Jasper en Susan 50 minuten later. Ik wilde eigenlijk graag met z’n allen verder om het hoogste punt op de trail te bereiken (4200 meter), maar ik heb geen zin meer om langer te wachten in de kou en loop samen met de gids door. Het is inmiddels ook gaan regenen dus het is sowieso niet echt een pretje om rustig te wandelen en om je heen te kijken.

Na een goed uur wandelen bereik ik rond 12 uur de top en vier ik samen met de gids een klein en kort feestje, alvorens we aan de andere kant van de berg weer naar beneden gaan. Ik heb tijdens de beklimming geen last van hoofdpijn, dus van hoogteziekte is gelukkig geen sprake. Mijn poncho is wel lek dus ik ben behoorlijk nat en koud, maar het is toch wel even genieten wanneer ik de top bereik. Na vijf minuten dalen we snel af aan de andere kant van de top en komen iets na 13.30 aan op de camping waar we de komende nacht zullen verblijven. We zijn aan de vroege kant dus mijn tent is nog niet klaar voor gebruik en ik moet in de gezamenlijke tent wachten. 30 minuten later kan ik in mijn tent terecht en maak ik mijn bed op voor een kleine siësta, terwijl de rest nog bezig is aan de wandeling. Blijkbaar heb ik samen met de gids toch redelijk doorgelopen, want pas ruim een uur later komen Susan en Jasper bij het kamp aan, gevolgd door Liz en George. Christina arriveert net iets voor haar vriendin Melissa, die het erg zwaar heeft gehad en het laatste stukje zelfs door een porter naar beneden wordt gedragen. Zij arriveert pas rond 16.30 in het kamp en kan niet echt meer lachen. Jammer dat ze ziek is net nu ze deze prachtige wandeling aan het maken is, hopelijk voelt ze zich morgen beter. De lunch, het happy hour (een aperitief waarbij we thee en popcorn krijgen) en het avondeten volgen elkaar snel op en weer wordt het een gezellige avond. Ondanks de vermoeidheid van de zware en lange dag is het weer net zo gezellig als gisteren.