Dag 69: Inca-trail 4

Eindelijk is het dan zover, vandaag zal ik Machu Picchu bezoeken. Zoals afgesproken worden we wakker gemaakt om 03.00 en pakken we onze spullen in. Vandaag geen coca-thee bij de tent, want de dragers hebben geen tijd om dat in orde te maken en achteraf de bekers af te wassen. Ze moeten bijna rennend naar beneden met onze kookspullen en tent op hun rug om de trein te halen. We krijgen nog wel ontbijt en lopen daarna rond 03.45 uur naar de poort die toegang geeft tot het laatste stukje wandelpad dat we af moeten leggen voordat we bij Machu Picchu aankomen. De poort is erg dichtbij de camping dus om 03.50 uur zitten we al in een lange rij in het donker te wachten. De poorten gaan pas om 05.30 uur open, dus we hadden best wat later kunnen komen, maar wie vooraan wil lopen en een toeristloos Machu-Picchu wil zien moet er vroeg bij zijn. Terwijl we naar de heldere hemel met sterren kijken, wachten we dus met zijn allen totdat de poorten open gaan en lopen vervolgens het laatste stuk omhoog, ongeveer één uur lang. Met z’n vieren lopen we voorop; Susan, Jasper, Christina en ik, en het tempo zit er goed in. We weten alle vier dat we nu echt dichtbij het moment suprème zijn en willen zo snel mogelijk naar boven. Het laatste stuk moeten we over een steile trap voordat we uitkomen bij the sungate, vanaf waar we Machu Picchu zullen zien liggen. De laatste tientallen meters loop ik alleen met de rest ergens achter me. Ik wacht niet meer op ze, dit is een momentje voor mij alleen, een moment waarop ik lang heb gewacht. Ik beklim het laatste stukje trap en zie in de verte al andere toeristen foto’s maken. Ik loop door de sungate en dan zie ik het eindelijk liggen; Machu Picchu. Ver beneden me in de vallei zie ik het overbekende beeld van de oude Inca-stad tegen de achtergrond van een steile groene berg. Eindelijk ben ik er dan, op deze wereldberoemde plek, om 06.30 uur ‘s-ochtends in een nog ontwakend Peru. Het zien van Machu Picchu vanaf de Sungate, na al die dagen lopen, is een echte climax en een letterlijk adembenemend moment (vermoeid van het klimmen). Tussen de andere toeristen geniet ik van het uitzicht dat ik heb en het besef dat ik eindelijk zie wat ik al een half jaar geleden heb gepland. Op dat moment komen Jasper, Susan en Christina boven en samen genieten we van het uitzicht. Wanneer even later ook de andere arriveren feliciteren we elkaar en maken een groepsfoto. Een prachtige conclusie van onze lange wandeltocht van de afgelopen dagen.

We dalen af naar Machu Picchu en krijgen tussen 08.00 en 10.00 een rondleiding. Bij de ingang kom ik Jeroen tegen die op ons zit te wachten. Omdat hij zijn wandeling (de Salkantay trek) bij dezelfde touroperator heeft geboekt en hij als enige uit zijn wandelgroep in Machu Picchu is, hebben ze geregeld dat hij samen met mijn groep de rondleiding kan volgen. Erg grappig dus, om na 4 dagen lopen Jeroen bij de ingang van Machu Picchu tegen te komen. De rondleiding is interessant en we krijgen alles te horen over wat we zien en welke functie het de verschillende gebouwen hadden. Machu Picchu was tussen 1450 en 1532 na christus een belangrijke vestiging voor de Inca’s. Hier leefden vooraanstaanden om belangrijke dingen te onderzoeken, zoals de teelt van gewassen en de bestudering van de hemellichamen. Ook waren er veel plekken waar de hogere machten werden aanbeden. Veel van die plekken zien we nu nog terug en zijn erg vakkundig gemaakt. De tempel van de zon bijvoorbeeld, die wordt gekenmerkt door een grote stenen condor die zijn vleugels heeft uitgespreid. De stenen die gebruikt zijn voor de muren zijn op de bekende vernuftige Inca-manier in elkaar verzonken. Vooral de omvang van Machu Picchu is indrukwekkend, er komt bijna geen einde aan alle steegjes en gebouwtjes die we zien. En dan te bedenken dat er ongeveer 500 mensen “slechts” 30 jaar lang gewerkt hebben om dit voor elkaar te krijgen, het klinkt als onmogelijk in zo’n relatief korte tijd. Weer bedenk ik me hoe jammer het eigenlijk is dat de Spanjaarden roet in het eten hebben gegooid. Hoewel de Spanjaarden Machu Picchu nooit hebben ontdekt (dat gebeurde pas in 1911 door een onderzoeker) zouden de Inca’s wellicht nog veel indrukwekkendere bouwwerken hebben achtergelaten wanneer ze niet zouden zijn verdreven. In slechts 100 jaar heeft deze cultuur gebloeid en is ze gestorven.

Wanneer de rondleiding om 10.00 uur eindigt gaan Jeroen, Jasper en Susan nog naar de top van de berg die vlakbij Machu Picchu ligt. Ik heb geen kaartje gereserveerd dus ik kan helaas niet mee, maar ik ga nu met Christina Machu Pichu verder ontdekken en dat is minstens zo leuk. George, Liz en Melissa gaan terug naar de ingang om te eten en dalen alweer af naar Agua Calientes, het dorpje aan de voet van de berg. Voor hen zit het avontuur erop. Samen met Christina loop ik nog 2 uur door Machu Picchu, een boeiende ontdekkingstocht. Vreemd genoeg is het hoogtepunt een ontmoeting met de lama’s die er grazen. We proberen zeker een halfuur lang foto’s te maken van de schuwe beesten en Christina weet uiteindelijk een prachtig shot te maken via de spiegeling van mijn zonnebril. Helaas heb ik die foto nog niet in handen en kan ik hem dus nog niet bij dit verhaal plaatsen, wellicht later.

Rond 12.30 vinden we het wel weer mooi geweest en vertrekken ook Christina en ik naar Agua Calientes met een van de vele toeringbussen. We nemen afscheid van deze mooie en bijzondere plaats, die overigens wel extreem vol toeristen zit inmiddels. Overal mensen met camera’s en telelenzen, als een kudde schapen bewegen ze zich voort door de smalle steegjes. Het is maar goed dat we hier zo vroeg waren, daardoor was het in elk geval een heel stuk minder druk in het begin.

In Agua Calientes hebben we de laatste gezamenlijke lunch met de groep en de gidsen. Voor de laatste keer lachen we met elkaar en delen we onze email-adressen. Ik word zelfs uitgenodigd om een keer naar Miami te komen om mee te gaan zeilen op de boot van Liz, dus ik ga haar email-adres extra goed bewaren. Het lijkt me geweldig om een keer richting Florida te reizen en dan vanaf haar boot een paar mooie duiken te maken. En wie weet willen er meer mee uit de groep, dan is het meteen een leuke reünie. Aan het eind van de middag nemen we afscheid van elkaar. We gaan allemaal met de trein terug naar Cusco, maar we hebben wel 4 verschillende vertrektijden. Ik ben de laatste die vertrekt uit Agua Calientes (om 18.45 uur), samen met Liz en George. Een half uurtje eerder gaat Jeroen, dus met z’n vieren drinken we tot die tijd nog wat bier en Pisco sour (een echt Peruaans drankje dat naar Limoen smaakt). Wanneer onze trein om 19.00 eindelijk vertrekt zijn we behoorlijk gaar van al het bier en het lopen van de afgelopen dagen. De Paraguaiaanse jongen die bij ons aan tafel zit in de trein moet dan ook elke keer erg lachen als we weer eens iets raars zeggen. De Peruaanse jongen heeft overigens een komisch hoge stem (Liz komt niet meer bij) en studeert bouwkunde aan een universiteit in Paraguay. Leuk om even met hem van gedachten te wisselen, ook al is het in het Spaans en hebben we de nodige miscommunicaties.

Na 2 uur trein volgen 2 uur per bus (daar zie ik Jeroen weer) voordat we in Cusco zijn. Een redelijk slopende rit waarbij de vermoeidheid van de afgelopen 4 dagen begint op te spelen. Hoewel het nog niet extreem laat is ben ik dolblij dat ik weer een echt bed heb en dat ik kan gaan slapen. Na drie nachten op een matje is het wel fijn om weer eens wat luxe te hebben. Zo komt er rond 23.30 een einde aan deze mooie en bijzondere 30 september in 2012, de dag waarop ik Machu Picchu bezocht.