Dag 72 en 73: Cruz del Condor

Omdat we in Yanque ongeveer wel alles gedaan hebben wat je als haastige toerist mogelijk acht, rijden we vandaag alweer naar Cabanaconde, de volgende plaats in ons schema. Omdat Yanque een erg klein dorp is waar niet veel gebeurt moeten we naar de hoofdweg lopen en zwaaien wanneer er een bus aankomt, in de hoop dat hij stopt en we mee kunnen met onze grote rugzakken. In de middaghitte lopen we iets na 12 uur richting de hoofdweg en wachten daar zeker 10 minuten. Even twijfelen we of het niet handiger is om toch maar naar Chivay terug te gaan per taxi en vanaf daar de bus naar Cabanaconde te nemen, maar dan verschijnt er in de verte een toeringcar. Het kost weinig moeite om de bus te stoppen en niet veel later bekijken we door het raam de prachtige canyon waar we doorheen rijden. De weg is erg slecht (onverhard) en de bus, die vol zit met lokale vrouwtjes in klederdracht, rijdt door kleine dorpstraatjes die eigenlijk te klein zijn voor een grote bus.

Toch komen we rond 15.00 uur aan in Cabanaconde en nemen de eerste betaalbare slaapplaats die we tegenkomen, in dit geval Hospedaje Villa Pastor. We zitten in het centrum van het dorp, op de bovenste verdieping van een soort hostel, in een kamer met 3 bedden en uitzicht op het centrale plein. Een prima locatie om mensen te kijken dus, en dat voor maar 15 sol per persoon per nacht (4,50 euro). Die middag luisteren we wat muziek, internetten, bezoeken een stierenring in de buurt (ja, hier wordt ook met stieren gevochten) en in de avond eten we pollo broster, salchipapa en tallarina (lees: spaghetti, friet, kip met krokant laagje en goedkope worst). Niet mega gezond, maar de vrouw die het voor ons bereidt is erg aardig en vindt het leuk dat we bij haar komen eten. We gaan die avond redelijk bijtijds naar bed omdat we morgenochtend vroeg naar de condors willen gaan kijken.

Het plan was om rond 07.00 de bus te nemen richting Cruz del Condor (het uitkijkpunt waar we de condors kunnen zien) en vervolgens met een mountainbike terug naar Cabanaconde te fietsen. Helaas hebben we echter te maken met een miscommunicatie en dacht het mannetje dat ons gisteren beloofde dat we om 07.00 uur zouden krijgen wat we wilden, dat we zelf fietsen bij ons zouden hebben. Daarnaast is de bus die hij beloofde er ook niet en staan we dus met lege handen op het plein in de vroege morgen. Gelukkig zijn er meer toeristen die hadden gerekend op een bus van 07.00 uur en samen met bijna 10 anderen huren we een taxi-busje om ons naar boven te brengen (ongeveer 20 minuten rijden).

Cruz del Condor is geweldig! Hoewel bij aankomst nog niet veel meer te zien is dan een hoopje toeristen, verkopers en het (prachtige) ravijn, zien we vanuit de verte steeds meer beweging langs de rotsen beneden ons. De grote condors die door het dal zweven maken gebruik van thermiek om hoogte te winnen. Op het begin van de dag, waarop er weinig zon is in het dal, zitten ze dus nog laag en vliegen niet veel. Naarmate de ochtend vordert en de zon hoger aan de hemel komt te staan, en wij met onze camera’s paraat zitten bovenop de rand van de canyon, komt er meer warmte van de zon en vliegen de condors hoger en hoger. We kunnen ze dus steeds beter zien en op een bepaald moment vliegen ze zelfs vlak boven ons hoofd. De condor is de grootste vliegende landvogel ter wereld en dat kan elke toerist die vandaag naast ons staat bevestigen. Als miniaturen van grotere “vogels”, zoals de airbus A380, zeilen ze boven de enorme diepte, zonder hun vleugels ook maar even te bewegen. En de hoogte die ze winnen is enorm, je kunt ze gewoon vlak voor je neus meters zien stijgen. Een geweldig natuurverschijnsel dus, al blijft het lastig om deze indrukwekkende ervaring op beeld vast te leggen (de condors komen overwachts en hard voorbij, waardoor veel beeldmateriaal onscherp is). Het ziet er heerlijk uit om zo boven de vallei te kunnen zweven!

Na ons adembenemende ochtendavontuur gaan we met de bus terug (helaas geen fietsen dus) en lunchen we in Cabanaconde. In de middag gaan we te voet de canyon in vanuit Cabanaconde. Het is mogelijk om af te dalen tot op de bodem van de canyon en daar te zwemmen in een zwembad, maar dat is een tocht van 2 uur naar beneden en minstens 3 uur naar boven en het uitzicht wordt er onderweg niet veel beter op. Daarnaast is het al 13.00 uur en hebben we nauwelijks tijd om in het zwembad te zwemmen willen we vóór het donker thuis zijn. We laten het dus bij een kleine afdaling van 45 minuten en zoeken daar een mooie plek om siësta te houden met prachtig uitzicht. De canyon die we zien is één van de diepste ter wereld (dieper dan de Grand Canyon in the USA) en erg indrukwekkend. Wel zijn we het er over eens dat er niet echt sprake is van een canyon, maar meer van hoge bergen en diepe dalen. Ik heb het voor de volledigheid maar even opgezocht en een canyon is “een smalle, diepe en steilwandige kloof die ontstaan is door de erosieve actie van stromend water”. Erg smal en stijl is de wandkloof die we zien dus niet, maar erg diep wel. En dat deze omgeving ontstaan is door de erosieve actie van stromend water is zeer aannemelijk, omdat er op de bodem van de canyon een riviertje stroomt. Een indrukwekkend uitzicht op een semi-canyon dus!

Op onze laatste avond in Cabanaconde genieten we als twee bejaarden van het uitzicht vanuit ons penthouse. Onder het genot van een lokaal biertje houden we met de verrekijker in de gaten wat er allemaal gebeurt op het plein in de nachtelijke uren. Detective Lenders en detective Evers doen hun werk: “Man loopt met krant winkeltje binnen”, “Man met krant komt winkeltje uit; Krant lijkt iets dikker”. Een televisie hebben we dus niet nodig!