Dag 76: Rieten eilandjes

Op het Titicacameer vlakbij Puno drijven verschillende eilanden van riet waarop mensen wonen. Het eiland dat het dichtst bij Puno ligt heet Uros Island en bestaat uit een gigantische aaneenschakeling van rieten vlonders. Daarop wonen ongeveer 2000 gezinnen die zich verplaatsen in rieten boten en die leven in kleine rieten huisjes. Deze ochtend zijn we getuigen van hoe dat allemaal in zijn werk gaat en hoe het nu eigenlijk precies is om op zo’n rieten eilandje te leven. Per normale boot (helaas niet van riet) verlaten we de haven van Puno en varen in ongeveer 30 minuten tijd naar Uros Island toe. We zien grote bossen van riet uit het ondiepe water steken en in de verte de eerste rieten huisjes. Wanneer we het centrale vaarkanaal bereiken zien we waar we precies terecht zijn gekomen. Er zijn vele tientallen eilanden en op één eiland leeft een eigen groep mensen of familie (gemiddeld ongeveer 10 personen). Elke touroperator heeft zijn eigen eilandje om aan te leggen met een boot vol toeristen. Zo zien we in het voorbij varen van andere eilanden al vele toeristen in kringen zitten en uitleg krijgen over de gebruiken op hun eiland. Doordat er overal toeristische boten liggen is dit dus al meteen een behoorlijke anti-climax, niks afgezonderd leven op primitieve eilandjes, niks overleven aan de hand van de natuur, hier is toerisme gewoon de belangrijkste bron van inkomsten. Niet dat we hadden verwacht dat we hier de enigen zouden zijn hoor, natuurlijk weten ook wij van het bestaan van de vele toeristen op aarde, maar het was leuk geweest als het er allemaal niet zo dik bovenop lag.

We komen aan bij het eiland dat bij onze touroperator hoort en worden vriendelijk (doch een beetje gemaakt) ontvangen door de bewoners van het eiland, er zijn enkele vrouwen en er is één man, het “opperhoofd”. We krijgen van hem uitleg over hoe de eilanden gebouwd worden en dat het nodig is om elke dag nieuw riet aan te voeren om het eiland te laten drijven. Ook blijkt het nodig om elke 15 jaar een compleet nieuw eiland te beginnen omdat dan het riet is vergaan, best een hele klus dus. Tot zover het interessante gedeelte van de excursie en het is erg leuk om op een rieten eilandje te zitten. Er volgen 30 minuten waarop we het eilandje mogen bekijken. Veel meer dan een paar rieten hutjes is er echter niet te zien en we worden meteen naar de toeristische afdeling verwezen waar we souvenirs mogen kopen. Voor de liefhebbers is er zelfs een tochtje op een echte rieten boot mogelijk tegen bijbetaling van 5 sol. Ik vind het allemaal maar een beetje toeristisch en afzetterij (net als Jeroen overigens) en maak van de nood een deugd door op de zachte grond van het eiland te gaan liggen. Omdat het hele eiland uit riet bestaat veert het heerlijk door wanneer je er overheen loopt en is het heerlijk om op de grond te liggen. Misschien nog bijna fijner dan in een echt bed. Het zonnetje schijnt fel en het is genieten op het rieten eiland. Het is dan wel erg toeristisch en gemaakt allemaal (de eilandbewoners kopen met ons toeristengeld gewoon eten op de markt in Puno in plaats van dat ze bijvoorbeeld zelf vis vangen of zo), maar met je ogen dicht, luierend op het riet merk je daar vrij weinig van. Voor de grap loop ik toch nog even een huisje in en zie tot mijn verbazing dat onze eilandbewoners zelfs de beschikking hebben tot een televisie, die wordt gevoed door een heus zonnepaneel. Ook deze eilandbewoners gaan dus met hun tijd mee…

Na 30 minuten is het over met de pret en varen we verder naar een ander eiland, waar géén familie woont maar waar wel een restaurant staat. Onder het motto: “Het is 11 uur en bijna lunchtijd!” mogen we hier van de gids onze zuurverdiende soles uitgeven aan een stukje vis met rijst; Ons niet gezien! Wij zullen na terugkomst in Puno onze slag slaan en een goedkoop menu proberen te vinden, waarbij we voor 1/3 van de prijs hier 2 keer zoveel te eten krijgen. Weer zoek ik de rieten bodem op en vervolg mijn siësta. Na weer 30 minuten, varen we terug naar Puno en is de excursie over. Een redelijk slechte excursie dus over-all, al hebben we wel op het hoogst bevaarbare meer ter wereld gevaren en weten we hoe relaxt het kan zijn om in de zon te liggen op een rieten eiland.

Zoals verwacht is onze lunch een groot succes en krijgen we een voortreffelijke maaltijd voorgeschoteld voor slechts 6 sol. We kopen die middag nog wat souvenirs (ik heerlijke warme gebreide Alpaca-sokken, Jeroen een mooie trui en muts van alpacawol) en begeven ons richting een poolcafe. We poolen de rest van de dag op een lastige pooltafel (de gaten in de hoeken zijn kleiner dan normaal) en eten een laatste Peruaanse avondmaaltijd. Morgen gaan we naar Bolivia!