Dag 78: La Paz

Op onze enige dag in La Paz beginnen we met een zoektocht naar een goede touroperator waarmee we morgen de tour naar “the worlds’ most dangerous road” willen gaan maken. Kortweg houdt die tour in dat je met een fiets een afdaling van 68 kilometer maakt, langs een smalle grindweg die tegen een steile berg aan ligt. Omdat veiligheid hoog in het vaandel staat, maar ook de prijs een belangrijke rol speelt willen we vandaag een gedegen onderzoek doen naar de beste touroperator. Via internet hebben we al wat voorwerk verricht en vonden we operators die de tour aanbieden voor 750 bolivianos (bijna 90 euro). Daarvoor krijg je een nieuwe fiets, één gids per 4 deelnemers en nog een aantal andere dingen die elke aanbieder geeft, zoals een cd met foto’s en een lunchpakketje. Na een rondje La Paz komen wij echter uit op een beste prijs van 300 bolivianos (35 euro) bij Freebikes, een heel stuk goedkoper dan 750 bolivianos dus. Daarbij krijgen we dan wel een fiets die al vaker gebruikt is en alleen voorvering heeft. Daarnaast is er één gids per 6 deelnemers en krijgen we dus minder persoonlijke aandacht. Maar aangezien we toch zelf moeten fietsen en de gids als het goed is nauwelijks nodig hebben, boeken we de tour voor 300 bolivianos en hopen er het beste van.

We bezoeken die middag 3 hoogtepunten in La Paz; De heksenmarkt, de gevangenis en de maanvallei. De heksenmarkt bestaat uit kleine winkeltjes die allerlei dingen verkopen die met spirituele en alternatieve genezing te maken hebben. Zo zijn er veel gelukspakketjes, om beter te worden of meer geld te verdienen, maar ook kleine altaartjes om kwade geesten te verdrijven of geluk aan te wenden. Eén van de ingrediënten van zo’n altaartje is redelijk bijzonder en wordt overal verkocht: Een lama-foetus. Hoe ze het voor elkaar krijgen weet ik niet, en dat wil ik ook eigenlijk niet weten denk ik, maar overal zien we ongeboren lama’s liggen en hangen voor de winkeltjes. Het is een bizar maar tegelijkertijd mysterieus gezicht, alsof er echt een bepaalde onontdekte kracht te koop is (en dat voor slechts 4 euro per foetus). Het is bekend dat de vele sjamanen die in de omtrek werken hier hun inkopen doen. Ik heb mensen gesproken op mijn reis die bij een sjamaan geweest waren en die echt blij verrast waren met het resultaat; een compleet gereset lichaam. Wie weet zijn deze ongeboren dieren dus toch nog ergens goed voor (ook al lijkt dat niet echt het geval). Ik koop een eucalyptuszalfje voor mijn verkoudheid (de lama-foetussen laat ik maar even links liggen vandaag, die passen niet onder mijn neus) in de hoop dat er extra magische kracht vanaf komt omdat ik het op de heksenmarkt heb gekocht.

We verlaten de markt en lopen richting de San Pedro gevangenis, die vreemd genoeg midden in het centrum van de stad ligt. In deze gevangenis leven veroordeelde Bolivianen in een besloten wereld die een afspiegeling is van de maatschappij zoals wij die kennen. Binnen de muren zijn er verkopers, bewakers, kappers, handelaren en ga zo maar door. Iedereen heeft zijn eigen soort woning (cel) naar status binnen de gevangenis, groot en privé voor rijke gevangenen met aanzien en klein en gedeeld voor de arme onbelangrijken. Er is geen politie binnen de muren, de gevangenen regelen alles zelf. Een bijzondere wereld dus, die tot een paar jaar geleden nog door toeristen te bezoeken was. In de loop der tijd raakten er echter toeristen betrokken bij drugshandel binnen de gevangenis en sindsdien is het niet meer mogelijk om een kijkje te nemen binnen de muren. We kunnen nog wel langs de ingang lopen en zien daar op 5 meter afstand een groot hek met daarachter al veel gevangenen. En zo staan we plotseling oog in oog met mensen die waarschijnlijk lange tijd niet de vrijheid zullen ervaren die ik ervaar op hetzelfde moment dat ik naar ze kijk, erg bizar. De moordenaars, dieven en andere ongure personen zijn ineens heel dichtbij en lijken erg op de mensen die op straat rondlopen, al zijn hun kleren wat slordiger. Een bizarre ontmoeting dus, tussen gevangenschap en vrijheid. Even ben ik extra blij dat ik in alle vrijheid kan genieten van mijn reis en overal kan gaan en staan waar ik wil in Zuid-Amerika. Dat kan dus lang niet iedereen!

Na de gevangenis vinden we na lang wachten een bus en rijden in 45 minuten naar de maanvallei. De maanvallei is een natuurlijke omgeving ten zuiden van La Paz die, zoals de naam al doet vermoeden, lijkt op een maanlandschap. Ik vind de vergelijking met de maan echter niet echt helemaal opgaan, maar verbaas me samen met Jeroen over het extreme landschap dat we zien. Door jarenlange erosie van zandgesteente zijn er vele bizarre torentjes ontstaan waar je tussendoor kunt lopen. Het doet me een beetje denken aan Bryce canyon, USA, maar dan de grijsgele mini-variant. Het blijft toch leuk om te zien dat de natuur me na zoveel gezien te hebben nog steeds kan verbazen. We lopen een uurtje rond in de maanvallei en maken te veel foto’s. Er zijn gelukkig niet veel andere toeristen en dus hebben we de tijd om alles op ons gemak vast te leggen, zonder rode of gele t-shirts in beeld.

Na de maanvallei keren we terug naar het centrum van La Paz en kijken op Plaza San Francisco naar studenten die houtsnijwerk aan het prudeceren zijn. Erg bijzonder hoe prachtige golvende vrouwelijke figuren het licht zien, puur en alleen door de fantasie van één van de kunstenaars. We hebben echter het vermoeden dat er niet alleen studenten aanwezig zijn, want het niveau van sommige beelden is echt van heel hoog niveau. We gaan die avond bijtijds naar bed, want morgen moeten we vroeg en fit opstaan voor onze mountainbike-tocht.