Dag 87: Sucre en omgeving

Onze dag ik Sucre begint met een standaard ontbijt (2 broodjes, thee en te weinig jam) en een bezoekje aan de schoenmaker buiten in een tentje op straat. Jeroen laat vandaag zijn gedateerde bergschoenen nieuw leven inblazen door een oude ervaren vakman. Terwijl we wachten op het resultaat bezoeken we de centrale markt (geen extreme dingen te zien), een zeer ouder kerk (waar de zon prachtig door een koepel de kerk invalt) en het centrale plein. Op het centrale plein ontstaat nog een interessante confrontatie tussen mij en een jong schoenpoetsertje. Wanneer hij me vraagt of ik mijn schoenen gepoetst wil hebben kijk ik naar beneden en antwoord hem: “Nee dank je, morgen zijn ze toch weer vies!”. Daarop antwoord hij me: “Ja, maar vandaag heb je dan wel mooie schoenen!”. Hoe graag ik dat ook wil, ik kan hem geen ongelijk geven en daardoor zet dit voorval me aan het denken. Waarom denk ik toch steeds in morgen en niet in vandaag? Misschien is dat wel het verschil tussen mij en de Zuid-Amerikaanse cultuur, ik denk aan in de toekomstige tijd en zij denken vooral in de tegenwoordige tijd. Ik probeer al langere tijd om in het nu te leven en niet in de toekomst, maar blijkbaar is dat nog niet helemaal gelukt. Toch nog maar beter mijn best doen de komende maanden.

We keren terug naar de schoenmaker op straat en vinden de schoenen van Jeroen weer als nieuw terug (en dat voor slechts 5 euro). Na wat vooronderzoek gisteren zijn we tot 3 interessante bezienswaardigheden gekomen die we vandaag willen bezoeken; Een vindplaats van dinosaurussporen, een groot kerkhof en een kasteeltje. Om bij onze eerste bezienswaardigheid te komen, het dinosauruspark, proberen we bus 4 te vinden. Het wordt een hele zoektocht, want er blijken meerdere bussen met het nummer 4 te zijn en ze gaan allemaal een andere kant op. Na veel navragen en lopen komen we dan eindelijk in de juiste bus terecht en rijden in 30 minuten naar waar we zijn moeten.

Het Dinosauruspark ligt op een heuveltje vlakbij een grote cementfabriek. Hier werden in 1994 per toeval vele voetsporen van dinosaurussen ontdekt door de afgraving van een berg ten behoeve van de cementfabriek. Het resultaat is de grootste vindplaats van dinosaurussporen ter wereld, een grote schuine muur van meer dan 100 meter hoog en meer dan 1000 meter lang waar duizenden voetsporen in te zien zijn. Deze muur is inmiddels beschermd en mag dus niet verder afgegraven worden, waardoor er een interessante wisselwerking ontstaat tussen het museum dat we vandaag bezoeken en de cementfabriek. De ingang tot het museum is dezelfde ingang als die van de cementfabriek en omdat er verder nergens bordjes staan moeten we eerst wat navraag doen voordat we het bewaakte terrein op lopen. Het museum is als een eilandje in een cementwereld, waar overal om ons heen de grond wordt afgegraven. Vanaf dat eilandje kunnen we de indrukwekkende muur zien op 200 meter afstand (gelukkig heb ik mijn verrekijker meegenomen, waardoor we nu alle sporen goed kunnen zien. Vanaf het museum zijn de sporen duidelijk zichtbaar, maar omdat ze zo ver weg zijn kunnen we de schaal haast onmogelijk inschatten. Helaas mag je niet meer naar de muur toe lopen (tot een paar jaar geleden nog wel) omdat er een groot stuk naar beneden is gekomen en het een onveilige situatie werd. Gelukkig zijn er in het museum afdrukken gemaakt van de werkelijke grootte van de sporen en dat is toch wel indrukwekkend. Hier hebben zeker 5 verschillende soorten rondgelopen, waaronder een soort T-rex en een gigantische plant-etende dinosaurus. Er zijn ook wat plastic voorbeelden gemaakt en hoewel die behoorlijk nep lijken is het toch indrukwekkend om de schaal van die beesten te ervaren. Er zit ook een tijdelijke kant aan de muur die we zien; Doordat de 68 miljoen jaar oude dinosporen zijn afgezet in zacht zandsteen zullen de sporen die we nu zien over ongeveer 20 jaar weggeërodeerd zijn door regen en wind. Best bijzonder dat we in dit relatief korte tijdframe van 1994 tot en met 2032 deze sporen kunnen zien, die miljoenen jaren geleden zijn afgezet. Het leuke is dat na erosie waarschijnlijk een nieuwe laag tevoorschijn komt waar ook weer dinosporen in te zien zijn.

Na een interessante film van de BBC over dino’s verlaten we deze plek en nemen bus 4 terug naar de stad. We bezoeken een groot kerkhof dat aan de rand van de oude stad op een heuvel ligt. Alleen de entree van het kerkhof is al indrukwekkend, grote witte kolommen vormen een poort tussen de wereld der levenden en de wereld der doden. Hoewel we toch al redelijk wat kerkhoven onderweg gezien hebben, is het kerkhof dat we vandaag bezoeken toch wel erg indrukwekkend. Er zijn letterlijk muren vol graven, elk met hun eigen “etalage” waarin dingen zitten die dierbaar waren voor de overledene. We zien eenvoudige graven, kleurrijke graven, kapotte graven, graven met speelgoed en zelfs graven met zonwering. Wat het idee daarachter is weet ik niet, wellicht mensen met een zonne-allergie. We bezoeken ook nog de graven van twee bekende Bolivianen, te weten Hernando siles (de 31e president van het land) en Jaime Mendoza (een belangrijk persoon verbonden aan de universiteit van Sucre). Achterin het kerkhof zien we het meest indrukwekkende gedeelte, een veld waar echt honderden kinderen begraven liggen met op de achtergrond meerdere verdiepingen van muren met graven. Dit is echt letterlijk de stad van de doden.

Na het bijzondere bezoek aan het kerkhof lopen we richting onze laatste bezienswaardigheid van vandaag, Castillo de la Florieta. Castillo de la Florieta is een groot bijzonder buitenhuis dat is gebouwd in opdracht van een rijke mijn-en bankeigenaar aan het eind van de 20e eeuw. Het buitenhuis heeft veel weg van een kasteeltje met zowel Moorse als Franse en Italiaanse invloeden in de bouwstijl. We lopen richting het castillo, maar hebben geen idee hoe ver het eigenlijk precies lopen is. Al snel komen we erachter dat we een bus nodig gaan hebben om er te komen. Hoewel er in onze reisgids duidelijk staat dat het Castillo onderdeel is van een wandeling die vanuit het oude centrum vertrekt, kost het zeker één uur om erheen te lopen en dat vinden we net iets te veel van het goede. Daarbij is het inmiddels al 16.00 en hebben we niet veel tijd meer om het kasteel te bezoeken. We komen per bus aan rond 17.00 uur en zijn onder de indruk van de vele bouwstijlen die we in het gebouw herkennen. Het is echter niet het oude kasteelachtige gebouw dat ik me voor had gesteld, alle gevels zijn gerenoveerd en lijken slechts een paar jaar oud. Toch is het wel duidelijk dat hier moeite is gedaan om iets bijzonders neer te zetten, wat we vooral terug zien binnen in het gebouw. Al gaan we niet voorbij de kaartcontrole (de toegang is 30 boliviano p.p. (best duur dus) en vanaf 17.00 uur is er officieel geen toegang meer) we zien wel een zeer fraaie houten vloer, hoge plafonds, grote raampartijen en een rijk gedecoreerd plafond. Het is best een aardig gebouw, maar ook niet meer dan dat, het heeft niet echt de allure die ik verwacht had. Daarnaast is de ligging, in een dal naast de hoofdweg, ook niet echt spectaculair te noemen. Ik had zo’n gebouw toch eerder ergens op een mooie verlaten heuveltop verwacht.

We keren terug naar het oude centrum en lopen door park Boliviano, waar we een heuse Boliviaanse variant van de Eiffeltoren tegenkomen. Ook zien we het gerechtsgebouw, een van de belangrijkste locaties in de stad. Hoewel Sucre als formele hoofdstad van Bolivia zijn status informeel heeft afgestaan aan La Paz huist in deze stad nog steeds de rechterlijke macht. Hoe groots deze stad ooit was is gemakkelijk terug te zien aan de vele prachtige koloniale gebouwen en kerkjes die je overal ziet. Het is in Sucre een stuk gemoedelijker dan in La Paz, helemaal op het centrale plein waar we die avond zitten. Het is vermakelijk om gewoon te zitten en te kijken naar wat er om je heen allemaal gebeurt. Dat doen meer mensen overigens, het plein is vol met ouderen, jongeren en gezinnen met kinderen die hier bij wijze van vermaak hun avond doorbrengen. Vooral de spelende kinderen en de ouders die ze steeds weer tot de orde moeten roepen levert hier en daar lachwekkende momenten op. En zo brengen ook wij onze avond met plezier door op het centrale plein in Sucre.