Dag 90: Treinen in Uyuni

Na ons grote drankavontuur in de mijn gisteren verlaten we vandaag Potosi en reizen we naar Uyuni. Om zeker te zijn van een busticket (we weten namelijk niet hoeveel bussen naar Uyuni er zijn) bestellen we twee tickets bij de receptie van ons hostel voor 39 boliviano per stuk. Vervolgens lopen we naar het centrale plein en nemen een collectivo naar het busstation. Het is nog best een gedoe met die grote tassen in een klein vol busje, maar uiteindelijk bereiken we de busterminal zonder problemen. Hier beseffen we dat het totaal niet nodig is geweest om onze buskaartjes van tevoren te reserveren, want er staan minstens 3 mannetjes te roepen om meer mensen in hun bus naar Potosi te krijgen. De prijs van een ticket is hier 30 boliviano per persoon en de bussen vertrekken meteen (10.00 uur). Wij hebben voor 39 boliviano een bus die om 11.00 uur vertrekt en dus moeten we zeker een uur wachten. Dat vooraf reserveren van bustickets doen we dus ook niet meer!

Tijdens het wachten op het busstation zie ik nog een aantal aanplakbiljetten van vermiste meisjes. Wellicht is het verhaal dat we gisteren hoorden, waarbij onze gidsen in de mijn vertelden dat er werkelijk jonge meisjes worden geofferd aan de Tio, toch waar. Best een rare gewaarwording dus, je neemt die verhalen van gidsen toch vaak met een korreltje zout, maar nu blijkt dat ze wellicht niet ver van de waarheid af zitten.

De busrit naar Uyuni voert ons over een mooi nieuw wegdek langs fascinerende rotsformaties. De opstuwing van de bodem, die de verschillende kleuren aardlagen zichtbaar maakt, heeft een interessant glooiend landschap tot gevolg. We kunnen er helaas geen echt mooie foto’s van maken, want de bus stopt niet. Wellicht kunnen we over een paar jaar terugkomen met een eigen auto, zodat we een dagje uit kunnen trekken om hier alles goed vast te leggen.

Na een uurtje of 4 in de bus komen we in de buurt van Uyuni. Hier zien we voor het eerst het uitgestrekte vlakke zoutlandschap waaraan het kleine dorpje grenst. In de verte lijken de bergen die we zien zelfs in de lucht te zweven vanwege de spiegeling van de zoutvlakte. Hetzelfde effect dat je wel eens in de zomer ziet boven het wegdek van de snelweg wanneer je er in de lengte overheen kijkt, maar dan de vergrotende trap. Het spiegelende effect zorgt ervoor dat het net lijkt alsof er geen horizon is, of dat er een groot oneindig meer is waarin eilanden liggen. Ook dit keer is het helaas weer lastig om dit effect op foto vast te leggen vanuit de bus.

Bij aankomst krijgen we een eerste indruk van het dorpje Uyuni. De straten zijn zanderig en verlaten in dit afgelegen dorpje. Op veel plekken ligt een enorme hoeveelheid afval, die na vele windvlagen is blijven hangen achter de kleine bosjes die je overal ziet. Het hebben hier dus niet te maken met een mooi of schoon dorp, maar eerder met een zanderig en verontreinigd gehucht. In het centrum krijgen we een andere indruk. Het centrale plein, waaraan het treinstation grenst, ligt er goed verzorgd bij. Naast het treinstation wordt het omsingeld door wel tien pizzaria’s en een aantal hotels. Het is wel duidelijk dat de komst van de vele toeristen ook dit dorpje heeft doen veranderen.

Na het vinden van een hotel vlakbij het treinstation, boeken we een driedaagse tocht over de zoutvlaktes en meer zuidelijk gelegen Boliviaanse natuurpracht. In het totaal zullen we de komende 3 dagen per jeep ongeveer 1000 kilometer afleggen, waarbij we zullen slapen in kleine gebouwtjes op de route. Om de dag bijzonder te eindigen bezoeken we één van de meest boeiende attracties van Uyuni; een treinenkerkhof. Ongeveer 2 kilometer ten zuiden van het dorpje vinden we oude roestende wagons en locomotieven, die mysterieus in het landschap rusten. Deze voertuigen stammen uit de tijd van de stoomaandrijving eind 19e eeuw en hebben Bolivia geholpen bij het exporteren van vele mineralen. Nu liggen de roestende objecten in een wijds landschap en fungeren prima als toeristische trekpleister. Omdat we tegen 18.00 uur bij het treinenkerkhof aankomen hebben we het rijk voor ons alleen (op een paar zwervers en spelende Boliviaanse kinderen na). De toeristen komen hier niet op eigen initiatief (en al helemaal niet tegen de avond), maar in een georganiseerde tour. Morgenochtend zullen wij ook met onze tour op deze plek terecht komen, zij het voor slechts 20 minuutjes. We zijn dus blij dat we op ons gemak wat langer tussen alle treinstellen door kunnen lopen en mooie toeristloze foto’s kunnen maken. Hoogtepunt van ons bezoek aan het kerkhof zijn de locomotieven die in een lange rij achter elkaar staan opgesteld. Het gaat hier om locomotieven van het type “westernfilm”, inclusief bijbehorende machinistenhut en stoomcompartiment. Het is fantastisch om deze gevaartes te beklimmen en vanuit allerlei hoeken te bekijken zonder dat er iets niet mag. We kunnen zelfs in de stoomtanks klimmen en komen bijna met ons hoofd boven de schoorsteen uit (jammer dat het net niet lukt, dat was een geweldige foto geworden). Wanneer de avond begint te vallen laten we het roestende ijzer achter ons en lopen we terug naar het dorp. Het treinenkerkhof is geen gezellige plek om ‘s avonds rond te kuieren, zelfs niet met z’n tweëen.

Omdat Jeroen de afgelopen weken al meerdere keren een goed stuk vlees op heeft en ik dan steeds toevallig net een pizza of pasta bestel, gaan we deze avond op zoek naar een goede lamasteak. Op het centrale plein denken we het geschikte restaurant gevonden te hebben (er hangt zelfs een advertentie met lamasteak op de deur), maar bij het opserveren van het hoofdgerecht kijken Jeroen en ik elkaar toch een klein beetje teleurgesteld aan. Het lapje vlees, dat als een vaatdoek over de slappe friet en de koude witte rijst heen is gedrappeerd, komt niet in de buurt van wat Jeroen een paar dagen geleden in Sucre voorgeschoteld kreeg. Een teleurstelling van de categorie “erg jammer” dus, maar we maken de avond gelukkig nog een beetje goed door het spelen van een paar vermakelijke potjes pool en het drinken van een lekker coca-biertje.