Het opstaan in een zouthotel gebeurt vroeg; om 07.00 uur zitten we al aan het ontbijt. We hebben allemaal goed geslapen die nacht, niet alleen door de dikke dekens die ons lekker warm hebben gehouden, maar ook doordat het in de kamer zelf niet echt koud is geweest. Omdat het buiten wel enorm koud is moeten de muren van zoutblokken toch enige isolerende werking hebben gehad, wellicht door de lucht die tussen de zoutkorrels zit. Een mooi product dat zout, maar helaas niet echt een optie voor het regenachtige Nederland.
Omdat we gisteren naar verhouding niet veel hebben gereden moeten we vandaag een flinke afstand afleggen. We zitten daardoor het grootste deel van de ochtend in de jeep. Onderweg stoppen we nog een keer voor het kopen van wat snacks (en in ons geval rode wijn, want we willen het vanavond nog gezelliger maken dan het gisteren al was), voor het oversteken van de spoorlijn naar Chili en het bezichtigen van een landschap aan de voet van een vulkaan. Hoewel het landschap erg mooi en enorm groot is, is het niet de moeite waard om ergens langer te stoppen dan 20 minuten. Dat doen we pas bij het eerste meer dan we tegenkomen. We zullen vandaag in totaal drie meren bezoeken die elk een thuis vormen voor vele flamingo’s. Bij het eerste meer dat we tegenkomen worden we al meteen verrast door de aanwezigheid en vooral de fotografeerbaarheid van de vele vogels. Hoewel ze op een bepaald moment wel wat schuw een andere kant inlopen kun je ze zeker tot op een meter of 10 naderen zonder dat ze bang wegvliegen. Het is erg bijzonder om zo dichtbij deze unieke beesten te staan, die je normaal gesproken toch alleen in een dierentuin tegenkomt. Met hun kromme snavel glijden ze over de bodem op zoek naar algen, die ze vervolgens met een kleine mondbeweging opslurpen. Af en toe zakken ze met hun lange poten weg in de modder, om vervolgens met behulp van wat vleugelslagen weer overeind te komen. Het blijft vreemd, zo’n bolletje met veren en een lange nek op twee dunne stelten.
Bij het eerste meer krijgen we een heerlijke lunch die in de achterbak van de auto wordt klaargemaakt. In de winderige buitenlucht en met uitzicht op het flamingo-rijke water doen we ons tegoed aan gepanneerde kip met salade en rijst. Het volgende meer is slechts een klein stukje rijden en ook daar zien we weer vele flamingo’s (letterlijk honderden). Zonder goede zoom op onze camera’s is het erg lastig om al deze natuurpracht goed vast te leggen maar we doen ons best, al gaan er af en toe jaloerse blikken uit naar Rory, die met zijn Canon-behuizing en zeer goede lens bijzonder kleurrijke en scherpe flamingo-portretten weet te maken. Wellicht volgende reis eerst maar een goed sparen om ook zo’n apparaat op zak te hebben.
Op weg naar het derde en laatste meer van vandaag rijden we door een heus marslandschap. De oranje-rode zanderige rotsomgeving doet in niets denken aan wat wij in europa kennen. Hier en daar zie je bijzondere stenen of rotsformaties waarbij het lijkt alsof de dienstdoende beeldhouwer net even naar het toilet is. Iedereen verbaasd zich over deze niet-aardse omgeving, die overigens ook erg winderig is. Ik heb me laten vertellen dat het noorden van Chili erg op een marslandschap lijkt, maar na deze rit door het zuidwesten van Bolivia hoef ik niet bang te zijn dat ik veel spijt krijg dat ik die kant niet meer op ga.
We komen aan bij het laatste meer dat we vandaag bezoeken, waar zich tevens ons hotel voor die nacht bevindt. Het meer dat we zien is vuurrood en wordt niet ten onrechte “The Red Lagoon” genoemd. De algen die in dit meer leven kleuren onder invloed van de zon rood en zijn de oorzaak van dit bijzondere natuurverschijnsel. De flamingo’s weten wel raad met diezelfde algen en zijn in groten getale aanwezig. We genieten van het extreme beeld dat we zien en proberen opnieuw tevergeefs de indrukken die we via onze ogen binnen krijgen op beeld vast te leggen. We weten inmiddels dat een foto geen recht doet aan wat we hier in werkelijkheid zien, het geeft slechts een kleine indruk van hoe het zou kunnen zijn. De kleuren komen niet overeen (de werkelijkheid is feller, kleurrijker) en het ontbreken van wind, zon, geur en geluid zijn een groot gemis als het gaat om de beleving van een plek. Ook hier geldt weer het advies dat ik geloof ik al meerdere keren heb gegeven inmiddels; Pak je koffer in en kom zelf kijken, pas dan weet je echt hoe het hier is.
Die avond drinken we de rode wijn die we met de groep gekocht hebben (uiteindelijk maar liefst vier flessen, uit zowel Bolivia als Argentinië en Chili) en ronden we de dag gezellig af. Het is elke keer weer mooi om te zien hoe je in slechts enkele dagen nieuwe vrienden kunt maken en kunt lachen met mensen die je nog nooit eerder hebt gezien. De Amerikaanse, Zwitserse, Franse en Nederlandse grappen en anekdotes vliegen over tafel en het is een waardige laatste avond op onze reis.
