Dag 94: Op naar Argentinië

Om 01.45 uur worden we wakker van mijn rinkelende wekker. Ik was ook al om 00.30 uur wakker toen ik het fluiten van een locomotief hoorde. We slapen vlakbij het spoor met het raam open en even dacht ik dat de wekker niet af was gegaan en we de trein hadden gemist. Gelukkig bleek het te gaan om een andere trein en hebben we nu ruim de tijd om onze spullen te pakken en naar het station te lopen.

Na een half uurtje wachten in de wachtruimte op het station (daar kijken we zelfs een stukje van het Championsleague-duel tussen Ajax en Manchester City) komt de trein aan op het station en zoeken we onze wagon op. Vrij snel krijgen we spijt van de beslissing die we eerder deze week hebben genomen. Omdat we zo nodig de goedkoopste kaarten wilden hebben zitten we nu in een wagon vol met zandstof en snurkende Bolivianen. Daarnaast is het binnen extreem koud en hebben we geen extra kleren in onze handbagage om daar weerstand tegen te bieden. We gaan op onze plaatsen zitten en proberen toch nog een beetje te slapen.

Om 06.00 uur geef ik de hoop op en pak ‘Het Diner‘ van Herman Koch erbij. Dit boek hebben Jeroen en ik gevonden in een hostel in Sucre, waar we het geruild hebben voor een ander boek dat Jeroen nog bij zich had. Jeroen had het in één dag uit en nu is het mijn beurt. Ik was al gekomen tot aan bladzijde 84, en tijdens de treinrit naar Villazon lees ik het boek helemaal uit. Erg vermakelijk hoe Herman alles opschrijft, ik kan het eenieder die het boek nog niet gelezen heeft sterk aanraden dit alsnog te gaan doen. Tijdens het lezen van mijn boek kijk ik af en toe naar buiten en geniet van de bijzondere canyon waar de trein doorheen rijdt. Naarmate het later op de ochtend wordt reizen we een stuk aangenamer. De zon verschijnt boven de bergen en de temperatuur in onze wagon stijgt van -20 (gevoelstemperatuur) naar aangenaam warm. Tijdens de stop op het station van Tupiza kopen we enpanadas als ontbijt, een goed begin van de dag dus.

Rond 13.00 uur komen aan in Villazon en lopen richting de grens tussen Bolivia en Argentinië. Vandaag zullen we na 18 dagen Bolivia verlaten en onze reis voortzetten in het land der wijnen. Voordat we de grens oversteken proberen we nog snel even onze Boliviano’s op te maken. Van onze resterende 77,40 Boliviano (ongeveer 10 euro) lunchen we uitgebreid (pindasoep vooraf, kipschnitsel als hoofdgerecht en perziksap als toetje), kopen we secondelijm, veiligheidsspelden, water en een memorycard van 4 gb en spelen we 30 minuten pool op straat. Dat laatste is echt lachwekkend. We hebben inmiddels al enkele pooltafels gehad in Bolivia, maar de pooltafel die we op straat tegenkomen spant toch wel de kroon. Het minitafeltje met astronomisch kleine pockets is zelfs voor professionals moeilijk bespeelbaar. Niet alleen loopt de tafel af, maar ook waait het zonneluifel waaronder we staan voortdurend de lucht in. Op een bepaald moment is het zelfs zo erg dat de constructie het begeeft en we maar zonder zonwering verder spelen. Een leuke laatste herinnering aan Bolivia dus.

We lopen naar de grens, gaan in de rij staan voor een stempeltje in ons paspoort. Helaas hebben we onze aankomst niet perfect getimed, want een bus vol toeristen is ons net voor en we moeten minstens een half uur wachten voordat iedereen geholpen is. Gelukkig hebben we alle tijd en hoeven we ons niet druk te maken dat we ergens te laat komen. De douaniers en agenten bij de grens zijn opvallend goed gehumeurd en moeten zelfs zo nu en dan lachen. Dat was bij de overige grensposten die ik overstak wel anders. Uiteindelijk lopen we met twee extra stempels in ons paspoort Argentinië binnen. Om de moed erin te houden heeft de overheid het nodig gevonden om een bord bij de grens neer te zetten met de afstand vanaf de grens naar Ushuaia, een plaatsje in het uiterste zuiden van Argentinië waar ik over ongeveer een maand wil zijn. De afstand, 5121 kilometer, zegt genoeg over het avontuur dat ik de komende weken zal aangaan.

Vanaf de grens lopen we naar het eerste Argentijnse plaatsje dat we tegenkomen, La Quiaca genaamd. Volgens onze reisgids zou het hier mogelijk moeten zijn om te overnachten en zijn de faciliteiten voor toeristen prima in orde. Wij oordelen anders; voordat we een hostel hebben gevonden zijn we zeker 30 minuten verder en het ziet er allemaal behoorlijk uitgestorven uit. Gelukkig vinden we een klein bureautje met informatie voor toeristen en daarna loopt het allemaal op rolletjes. We vinden het goedkoopste hostel van het dorp, pinnen Argentijnse pesos bij de bank en vinden zelfs een plek om te internetten op straat. Het is nog wel een uitdaging om veel geld te pinnen, want meer dan 1000 pesos (ongeveer 160 euro) krijgen we niet. We willen graag zoveel mogelijk in één keer pinnen om de transactiekosten te drukken, maar dat zit er hier dus even niet in.

Die avond lopen we over straat op zoek naar een restaurant. We zien veel kinderen rondlopen en in klaslokalen zitten. Blijkbaar is het hier normaal om ‘s avonds naar school te gaan. We vinden een restaurant, eten friet, salade en sandwich (de prijzen liggen hier in Argentinie toch wel een stuk hoger dan in Bolivia, een maaltijd kost nu zeker zes euro in plaats van drie euro) en spelen een potje pool bij de lokale poolclub. De tafel die we krijgen is erg groot en goed en kost slechts twee euro per uur. Een goede deal dus, helemaal na het drama van de minitafels in Bolivia van vanmiddag. Wat een geweldig spel toch eigenlijk dat poolen. Mocht de mogelijkheid zich ooit aandienen dan wil ik zo’n tafel in huis.

En zo komt er vandaag dus ook alweer een eind aan mijn bezoek aan Bolivia, het derde land dat ik bezoek op mijn reis. Als ik Peru en Ecuador meeneem in de beoordeling dan komt Bolivia denk ik op de tweede plaats (na Peru). Het eten was goed (al hoorde ik overal dat dat niet het geval zou zijn), de mensen waren gereserveerd maar vriendelijk en het landschap dat ik gezien heb komt qua schoonheid heel dicht in de buurt van Peru (het gaat er misschien wel overheen). Waar het Bolivia een beetje aan ontbreekt is echt oude cultuur (op Tiawanaka na dan), maar dat wordt deels goedgemaakt door de vele prachtige koloniale gebouwen, de mijn bij Potosi en de dinosporen bij Sucre die we hebben gezien. De jungle en het bezoek aan de zoutvlakte waren gewoon fantastisch, alleen daarom al kan ik een bezoek aan Bolivia zeer aanraden. Wat ook een groot voordeel is is dat Bolivia het goedkoopste land is dat ik tot nu toe heb bezocht, hier kun je het wel 6 weken uithouden met 1000 euro. Wellicht een ideetje voor komende zomer dus…