Dag 101: De wijntour

De omgeving van Mendoza staat bekend als de wijnstreek van Argentinië en we komen er bij een bezoekje aan deze stad gewoon niet onderuit om ook het platteland te bezichtigen. Per stadsbus is het slechts een minuut of 20 voordat je midden tussen de wijnvelden staat. We huren twee dubieuze fietsen (de fysieke gesteldheid van de fietsen komt in de buurt van kansloos, maar het waren de beste die we konden vinden bij het verhuurbedrijf) en beginnen onze wijntocht in de richting van het eerste wijnhuis. We bereiken ons doel en krijgen een interessante rondleiding door een groot en goed georganiseerd wijnbedrijf. Hier wordt wijn gemaakt in al zijn facetten, van het verbouwen van de druiven tot het fermentatieproces van de druivensap. Het is een relatief eenvoudig proces waarbij vooral tijd en de juiste verhoudingen een belangrijke rol spelen. Op onze speurtocht door de fabriek komen we vaten tegen van wel 40.000 liter wijn, een hoeveelheid waar je bijna bang van wordt als je ernaast staat. Eén klein eenvoudig kraantje kan ervoor zorgen dat zeker 200.000 euro aan rode wijn zo over de grond wegspoelt; dit is geen plek voor spelende kinderen! In het museum verbazen we ons nog even over een aantal oude wijnmakersatributen en dan is het eindelijk tijd om dit vloeibare rode en witte hemelvocht tot ons te nemen. We krijgen twee wijnen te proeven die beide speciaal gefabriceerd zijn voor het museum. De rode variant is aan de scherpe en pittige kant en behoort niet tot de beste wijnen die ik ooit heb geproefd. De witte variant is niet veel beter, maar wellicht zijn wij gewoon twee leken die niets begrepen hebben van ware kwaliteit. In de hoop op andere wijn dan die we geproefd hebben, verzilveren we onze toegangskaartjes (8 euro per stuk) voor twee andere flessen wijn, één van 4 euro en één van 12 euro. We komen op één peso na precies uit op het bedrag dat onze toegangskaartjes waard zijn in wijn en hoeven dus niets bij te betalen. De medewerkste achter de balie moet lachen. Iedereen besteld hier natuurlijk voor minstens het dubbele aan wijn, maar zetten onze Nederlandse reputatie toch maar weer mooi kracht bij!

Vanaf het wijnhuis doorkruisen we via zandweggetjes de vele wijngaarden die in dit gebied liggen. We hadden de verharde hoofdweg kunnen nemen, maar die weg neemt iedereen en alleen dat feit is al genoeg rede om precies het tegenovergestelde te doen. We komen uit bij mooie vervallen wijnhuizen, grote wijnfabrieken en wijnboeren die ons vriendelijk groeten op weg naar hun werk. De temperatuur is mild, de lente hangt in de lucht, dit is het echte leven op het platteland! Ik krijg spontaan zin om naar Italië te emigreren en me de rest van mijn leven toegewijd te richten op het verbouwen van druiven, terwijl ik in de avonden lachend kaasplankjes verslind met mijn familie. Wie weet komt het er ooit nog van, ook al weet ik niks van druiven en is het proeven van wijn kennelijk al helemaal niet aan mij besteed.

Na onze lunch, die bestaat uit een vers stokbroodje met kaas, tomaat en ui (dat we zelf hebben meegenomen uit de stad), rijden we verder de ‘wildernis’ in. Dan gebeurt hetgeen waar we aan het begin van deze dag al bang voor waren; de fiets van Jeroen laat het afweten. Helaas gaat het niet gewoon om een ketting die van het tandwiel af is gesprongen, of een rem die een beetje aanloopt, maar om een gesprongen ketting die volledig van de fiets ligt en met geen mogelijkheid te repareren is zonder gereedschap. We moeten onze tot dan toe geslaagde wijnexcursie dus onderbreken en contact opnemen met de fietsverhuurder, waar we gelukkig wel een naam en telefoonnummer van hebben. Nadeel is dat we geen telefoon hebben en er in de wijde omtrek niemand te zien is. Er zit dus niets anders op dan om al lopend, steppend en aanhangend terug te keren naar de beruchte hoofdweg die we het liefst wilden vermijden. Om een lang verhaal kort te maken; bij de hoofdweg ontmoeten we een aardige motoragent die voor ons contact opneemt met de fietsverhuurder en 30 minuten later rijdt Jeroen met een andere fiets verder. Klein detail; de trappers van de nieuwe fiets slaan bij elke rondgang een stukje over en we hopen maar dat deze stalen ros het wel vol gaat houden. Misschien wordt het voor de verhuurder toch eens tijd om wat nieuwe fietsen aan te schaffen.

Omdat veel tijd zijn verloren (het is inmiddels 16.00 uur) moeten we flink doortrappen om nog een beetje bijtijds bij de olijfboer te komen die als laatste op ons programma staat. We hebben dus helaas maar één wijnboer kunnen bezoeken, maar we hebben nu op zich een goed beeld van hoe zo’n fabriek in elkaar zit en hoe wijn proeven gaat. We zien veel wijnhuizen liggen in de uitgestrekte landerijen die we passeren, de één nog statiger dan de ander. Het doet me denken aan het noorden van Nederland; Groningen en Friesland, waar de rijkdom van de boeren ook wordt vertaald in de statige architectuur van hun voorhuizen. Deze Argentijnse wijnboeren zijn de Nederlandse graanboeren van toen; rijk en machtig.

Na veel wijnhuizen komen we aan bij de olijfboer; een kleine fabriek waar olijven tot olie worden geperst. Ook hier krijgen we het productieproces te zien en achteraf mogen we verschillende oliën proeven, onder andere met knoflook-, oregano- en rozemarijnsmaak. Omdat de olijftour gratis is voelen we ons na afloop bijna verplicht om iets te kopen in het winkeltje en gelukkig offert Jeroen zich op voor ons aandeel in de dagomzet. Ik vind verschillende dingen lekker, maar ik zie niet voor me hoe ik glazen flessen met halve liters olie ga meeslepen door Zuid-Amerika de komende maanden.

We laten de proeftafels, fietsverhuur en wijnstreek achter ons en keren terug naar het rumoerige centrum van Mendoza. Daar kopen we eten in de supermarkt, koken onze eigen ravioli met salade en melden ons aan voor de Halloween thema-avond in het hostel. Dat laatste is eerder een impulsieve beslissing dan een vooropgezet plan, de Halloween thema-avond bestaat namelijk uit het schminken van gezichten en drinken van gratis drank. Dat eerste is niet echt iets waar we ons bed voor uitkomen, dat tweede wel. We weten die avond onze gezichten schminkvrij te houden en toch enige alcoholische versnaperingen te nuttigen voordat we, samen met 4 anderen uit het hostel, per taxi richting de barstreet rijden. Tot in de late uurtjes maken we kennis met het nachtleven van Argentinië dat vooral bij Jeroen erg in de smaak valt!