Speciaal voor Renee zit ik om 10.00 uur achter mijn laptop, om haar live te feliciteren met haar verjaardag. Het gaat lichamelijk niet van harte (ik lag pas om 05.30 in bed), maar vanwege de alcohol die nog een beetje in mijn bloed nazweeft wordt het toch nog een gezellig gesprek. Aan het eind van de Skype-sessie heeft Ezequiel, één van onze vrienden uit La Plata (vlakbij Buenos Aires), Pasta voor ons gekookt en kunnen we aanschuiven voor de lunch. Wellicht kom ik Ezequiel nog tegen wanneer ik samen met Renee in Buenos Aires ben. Hij heeft me een slaapplaats aangeboden en belooft om verse empanadas te bakken wanneer ik het tot zijn huis red, dus van die gelegenheid ga ik wellicht gebruik maken. Ezequiel is in Mendoza voor een congres en moet ook vandaag een kleine presentatie verzorgen. Jeroen en ik gaan dus met z’n tweëen naar het park dat we die middag willen bezoeken en onze Argentijnse vriend probeert rond 15.00 uur op een afgesproken plek in het park te verschijnen waar wij op hem wachten.
Om 15.10 liggen we bij de fontein. Het park is gigantisch en één van de grootste stadsparken van het continent. Het is zo groot dat mensen er zelfs met auto’s doorheen rijden, er ligt wel 14 kilometer aan asfalt. Er is helaas geen spoor van Ezequiel en geduldig nemen we een plekje in op het grasveld bij de fontein. Hier liggen we zeker 60 minuten lekker te slapen en bij te komen van de afgelopen nacht. Wat is het toch heerlijk dat we eindelijk de mogelijkheid hebben om op een echt stuk gras te liggen, dat was eerder in Ecuador, Peru en Bolivia niet mogelijk omdat daar alle groene perkjes worden afgezet met hekken en verboden toegang zijn. Om 16.10 is er nog altijd geen spoor van Ezequiel en we besluiten om maar met z’n tweëen op pad te gaan om het park verder te verkennen. We zien een grote golfbaan, een enorme vijver, veel mensen die hardlopen, roeiers, een groot stadion, speeltuinen en vele verschillende bomen en planten. Op de onrust die de autoweg geeft na, is dit park een geweldige plek om eens lekker tot rust te komen en met het gezin het weekend te vieren. Als afsluiter van ons bezoek lopen we naar een berg aan de noordkant van het park, vanaf waar je een goed uitzicht over Mendoza zou moeten hebben. Het is een enorm eind lopen, maar uiteindelijk weten we ‘Cerro de la Gloria’ met succes te beklimmen en komen we uit bij een enorm standbeeld. Tot onze grote verbazing komen we hier puur toevallig Ezequiel tegen, die op eigen houtje de top heeft bereikt. Het congres duurde langer dan gepland en daardoor kon hij pas ver na vieren richting het park. Onze zeer toevallige ontmoeting bekronen we met een paar mooie groepsfoto’s bij het standbeeld. Het uitzicht over de stad valt helaas wat tegen door de dichte begroeïng.
Dan begint de lange weg terug naar ons hostel. Vanaf de voet van de berg is er een bus die richting het stadcentrum gaat, maar helaas kunnen we die bus niet nemen. Het zit namelijk zo: in Mendoza kun je op twee manieren betalen in de bus, óf met een bijzondere kaart die we niet hebben, óf met contant geld in munten. Helaas hebben we ook geen contant geld in munten omdat de munten in Argentinië zeer schaars zijn. Bijna overal waar je betaalt in de winkels krijg je briefgeld terug omdat het kleinste briefgeld, een briefje van 2 pesos, slechts 33 eurocent waard is. Op veel plekken wordt zelfs afgerond omdat de bewuste kassier geen muntgeld tot zijn beschikking heeft. Geen idee waarom de overheid niet een paar muntjes laat bijdrukken, maar wij kunnen daardoor dus helaas niet met de bus mee nu. De chuaffeur kan ook niet helpen, want die mag geen geld aannemen of wisselen. Geweldig zo’n systeem, maar wel goed voor je beenspieren.
In de avond koken we weer zelf (dat bespaart flink in de kosten) en begeven we ons naar het poolwalhalla voor een afsluitende activiteit om het eind van de reis van Jeroen (dat nabij is) alvast een beetje te vieren. Vanavond spelen we een potje snooker, de overtreffende trap van pool, een spel waar de jongetjes zich van de echte mannen onderscheiden. Ook al heb ik eerder een snookertafel voor mijn neus gehad, het blijft toch weer ongelooflijk hoe groot de tafel is en hoe klein de balletjes en de pockets zijn. In ongeveer 45 minuten tijd spelen we met enige moeite de tafel leeg, zo nu en dan met een geniale lange bal, maar ook met dramatische missers. Uiteindelijk ga ik er met de winst vandoor, ook al is dat misschien meer geluk dan wijsheid.
Op alweer onze laatste avond in Argentinië (voorlopig) drinken we gedrieën de goedkoopste fles wijn leeg die we hebben gekocht bij de wijnboer. Deze wijn smaakt al iets beter dan het vocht dat we na onze excursie kregen voorgeschoteld. Dat belooft nog wat voor de dure fles die we mee zullen nemen naar Chili.
