Dag 103: Argentinië – Chili

De laatste halte voor mijn reis samen met Jeroen is in zicht; Santiago, Chili. Onze eerder geboekte goedkope mini-bus heeft plaats gemaakt voor een ‘Rapido’ bus, kennelijk waren er te weinig aanmelding voor ons eigenlijke vervoersmiddel. Leuke bijkomstigheid is dat we nu in een grote, snelle bus zitten met meer service, terwijl we waarschijnlijk 2/3 van de prijs hebben betaald in vergelijking met de overige passagiers. Vanaf Mendoza steekt de Rapido dwars door de Andes heen, met als resultaat mooie bergpartijen die aan ons raam voorbijschuiven. De bus wint hoogte tot aan de grens, waar tussen besneeuwde toppen en rotspartijen een uitgebreide grenscontrole plaatsvindt. We moeten de bus allemaal verlaten met onze handbagage en alles moet door een grote scanner. Ook al onze koffers en tassen worden uit het ruim van de bus gehaald en moeten door de scanner. Ondertussen snuffelen getrainde honden overal naar verdachte luchtjes, zowel bij de passagiers als in de lege bus. Het lijkt wel alsof we deel uitmaken van een criminele bende die op het punt staat ontmaskerd te worden, zo grondig gaan ze hier te werk. Ik vind het eigenlijk een beetje overdreven, zoveel valt er hier niet te smokkelen zou je zeggen.

Na ruim een half uur kunnen we verder met een verse Chileense stempel in ons paspoort en krijgen we het Chileense gedeelte van de Andes te zien. Ook hier is het landschap erg mooi, al bereiken we relatief snel de vlakte aan de voet van de bergen. Tot aan Santiago genieten we van de film Predator, die we helaas niet helemaal af kunnen kijken. Wat een geweldige ‘over-the-top’ scenes zitten daar toch in, Arnold met zijn dikke rokende sigaar die het allemaal wel even zal regelen. Het is niet echt een film voor kleine kinderen, daarom verbaast het me dat ze hem in de bus opzetten, maar wij genieten ervan.

Onze aankomst in Satiago verloopt erg soepel. Het busstation waar we aankomen ligt vlakbij één van de vele metrostations die de grote stad rijk is en we kunnen gemakkelijk het hostel vinden. Gelukkig hebben we dit keer van tevoren gereserveerd (dit wordt geen tweede Mendoza!) en weten we precies wat we waar krijgen en voor welk bedrag. Dat is meteen het verschil tussen het armere Ecuador, Peru en Bolivia en het rijkere Chili en Argentië; hier is het westers, hier kun je via internet alles vinden en regelen en betaal je altijd dezelfde prijs. Eerder was het stukken voordeliger om maar gewoon ergens heen te gaan en te kijken wat je vindt, dan kun je vaak nog afdingen. We zijn nu in duurdere regionen waar je niet meer weg komt met een goed geplaatst bod omdat het toevallig laagseizoen is; hier kost alles wat het kost, graag of niet.

Er zijn in Santiago nog meer westerse dingen die opvallen: de straten zijn goed onderhouden, zo nu en dan zie je een dure auto rijden, overal zie je westerse fastfoodketens, de mensen (en in niet in de laatste plaats de vele knappe jongedames) zijn modieus en uitdagend gekleed, er is veel hoogbouw van glas, de parken liggen er goed onderhouden bij en zo kan ik nog wel even doorgaan. Een westerse wereld dus die we hier zien, een westerse wereld die zich al op de grens tussen Bolivia en Argentinië inzette en die nu tot een climax komt. Jeroen en ik zijn onze reis begonnen in armere landen, landen met een bijzondere cultuur die compleet anders is dan de onze. Geleidelijk aan zijn we uitgekomen bij een wereld die veel lijkt op de wereld waarin we in Europa leven; de consumptiemaatschappij met al zijn leuke en minder leuke aspecten. Hoewel ik blij ben met al het gemak en het comfort dat ik hier vind, heb ik toch een beetje heimwee naar de eerste drie landen die ik bezocht op dit continent.

In een wanhopige poging om de kosten in het kostbare Santiago nog een beetje te drukken hebben Jeroen en ik een hostel geboekt waar zowel het ontbijt als het avondeten bij de prijs van de kamer is inbegrepen. Voor omgerekend 10 euro per nacht hebben we dus een goede uitvalsbasis voor de komende dagen. Wel is het avondeten pas om 20.30 en het is lastig om precies op die tijd terug te zijn in het hostel. Maar wie een “gratis” maaltijd wil moet daar ook iets voor over hebben.

Op onze eerste avond in Santiago eten we spaghetti. Gelukkig zijn de hoeveelheden die we krijgen voldoende om de rest van de avond geen honger te hoeven lijden, maar daar is dan ook wel alles mee gezegd. De saus is op smaak maar valt qua hoeveelheid iets tegen en een toetje of voorafje zit er niet in. Na de maaltijd lopen we richting het metrostation en nemen de metro naar een station drie haltes verderop. Hier bevindt zich het hotel waar mijn vader vanmorgen (als het goed is) al heeft ingechecked. Hij is gearriveerd vanuit Nederland om me de komende maand op mijn reis te vergezellen. Een soort wisseling van de wacht dus, want Jeroen vertrekt op 6 november weer naar het winterse Europa. We bellen zijn kamer en na een paar minuten ontmoeten we hem in de lobby. Het is best grappig om zo na een reis van bijna 4 maanden je vader weer te zien in een hotel ergens in Santiago. Wat is er toch veel mogelijk met de huidige communicatiemiddelen, het blijft me verbazen. Op de luxe hotelkamer van mijn vader (die overigens 3 keer zo luxe is als de meest luxe kamer op mijn hele reis) legen we de dure fles wijn die we uit Argentinië hebben meegenomen. Jeroen en ik worden verrast; dit is een wijn die we allebei erg lekker vinden, een heerlijke rode wijn met een volle afdronk (eigenlijk heb ik geen idee wat de term vol precies betekent maar ik weet dat het een wijnterm is en ik vind hem in dit geval niet misstaan). De wijn is waarschijnlijk zo lekker omdat hij maar liefst 10 maanden in een houten wijnvat heeft gerijpt (volgens het etiket althans) en omdat de druivencombinatie ons bevalt. Helaas ben ik zo dom geweest om geen foto te maken van het etiket en kan ik me alleen de naam Trumpetter nog herinneren. Ik geloof dat het een Merlot was van wijnboer La Rural, hopelijk kom ik hem ooit in mijn leven nog eens tegen.