Dag 104: Santiago

Het moment is daar; ik ben op de helft van mijn reis door Zuid-Amerika! 104 dagen geleden begon ik in het zomerse Brussel en over 104 dagen zal ik eindigen in het zomerse Rio de Janeiro. Ik heb gelukkig nog geen enkele vorm van heimwee gehad, dus ik heb goede hoop dat ook het tweede deel van mijn reis een groot succes zal worden.

Op het programma staat vandaag een citytour door het stadshart van Santiago die ik samen met Jeroen en Leo zal maken. Om 10 uur starten we bij het Plaza de Armas, het centrale plein in de stad en de plek waar het voor de Spanjaarden allemaal begon. Vanuit hier voerden ze eeuwen lang (350 jaar) oorlog tegen de Mapuche Indianen, de oorspronkelijke inwoners van dit continent. Dat het centrale plein de uitvalsbasis was voor de Spanjaarden is goed terug te zien aan de rijk versierde gebouwen die het plein omringen. Deze plek was het hart van de strijd en wordt daarom nu gebruikt als communicatiemiddel in de na-oorlogse beeldvorming. Kunstenaars hebben er hun interpretatie van de geschiendenis achtergelaten en het plein is nu een plek van vrijheid, waar alle vormen van kunst zijn toegestaan.

We vervolgen onze excursie door de drukke binnenstad en horen vele interessante feitjes over wat we zien. Eén van die feitjes gaat over de koffie die hier door zakenlieden wordt gedronken en is het vertellen waard. Het verhaal gaat dat de koffie in Santiago zo slecht was dat niemand hem kwam drinken en de koffiehuizen een manier wilden bedenken om de zakenlieden toch aan de koffie te krijgen. Ze bedachten een manier om de volwassen mannen naar binnen te lokken; het zogenaamde ‘Coffee with legs’. Bij deze vorm van koffie drinken wordt de smakeloze koffie geserveerd door knappe dames met hele, hele (geen herhalingsfout) korte rokjes. Door het bewonderen van de prachtige benen van de vrouwen vergeten de koffiedrinkers vervolgens hoe vies hun koffie is en wandelen ze na het drinken blij de deur uit. En wanneer je geluk hebt en je bent precies op het juiste moment in het koffiehuis, dan is het happy minute! Bij happy minute gaan de deuren van het koffiehuis dicht en krijgen de gelukkige mannen binnen een leuke show. De serveerster trekken in één minuut hun kleren helemaal uit en vervolgens weer aan. Helaas zijn de happy minutes zeer zeldzaam en is het zelfs de vraag of ze nog bestaan, maar het verhaal alleen is al genoeg om klanten te trekken.

Het overige deel van de tour lopen we nog flinke stukken langs interessante gebouwen en monumenten, waaronder New York street. Dit stukje Santiago is, zoals de naam al doet vermoeden, net New York uit de 19e eeuw. Erg leuk zo’n sfeer, maar tegelijkertijd een beetje nep. Bij het zien van een aantal tweedehands boekenkraampjes op straat vertelt de gids ons ook dat het heel gebruikelijk is om hier in Chili tweedehands boeken te kopen. De overheid rekent voor nieuwe boeken namelijk 80% BTW waardoor het haast onbetaalbaar is geworden om ze aan te schaffen. Een slecht idee als je het mij vraagt, zoveel BTW op boeken, en dat in zo’n welontwikkeld westers land als Chili.

De tour eindigt bij San Christobal hill, een berg met uitzichtpunt over Santiago. Het is zeker 30 minuten lopen naar de top en we besluiten in de avond terug te keren om over de stad uit te kunnen kijken. Nu is het namelijk tijd voor iets heel anders; Voetbal! Al 6 weken hebben Jeroen en ik het over voetbal en het bijwonen van een voetbalwedstrijd in Zuid-Amerika, maar het is er nog steeds niet van gekomen. Onderweg waren we er een paar keer heel dichtbij, zoals in La Paz, waar we op een haar na de wedstrijd tussen Bolivia en Uruguay misliepen. Dit keer hebben we ons beter voorbereid en weten we dat er vanmiddag om 16.00 uur een voetbalwedstrijd is tussen Univesidad de Chile en Universidad Catolico, een derby die flink bekijks trekt (een vol stadion met bijna 50.000 zitplaatsen). Helaas zijn de kaarten voor de wedstrijd officieel al uitverkocht (we konden ze eerder deze week niet online bestellen, daarvoor moet je Chileen zijn), maar als we geluk hebben kunnen we bij de ingang voor een redelijke prijs de Chileense zwarte markt spekken.

En zo arriveren we in een buitenwijk van de stad bij een enorm stadion. We zijn bijna twee uur te vroeg, maar dat biedt ons mooi de gelegenheid om de beste plek voor zwarte kaarten te ontdekken en de voetbalsfeer in ons op te nemen. Al snel worden we ‘beloond’ door een grote groep baldadige Catolico supporters die door de ME op veilige afstand wordt gehouden. Ik zie zelfs een enkele steen door de lucht vliegen richting wat supporters van de tegenpartij en dank god dat ik vandaag in een neutrale kleur naar het stadion ben gekomen. Even later worden zelfs de waterkanonnen ingezet, waarbij ik me afvraag of dat nu slim is of juist niet. Het is een warme zomerdag en ik zou bijna een moord doen voor een lekker straaltje water. Een zwerfhond werpt zich zelfs als doelwit in de strijd om zijn dorst te lessen, erg grappig om te zien zo tussen de fanatieke supporters.

De eerste zwarte kaarten die we aangeboden krijgen kosten maar liefst 50 euro per stuk, ongeveer 5 keer zoveel als de oorspronkelijke prijs van de kaarten op internet. Ik wil best een potje voetbal zien, maar dit gaat me echt te ver. We wijzen het bod meerdere malen af, maar verder dan 10 euro gaat de prijs helaas niet omlaag. Ons idee is dat naarmate de wedstrijd dichterbij komt, de prijzen op de zwarte markt wel zullen dalen en daarom eten we een hot-dog en observeren we zittend alle supporters die naar het stadion toekomen. Het is duidelijk dat de supporters van U. de Chile, de meer succesvolle club van de twee, ruim in de meerderheid zijn. Ongeveer 30 minuten vóór de wedstrijd begint gaan we weer wat actiever op zoek naar kaarten. De prijs is al gedaald naar 30 euro per persoon, maar dat vinden we nog steeds echt te veel. We hadden meer een prijs van 20 euro per persoon in gedachten en besluiten dat dat ons hoogste bod wordt. Uiteindelijk vinden we pas om 16.05 uur iemand die ons voor dat geld wil helpen, maar wanneer hij de kaarten probeert te zoeken bij zijn vrienden blijken ze op te zijn. Helaas vangen we dus bot en zit de Zuid-Amerikaanse voetbalwedstrijd er voorlopig niet meer in. Dat is het risico van de zwarte markt en het lange wachten om de prijs omlaag te krijgen. Het scheelt dat ik het sowieso al te duur vond en dat ik waarschijnlijk nog wel andere mogelijkheden ga krijgen om een voetbalwedstrijd bij te wonen, maar vooral voor Jeroen vind ik het jammer. Hij keek er toch wel naar uit en voor hem is het dus definitief niet gelukt.

Op de terugweg naar het centrum komen we nog wel langs een volle kroeg waar de wedstrijd live wordt uigezonden. Daar bestellen we een liter bier en kijken we vanaf het terras naar de beelden die een paar honderd meter verderop worden opgenomen. De wedstrijd is niet bijzonder spannend en het blijft uiteindelijk 0-0, dus we hebben niet echt veel gemist. Daarnaast zien we op de televisie tot onze verbazing dat er in het stadion nog erg veel lege plaatsen zijn. Geen idee welke handelaar zijn werk niet goed heeft gedaan of vandaag ziek thuis zit, maar daar hadden wij gemakkelijk bij gekund.

De dag wordt toch nog met een hoogtepunt afgesloten (zelfs letterlijk) door San Christobal hill te beklimmen. Samen met Leo wagen we ons aan de redelijke klim die ons tot aan een groot Mariabeeld brengt. Het uitzicht over Santiago is prachtig, al staan er wel wat bomen in de weg. Omdat de zon net ondergaat en de smog aan het eind van de dag zo minimaal mogelijk is, hadden we dit bezoek niet beter kunnen plannen. De enorme uitgestrektheid van de stad en de sporadisch besneeuwde bergtoppen op de achtergrond zijn bijzonder, maar toch niet zo spectaculair als ik eerder op foto’s heb gezien. Er is dit jaar in de winter minder sneeuw gevallen dan normaal, waarschijnlijk is dat het probleem.

Al rennend verlaten Jeroen en ik de heuvel om nog op tijd bij het avondeten in ons hostel te zijn. Leo geniet nog even van de ondergaande zon en loopt op zijn eigen tempo naar zijn hotel. De berg die we lopend in 30 minuten beklommen laten we na slechts 10 minuten afdalen al achter ons. Nog net op tijd komen we aan bij ons hostel voor een bordje rijst, salade en vlees. Geen grote vullende maaltijd, maar we zijn blij dat we het hebben gered en het haasten niet voor niets is geweest.