Dag 105: The name is Bond…

De laatste dag voor Jeroen in Santiago, morgen vliegt hij weer naar Nederland. We slapen uit en halen Leo op bij zijn hotel. Gedrieën bezoeken we de centrale markt, die minder indrukwekkend is dan de markten die we eerder hebben bezocht. Ook hier zijn de westerse invloeden groot en ligt al het vlees netjes gekoeld of afgedekt in de vitrines. Er zijn wel veel grote vissen in schilfer-ijs te zien, maar dat is dan ook het hoogtepunt. In het hart van de markt eten we empanada’s bij één van de vele restaurantjes. Daar zien we de eigenaar van al deze horecagelegendheden lopen, een grote dikke man met een witte baard, de kerstman in zijn jonge jaren. Overal aan de muur hangen foto’s van de man samen met bekende mensen, zoals voetballers en staatshoofden. Leuk zo’n icoon, mensen die hun leven hebben verbonden aan één plek en een herkenbaar fenomeen zijn geworden.

We laten de kerstman voor wat hij is en nemen de metro naar Mall ParqueArauco, het grootste winkelcentrum van Chili. Natuurlijk zijn we niet in het gezelschap van vrouwen en zouden we het normaal gesproken niet in ons hoofd halen om te gaan winkelen, maar voor deze mall maken we graag een uitzondering. De mall is namelijk het thuis van één van de zogenaamde Hoyts bioscopen (wat lijkt op JT-bioscopen) en vanavond draait hier de nieuwe James Bond-film ‘Skyfall’. De film is op 1 november uitgekomen in Chili en ik wil deze buitenkans niet missen om de nieuwe acteerkunsten van Daniel Craig op het witte doek te kunnen aanschouwen. Gelukkig denken Leo en Jeroen er ook zo over en in de middag kopen we een kaartje voor de avondfilm van 19.30 uur. We hebben dus nog een uurtje of 4 over om ons voor te bereiden op de film, dat zoveel wil zeggen als elektronicawinkels bezoeken, bier drinken en een goede avondmaaltijd naar binnen werken. Dat laatste lukt overigens uitstekend, we eten een goed stuk vlees op een enorm bord vol met friet. Wie hierna nog honger heeft (als je het überhaupt al weg krijgt) mag naar de USA om deel te nemen aan één van de befaamde eetwedstrijden. Het is dus een waardig afscheidsdiner voor Jeroen, voor wie het zijn laatste avondmaaltijd is in Zuid-Amerika. Ik weet het nog goed; We begonnen samen in Cusco met Bisteck in een klein, donker en slecht onderhouden hokje bij een aardige dikke kokkin en eindigen hier in Santiago, in een chique restaurant met een maaltijd die op een Nederlandse menukaart niet zou misstaan.

Om 19:30 uur zitten we in het midden van een halfvolle Chileense bioscoopzaal en kan de echte pret beginnen. Een filmrecensie zal ik hier maar even achterwege laten, maar ik kan in elk geval zeggen dat het zeker de moeite waard is om de film in de bioscoop te gaan bekijken (als je van Bondfilms houdt tenminste). Op een paar kleine ongeloofwaardigheden na is dit weer eens een waardige Bondfilm (wat overigens ook wel mag met een budget van zeker 200 miljoen euro). De Spaanse ondertiteling had van mij niet gehoeven, maar we mogen al lang blij zijn dat er gewoon in het Engels gesproken wordt. Het had niet veel gescheeld of we hadden bij een nagesynchroniseerde Spaanse versie gezeten, wat ons bioscoopbezoek tot een grote educatieve uitdaging had gemaakt. Wat een rare jongens die Zuid-Amerikanen, het is toch veel mooier om een film in zijn originele taal te zien?

Voldaan nemen we de laatste metro naar onze slaapplekken, napratend over de voors en tegens van de film. We komen tot de conclusie dat de dalende lijn die de afgelopen jaren was ingezet met de slechte vorige Bondfilm bij deze weer is omgezet in een stijgende lijn. Persoonlijk mis ik nog steeds de echte Britse Bondhumor die ik zag bij Roger Moore, de gentleman die altijd probeert netjes te blijven, ook al wordt zijn strot aan stukken gescheurd door een dozijn gemuteerde krankzinnigen. Dat is een beetje de James die ik mis, de onoverwinnelijke vrouwenmagneet die de film altijd eindigt op een afgelegen plek met een bloedmooie dame naast zich. Waar is die goeie oude tijd gebleven? Wellicht komt hij er weer aan en is Skyfall het keerpunt. In elk geval geeft de herintroductie van Moneypenny en Q goede hoop voor de toekomst.