Op de dagen 99 en 100 vindt de overgang plaats tussen Salta en Mendoza, geen grote stap qua cultuur, wel qua afstand, we zitten ongeveer 18 uur in de bus voordat we Mendoza bereiken. Voordat we ons naar de busterminal begeven voor de bus van 16.00 uur bezoeken we tegen het middaguur nog het museum NAAM, dat gaat over archeologische opgravingen op grote hoogte. Niet ver van Salta zijn eind 20e eeuw drie lichamen gevonden die dateren ongeveer 1500 na Christus. In die tijd werden kinderen levend geofferd aan de bergen omdat men dacht dat dat van positieve invloed zou zijn op de welvaart van de samenleving. Bij bijzondere gebeurtenissen of éénmaal per jaar kregen uitverkoren kinderen een drank te drinken waardoor ze in een diepe slaap vielen. Vervolgens werden ze op grote hoogte (5000+ meter) op een berg begraven. Door de permanente vorst en het gebrek aan zuurstof op die grote hoogte zijn de lichamen van de drie kinderen die gevonden zijn in perfecte staat gebleven en kunnen we ze nu in het museum bewonderen (we zien overigens alleen maar het jongetje, de twee meisjes staan waarschijnlijk in het archief). Het is relativerend en mysterieus tegelijk om het lichaam van het jongetje dubbelgevouwen achter de dikke dubbele glaswand te zien. Om alles zo goed mogelijk te preserveren bevindt het lichaam zich in een ruimte met een temperatuur onder het nulpunt. We kunnen alles zien; de huid van het jongetje, zijn haren, zijn kleren, zijn nagels, alles is authentiek. Hij zit nog op dezelfde manier als dat hij begraven werd, met zijn knieën omhoog en zijn armen en hoofd eromheen gevouwen. Fascinerend, zielig, maar bovenal een unieke ervaring.
We verlaten Salta. Helaas hebben we op de route naar Mendoza te maken met een pechbus. Dat heb je zo nu en dan, dan zijn er van die dagen dat alles in de bus tegenvalt. Dit is zo’n dag! De stoelen die we hebben, helemaal achterin de bus, kunnen minder plat dan alle andere stoelen. Doordat we aan het eind van de buis met aircolucht zitten en iedereen zijn luchttoevoer dicht heeft staan krijgen we de volle lading en er is geen roostertje dat we dicht kunnen zetten. Ik probeer mijn hoed in het gat te proppen, maar die wordt vooral heel zwart van het stof en houdt niet alles tegen. Wanneer we ons vervolgens maar proberen te richting op de film die inmiddels is aangezet in de bus, komen we tot de ontdekking dat het geluidsboxje boven ons hoofd niet werkt, terwijl alle overige 25 geluidsboxjes in de bus wel hun werk doen. Wanneer ook het inprikken van onze koptelefoon niets oplevert, stoppen we die maar in de console van onze voorbuurmannen (gelukkig vinden die dat goed). We kunnen nu gelukkig de film volgen, maar moeten wel met ons hoofd naar voren gaan hangen omdat anders de draad van onze koptelefoon te strak komt te staan. Niet echt comfortabel dus allemaal en wanneer we in de avond proberen te gaan slapen merk ik dat heel het plafond boven mijn hoofd nat is. Waar het water vandaan komt weet ik niet, buiten is het prima weer, maar in de geluidloze koelkast waarin we rijden blijkt het dus ook nog eens te lekken. Wanneer het water letterlijk op mijn been begint te druppelen is de maat vol en haal ik het busmannetje erbij; dit is een zaak voor iemand van hoger hand. Helaas kan de beste man niet veel meer voor me doen dan zijn schouders ophalen en een andere plaats aanwijzen, die ik vervolgens dankbaar in gebruik neem. Jeroen en ik zitten tijdens deze busrit dus even niet naast elkaar, maar ik slaap vervolgens prima.
Mendoza is een grote stad, groter dan Salta, en we moeten flink zoeken naar een voordelig hostel met internet en ontbijt. We lopen zeker een uur lang vragend rond en komen uiteindelijk uit bij een groot hostel dat drie blokken vanaf het centrale plein ligt. Het is lastig om een goed hostel te vinden voor een redelijke prijs omdat alles vol zit vanwege feestdagen in Chili. Wat er precies gevierd wordt is me een raadsel, maar alle Chilenen hebben kosten noch moeite gespaard om de grens over te steken en hun feest uit te breiden tot Argentinië. Gelukkig komen we precies op het goede moment bij het hostel en kunnen we net de laatste twee bedden in beslag nemen.
Het goedkope restaurant dat we die avond proberen te vinden leidt ons naar de centrale markt waar we Pizza, hot-dogs en friet eten; morgen toch maar zelf koken. Aansluitend zoeken we bij gebrek aan inspiratie maar weer eens een poolcafe op en komen terecht bij een heus pool-walhalla. In een grote open ruimte van minstens 6 meter hoog staan wel 20 grote pooltafels opgesteld en er zijn vele oude mannetjes aan het driebanden. Achterin de door koepels gevormde ruimte zien we zelfs 3 echte snookertafels staan; die moeten we één dezer dagen ook nog maar eens uitproberen. We spelen een uurtje pool en besluiten onze avond op het Plaza de Armas, waar een ontspannen en gezellige sfeer hangt. Het heeft wat weg van Salta, maar het is allemaal net is grootser en statiger hier.
