Na een dagje regen is het gelukkig weer zonnig in Pucon. We hebben gisteren nagedacht over het al dan niet beklimmen van de vulkaan en zijn tot de conclusie gekomen dat het er zeker van moet gaan komen. Het beklimmen is namelijk best prijzig en we hebben niet erg veel tijd om te wachten op een dag met mooi weer (dat is echt nodig voor een top-poging), maar uiteindelijk is het gewoon een must om hier dit wonder der natuur van dichtbij te zien. In de ochtend (na eens goed uitslapen) boeken we daarom twee plaatsen voor de excursie naar de top die morgen zal plaatsvinden. Het weer is vandaag al goed genoeg voor een beklimming, maar omdat dat gisteren nog niet met zekerheid voorspeld kon worden hebben we gekozen om nog een dagje te wachten en vandaag te gaan mountainbiken.
De gloednieuwe Giants die we voor een redelijk bedrag meekrijgen hebben geen enkele moeite met het glooiende landschap in en rondom Pucon. Pas wanneer we de eerste kiezelweg bereiken wordt het materiaal echt op de proef gesteld. Op wat piepen en een slecht afgestelde versnelling na is het spul dat we meegekregen hebben goed in orde. Dat kan helaas niet gezegd worden van de conditie van Leo, die hier voor het eerst op deze reis bemerkt dat hij geen 30 jaar oud meer is. Het 20 kilometer lange grindpad dat we befietsen gaat soms steil omhoog en soms flink omlaag, maar gelukkig blijven echte kuitenbijters uit (we hebben onze spieren morgen hard nodig). Leo moet zo nu en dan op adem komen, met name na een beklimming. Voor hem zal het morgen nog een hele uitdaging worden om de vulkaan met succes te beklimmen.
De fietstocht die we maken loopt door begroeid berggebied met prachtige vergezichten. De combinatie van groene loofbomen, felgele bloemenstruiken, blauw bergwater en witte besneeuwde vulkaantoppen zorgt voor een bijzondere sfeer onderweg. Het is hier echt net de Alpen, zo lieflijk en vredig ligt alles erbij. Halverwege onze fietstocht bezoeken we Ojos de Caburgua; een verzameling watervallen verscholen in de Chileense bossen. Het water is hier sneeuwwit wanneer het naar beneden valt en helder blauw wanneer het uiteindelijk tot kalmte is gekomen. De naam Laguna Azul, die het meertje dat we zien heeft gekregen, is niets teveel gezegd. Het is een waar paradijselijk stukje Chili dat hier verscholen ligt tussen de groene bomen.
De weg terug naar Pucon loopt via de hoofdweg en is ronduit saai. De bergachtige grindweg heeft plaats gemaakt voor asfalt en we ploeteren zeker één uur tegen de wind in om onze thuishaven te bereiken, waarbij we continu door lawaaierige auto’s worden gepasseerd. We stoppen onderweg nog wel een paar keer (één keer om een kaasje te kopen en één keer om van een gele bloemenzee te genieten), maar dat zijn dan ook de hoogtepunten van de terugrit. Gelukkig wacht ons bij terugkomst in het huisje een heerlijk bloemkoolprakje met gehakt, een welkome maaltijd na de geleverde inspanning van vandaag. Morgen staat het echte werk op het programma, de vulkaan, dus vandaag maar een beetje bijtijds naar bed.
Arme papa, haha.. Nog fit en fruitig ben je hoor pap! Hij komt alweer bijna aan op Schiphol en hier sneeuwt het hard (dat is althans de voorspelling, ik lig nog n mn bed dus ik heb niet gecheckt, maar zie wel een beetje wit en hoor de wind goed waaien). Wat komt hij dan opeens in een winters Nederlandje terug! Dikke kus voor je San! X