Dag 110: Vulkaan Villarrica

Vulkaan Villarrica is een actieve vulkaan van 2840 meter hoog die voor het laatst is uitgebarsten in 1984. De vulkaan is één van de meest actieve vulkanen van Zuid-Amerika en één van de vijf vulkanen op aarde met een lavameer in de krater. Vandaag is er maar één ding dat telt, één ding waarvoor ik alle energie die ik in me heb zal geven; mijn lichaam bovenop de vulkaan krijgen.

De dag start om 06.30 uur, wanneer we worden verwacht bij de touroperator om onze kleding te passen. Omdat de besneeuwde helling van de vulkaan glad en koud kan zijn en het weer snel kan omslaan boven, krijgen we een waterdichte overbroek, een windjack, handschoenen, een muts, een zonnebril, sneeuwbeschermers voor onze benen, stijgijzers, een pickel, een helm en materiaal om de berg af te sleëen. Om 07.00 stappen we bepakt en bezakt in een busje en rijden we samen met tien andere toeristen richting de vulkaan. Een klein uurtje later komt het busje aan bij het startpunt op 1400 meter hoogte, net onder de sneeuwgrens. Het is mooi weer; de lucht is blauw, het waait nauwelijks en het zonnetje schijnt volop. Wel oppassen dat we niet verbranden in de sneeuw, we smeren ons goed in.

Omdat het onderste gedeelte van de vulkaan ook als ski-piste wordt gebruikt is er de mogelijkheid om de eerste klim van 470 meter per stoeltjeslift af te leggen. Je betaalt 10 euro extra, maar kunt dan wel moeiteloos toekijken hoe de overige klimmers in één uur tijd naar boven zwoegen. Acht mensen uit ons groepje kiezen ervoor om zelf te lopen, waaronder ik. Ik wil de uitdaging wel aangaan en daarnaast heb ik zin in een goede ochtendwandeling. Leo kiest verstandigerwijs voor de kabelbaan omdat hij al genoeg heeft aan de toppoging vanaf 1870 meter hoogte. Het gezelschap waarmee ik al op 1400 meter hoogte begin aan de klim bestaat uit actieve reizigers van tussen de 20 en 30 jaar oud die niet vies zijn van een beetje inspanning. In iets minder dan een uur klimmen we de eerste 400 meter omhoog (het tempo zit er aardig in) waarbij we de sneeuwgrens passeren. Wel even wennen op de gladde steile helling, het gebruik van een pickel (soort ijshamer die dient als wandelstok) is echt essentieel. Het is maar goed dat Leo verstandig is geweest en de stoeltjeslift heeft genomen, anders was hij nu zeker buiten adem geweest.

Wanneer we aankomen bij het eindpunt van de stoeltjeslift blijkt dat de vier andere klimmers uit onze twaalfkoppige groep (waaronder Leo) al onderweg zijn naar de top. We lopen dus niet samen, maar het is goed dat hij alvast is vertrokken aangezien zijn tempo toch een stukje lager ligt dan het tempo dat wij nu aanhouden. We pauzeren een paar minuten en lopen dan weer verder door de sneeuw. En zo gaat het minuten lang door, klimmend en klimmend. Het uitzicht op de omgeving wordt met elke stap mooier. Omdat de vulkaan de enige hoge berg is in de omgeving van Pucon, kun je het dorpje en het aangrenzende meer prachtig zien liggen. In de verte tekenen zich andere besneeuwde bergen af tegen de horizon, waaronder een vulkaan. Wat een geweldig uitzicht!

Op ongeveer 2100 meter hoogte komen we het groepje van Leo tegen. Mijn vader heeft het toch al een aardig eind gered, ook al is hij wel een beetje buiten adem. Ik verwacht dat hij de top wel gaat halen, maar alleen op zijn eigen tempo. Mijn groepje passeert het groepje waarin Leo zit en ik wens hem succes. Het is toch niet niks om op 60-jarige leeftijd nog een vulkaan te beklimmen.

Een half uurtje later is het lunchtijd. Op ongeveer 2300 meter hoogte rusten we 15 minuten en eet ik de verse sandwich die we vanmorgen in het huisje hebben gesmeerd terwijl ik geniet van het uitzicht. Een stuk beneden me zie ik Leo lopen door de sneeuw. Hij bereikt mijn lunchplek 10 minuten later, op het moment dat wij weer bijna verder gaan. Eén van de drie gidsen die ons begeleiden op onze weg naar boven is bij hem gebleven en vindt nu dat het tijd is voor hem om bij ons groepje aan te sluiten. Leo krijgt maar 5 minuten pauze waar wij 15 minuten kregen, veel te weinig dus. Hij is nog maar net klaar met uithijgen en heeft in alle haast een stukje brood in zijn mond gestopt, of hij moet alweer door. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij 5 minuten later al achter raakt op ons groepje. Nog één keer wacht ik op hem en vraag of ik met hem mee moet lopen, maar uiteindelijk blijf ik bij de groep en loopt Leo alleen verder. Gelukkig is alleen minder alleen dan het klinkt, want naast onze groep zijn er vele andere groepen klimmers die de top proberen te bereiken. Op het pad naar boven zijn er daarom steeds klimmers en gidsen die je kunnen helpen in geval van nood, dus qua veiligheid zit het alleen lopen wel goed.

Met de groep loop ik snel verder en we stijgen een flink stuk. Nog steeds wordt het uitzicht op de omgeving beter en beter en ik blijf maar foto’s maken. Doordat ik voor Leo uit loop, en hij alleen op een grote sneeuwvlakte loopt, kan ik een paar mooie foto’s maken van mijn vader in de wildernis. Helaas zie ik hem daarbij verder en verder achterop raken en betwijfel ik of hij de top nog gaat halen. Die twijfel wordt een aantal minuten later weggenomen wanneer ik tijdens een kleine pauze de grote camera van Leo in mijn handen gedrukt krijg van de gids die hem onderweg tegenkwam. De verzuring in zijn benen is hem noodlottig geworden en hij kan de top niet meer halen. Op ongeveer 2340 meter haakt hij af en zoekt een plekje in de sneeuw om te genieten van het uitzicht; jammer!

Rond 12.00 uur bereiken we na 4 uur klimmen de top, waarbij de helling binnen enkele meters verandert van steil naar vlak. Grote indrukwekkende witgrijze wolken komen omhoog uit de enorme krater die we hier kunnen zien; hier zijn krachten aan het werk die de mens echt te boven gaan. Hoe zeer we als mens de natuur ook denken te kunnen controleren, hier besef je weer eens te meer dat we eigenlijk maar een kwetsbare diersoort zijn op een grote planeet die ons op dit moment toevallig goed gezind is en ons toestaat. We mogen niet te dicht bij de rand gaan staan, want de mogelijkheid bestaat dat je naar beneden glijdt en nooit meer terugkomt. Helaas is er vanaf de rand geen lava zichtbaar, daarvoor moet de vulkaan iets actiever zijn. Het lavameer bevindt zich namelijk laag in de “schoorsteen” van de vulkaan en lava is alleen zichtbaar wanneer het omhoog spat en boven de rand uitkomt. Dit is nu de tweede keer dat ik lava probeer te zien in Zuid-Amerika en weer heb ik pech, hopelijk komt er snel een derde keer en is die scheepsrecht.

Op de top blijven we 30 minuten, waarin ik samen met de andere zeven gelukkigen uit onze groep (twee duitsers, 2 oostenrijkers, één amerikaan en één zuid-koreaanse) vol bewondering de omgeving in me opneem. Het is jammer dat Leo het niet heeft gered tot dit punt, het voelt toch een beetje als een overwinning om hier te staan. De berg die me al vanaf dag één neerbuigend aankijkt ligt nu onder me, ik heb hem toch maar mooi overwonnen.

De weg naar beneden is veel gemakkelijker en leuker dan de weg naar boven. We hebben een speciaal matje gekregen waarop we over de sneeuw naar beneden kunnen glijden. Dat gaat erg hard, vooral wanneer je even een stukje niet remt. Achter elkaar suizen we op onze billen de berg af, zo nu en dan een stukje lopend om een botsing met een grote rots te vermijden. Binnen een uurtje staan we weer beneden, een heel stuk sneller en gemakkelijker dan de weg naar boven dus. Daar tref ik Leo aan, die al een tijdje op onze terugkomst staat te wachten. Hij baalt dat hij de top niet heeft kunnen halen, maar is blij dat er in elk geval foto’s van zijn. Misschien kan hij het na een flinke training volgend jaar nog een keer proberen. We besluiten de dag met een welverdiend biertje op het terras. We proosten op de vulkaan, die nog altijd als een heerser over het dorpje uitkijkt. Toch een raar idee, dat ik nog geen drie uur geleden op de top stond van dat enorme gevaarte.