Onze missie is geslaagd, Peninsula Valdes is bezocht. Vandaag dus maar weer snel door naar het zuiden. Omdat onze bus naar Rio Gallegos pas om 13.30 uur vertrekt hebben we nog genoeg tijd voor een rustige ochtend in Puerto Madryn. Voor de grap lopen we even naar het strand om nog een walvisje te spotten. We zijn dan ook zeer verbaasd wanneer we na slechts 5 minuten tijd beweging in de verte zien. Het blijkt weldegelijk om een walvis te gaan, meerdere zelfs. In de totaal 30 minuten die we uiteindelijk staan te kijken zien we meerdere keren flinke ruggen boven water komen. Ook enkele bekende waterfonteintjes en een grote zwarte driehoekige staart maken onderdeel uit van de show. We krijgen dus toch nog een waardig afscheid van deze faunarijke kuststreek. Hoewel we een verrekijker nodig hebben om de grote beesten op zee te zien en ik ze in Ecuador van dichterbij heb gezien, blijft het erg indrukwekkend om een grote mysterieuze massa door het water te zien bewegen. Goede foto’s zijn er helaas niet, daarvoor was de afstand te groot.
We brengen de huurauto terug en krijgen van de vriendelijke mevrouw achter de balie zelfs een lift naar het busstation aangeboden. Onze huurauto moest immers toch die kant op en dus vond ze het niet erg om ons mee te nemen. En zo komen we aan bij het busstation, klaar voor een busavontuur dat in totaal maar liefst 30 uur zal duren.
De lunch op het busstation bestaat uit sandwich milanesa; een broodje met sla, tomaat, kaas en een soort schnitzel. Erg smakelijk is het helaas niet, maar met het oog op al die bus-uren eten we ons bordje helemaal leeg. Om 13.30 uur vertrekt de bus (met cama-stoelen) richting Rio Gallegos, een rit van 17 uur waarop we onderweg nog twee keer stoppen om wat mensen op te pikken. We zitten comfortabel en kijken wel vier films. Tussendoor brengt het busmannetje ons wat vliegtuigmaaltijden (of serveren ze in vliegtuigen busmaaltijden?), dus we zijn de smaak van de milanesa alweer snel vergeten.
De volgende dag komen we om 07.00 uur aan in Rio Gallegos. De nachtrit over de vlakke oostkant van Argentinië was qua rijstijl erg aangenaam. Geen rare haarspeldbochten of slecht wegdek zoals ik dat van eerdere nachtbussen gewend ben (met als dieptepunt de rit tussen Trujillo en Huaraz). We slapen dus redelijk en zijn klaar voor een volgende bus wanneer we in Rio Gallegos aankomen. Gelukkig gaat de bus naar El Calafate al twee uur nadat we zijn aangekomen en hoeven we dus niet lang te wachten. Net als de rit naar Rio Gallegos is het uitzicht tijdens de rit naar El calafate niet echt speciaal. Een enorme oneindigheid van vlak of glooiend landschap wordt sporadisch onderbroken door een grote boerderij, verder is er niets. Vooral Leo verbaast zich over het feit dat er hier niks is, geen mensen, geen nederzettingen, alleen maar kleine planten in een zanderig landschap; wat is Argentinië toch groot!
In El Calafate zoeken we onze heil bij het kleine stoffige restaurantje dat het busstation rijk is. De laatste bus die we moeten nemen tussen Puerto Madryn en el Chalten is de bus tussen El Calafate en El Chalten, die pas 3 uur na onze aankomst vertrekt. Er is dus genoeg tijd voor het eten van een aantal heerlijke tosti’s en empanada’s en het drinken van twee liter bier. Zo nu en dan hebben we geluk en is er op het busstation gratis wifi, zodat ik mijn mail kan checken en met Renee kan chatten, zo ook hier. Heerlijk die moderne communicatiewereld!
De rit naar El Chalten is anders dan de twee busritten die we hiervóór maakten. Niet alleen zien we onderweg de twee gigantische meren die tussen El Calafate en El Chalten in liggen (waar ik voor het eerst in mijn leven een groot stuk ijs zie drijven), maar wanneer we El Chalten naderen zien we in de verte ook een enorm bergmassief opdoemen. Daar zijn ze weer; de Andes! Al tijdens de busrit zijn we zeer onder de indruk van wat we zien. De fascinerende berg Fitz Roy, de hoogste van het massief, steekt als een steile rots meters boven de andere indrukwekkende bergen uit. Het is echt een plaatje, en dat van kilometers afstand al. Iets zegt me dat we morgen een mooie wandeling zullen gaan maken.
Na een ritje van 3 uur komen we rond 19.00 uur aan op onze eindbestemming; El Chalten. We zullen hier twee nachten blijven in het meest luxe hotel op mijn reis tot nu toe. Voor de verandering heeft mijn vader een keer een hotel geboekt en hij heeft een kleine BTW-toeslag over het hoofd gezien, waardoor we nu in een prijzige maar wel zeer chique kamer terecht zijn gekomen (maar liefst twee nachtlampjes, dat zegt wel genoeg denk ik). Met 32 euro per persoon per nacht is dit vooralsnog de duurste overnachtingsplek op mijn reis. Gelukkig draagt mijn vader ook hier weer een flinke steen bij aan de kosten waardoor ik mijn dagbudget niet hoeft te overstijgen.
Er worden vandaag meer records gebroken; We eten die avond in een restaurant met de naam La Tapera, waar ik de lekkerste vegetarische maaltijd ooit bestel. Eenieder die in de buurt van El Chalten komt en honger heeft, probeer vooral de beetroot pancake gevuld met pompoen, tomaat en kaas, op een bedje van verse salade en overgoten met een paars bietensausje bij La Tapera. Een traktatie voor de mond, dat kan ik zonder twijfel beloven.
