Dag 117: Fitz Roy

Vandaag staat er weer een lekkere wandeling op het programma. Om 08.00 uur in de ochtend worden we door een busje opgehaald om naar Hosteria El Pilar te rijden, het beginpunt van onze wandeling. Vandaag maken we een wandeling van ongeveer 7 uur die ons langs verschillende prachtige uitzichtpunten leidt, met als hoogtepunt Laguna de los Tres. Bij Laguna de los Tres zullen we een goed uitzicht hebben op de 3405 meter hoge berg Fitz Roy, de hoogste van dit gebied.

Na een uurtje rijden beginnen we samen met tien andere wandelaars aan de tocht die begint in een bijzonder bos. De bomen hier lijken erg veel op de bomen uit het verhaal van Sneeuwwitje. De vele dode takken en stronken vormen vanuit elk gezichtpunt weer grote donkere ogen, een lange neus of een rafelige mond. Dit is zo’n plek waar je snachts niet graag verdwaald wilt raken, zoals Sneeuwwitje gebeurde, de arme meid. In het bijzondere bos vind ik tijdens de wandeling een goede stok om mee te wandelen. Al veel eerder werden we ingehaald door fanatieke wandelaars met metalen wandelstokken, van die stokken die ze in Nederland gebruiken voor Nordic Walking. Ik vind het natuurlijk een goed idee om een deel van je beenlast over te dragen aan je armen, maar een wandelstok kopen gaat tegen mijn natuur in. Ik hang de wandelstokfilosofie aan waarbij een wandelaar zijn stok moet vinden. Vindt een wandelaar zijn stok niet, dan is het hem blijkbaar niet gegund tijdens die wandeling. Vindt hij hem wel, dan mag hij hem naar hartelust gebruiken. Een wandelstok kopen is voor mij een doodzonde, dat doen oude mensen die geen energie meer hebben om er een te vinden. Of er meer mensen zijn die mijn wandelstokkenfilosofie aanhangen weet ik niet, misschien moet ik dat maar eens uitzoeken wanneer ik weer in Nederland ben.

Ik vind hier dus mijn gegunde wandelstok, een goed begin van de dag. Lopend langs de Rio Blanco, komen we langs het eerste uitzichtpunt op Fitz Roy met op de voorgrond een gletsjer. Hier zijn we al onder de indruk van wat we zien, ook al bevindt de bergscene die we zien zich op grote afstand aan de andere kant van het dal. De berg Fitz Roy is werkelijk een plaatje en het is onvoorstelbaar hoe de natuur het voor elkaar krijgt om zo’n enorme rots de hoogte in te duwen. In tegenstelling tot andere bergen is de top van de berg Fitz Roy niet besneeuwd of begroeid met planten, maar een grote kale vertikale rots die boven alles uitsteekt. De natte droom van elke touwklimmer, een onvoorstelbaar natuurverschijnsel. Het is vandaag prachtig zonnig weer en we zien de berg in zijn volle glorie pronken (een beetje zoals vulkaan Villarrica een week geleden).

We lopen verder naar de camping aan de voet van Fitz Roy, het basiskamp voor beklimmingen naar de top. Na het nuttigen van een goede sandwich begint hier het steile stuk van onze wandeling, die tot op dit moment nog redelijk glooiend was. Omdat we tijd genoeg hebben en de verzuring van de benen van Leo nog in ons achterhoofd zit, passen we ons tempo wat aan tijdens de beklimming. Het slingerpad kost ons ongeveer 2 uur, waarin we een heel stuk hoogte winnen. Door ons aangepaste tempo houdt Leo het goed vol, al moeten we op het laatste stuk nog een paar keer rusten. Onderweg naar boven is het uitzicht op de omgeving al erg mooi, dus het is ook geen straf om eventjes stil te staan.

Boven op de top hebben we echt een zeer spectaculair uitzicht op de reusachtige top van Fitz Roy, die tijdens onze wandeling alleen maar grote lijkt te worden. De steenmassa steekt honderden meters uit boven het dichtgesneeuwde bergmeer op de voorgrond. Hier zijn we voor gekomen! Als mens besef je eens te meer hoe nietig klein je eigenlijk bent als je oog in oog komt te staan met deze reus. Hoewel we op slechts 1200 meter hoogte zitten is het hier behoorlijk koud in de sneeuw en met de harde wind. Handschoenen en een muts misstaan niet, ook al schijnt het zonnetje volop.

We verblijven zeker een uur op de top, waarbij de bewolking iets toeneemt. Een paarhonderd meter van de top hebben we ook nog uitzicht op Laguna Sucia, een ander bergmeer dat niet is dichtgesneeuwd. Hier zien we vele gigantische ijsbrokken als puzzelstukjes op het meer drijven. Erg bijzonder om te zien, vooral met al die enorme bergtoppen op de achtergrond. We moeten nog wel uitkijken dat we niet naar beneden waaien, want de wind is aardig sterk en de randen lopen behoorlijk steil af. In deze onbewoonde wereld van bergbeklimmers zijn geen hekjes of platformen die mensen moeten weerhouden van een val naar beneden. Hier is de natuur de baas en wie zo dom is om naar beneden te vallen gaat gewoon dood (is dat nu een goed voorbeeld van natuurlijke selectie?). Gelukkig hebben we de wijze raad van onze zorgzame tante nog in ons achterhoofd en blijven we op veilige afstand van de randen (bedankt Maaike!).

Na wat laatste foto’s beginnen we rond 15.00 uur aan onze terugtocht naar El Chalten. Het is inmiddels iets meer bewolkt en de wind is toegenomen. Het hoogtepunt van vandaag ligt achter ons en de opdracht is om thuis te komen. Het uitzicht is mooi, maar we zijn verwend door het spectaculairs dat we allemaal al gezien hebben, dus het is vooral lopen, lopen en nog eens lopen. Vanaf de voet van de berg is het nog twee á drie uur lopen naar El Chalten, een pittige wandeling na de zes uur die er al op zitten. Gelukkig is het wel allemaal bergaf, dus veel meer dan stappen zetten is het niet. Bij Leo heeft de verzuring in zijn benen die hij had tijdens de beklimming, plaats gemaakt voor pijn in zijn voeten.

Uiteindelijk komen we rond 19.00 uur terug in het dorpje na wat toch een flinke wandeling was. We nemen een welverdiende douche op onze luxe kamer en gaan uit eten bij een nabijgelegen restaurantje. Wat is het toch fijn om lekker uit te rusten na geleverde inspanning. Ik kijk nu al uit naar onze volgende wandeling en met name na het voldane gevoel achteraf!