Dag 118: Naar El Calafate

Dag 118 van mijn reis is niet bijzonder interessant en ik zal dan ook niet te veel woorden proberen te gebruiken om deze dag te beschrijven. De enige activiteit die we ondernemen is de busrit van El Chalten naar El Calafate. Onze ochtend in El Chalten staat dan ook volledig in het teken van de residentiewisseling van vandaag. We staan op en nuttigen het ontbijt, dat overigens voortreffelijk is; verse kaas, ham, yoghurt en zelfs cakejes, maar dat mag ook wel voor 32 euro p.p.p.n. Nu vergeet ik nog te vertellen dat we tijdens het ontbijt via een Skype-sessie met Fenna krijgen te horen dat ik oom en Leo opa wordt. Erg heugelijk nieuws en bijzonder om zo te ontvangen in Zuid-Amerika tussen de bergen. Volgend jaar juni of juli kunnen we dus een kleine telg verwachten, als suikeroom in spé moet ik maar eens flink gaan sparen als ik weer terug ben. We checken uit, maar dat gaat niet helemaal zonder problemen, want we komen er dan pas achter dat het hotel 21% duurder uitvalt dan gepland (32 euro p.p.p.n. dus in plaats van 27 euro p.p.p.n.). De plaatselijke belasting was namelijk niet inbegrepen bij de prijs die Leo zag op de website. Een geval van kleine lettertjes, erg irritant dus. Leo betaalt in dollars omdat zijn pesos op zijn en daarbij maakt de eigenaar ook nog eens een misrekening van 20 dollar (te veel) die we niet opmerken door de plotselinge BTW-toevoeging die daaraan vooraf is gegaan. Een duur hostel dus, hopelijk krijgen we het komende dagen iets gunstiger wat financiën betreft.

Met wat verse empanada’s in de maag stappen we rond 13.00 uur de bus naar El Calafate in. Nogmaals zien we het landschap tussen de meren, maar nu in de andere richting. Meest opvallend tijdens de rit is dit keer niet het ijsschotsje dat in het meer drijft, maar de vele dode dieren die we langs de kant van de weg zien liggen. Om de paarhonderd meter zie ik wel een karkas liggen van een koe, stier of Guanaco. Of de dieren gestorven zijn door eventuele droogte of aan een of ander mysterieus virus weet ik niet, maar het ziet er niet goed uit. De dieren lijken ook niet aangereden door auto’s, want ze zijn allemaal nog redelijk gaaf en ik zie nergens bloedsporen. Een raadsel dus voor mij, wellicht is dit hier de normale gang van zaken. De condors vinden het in elk geval geweldig. Op onze korte rit zie ik er een paar neerstrijken in het open landschap. Condors zijn aaseters en weten wel raad met een dode Guanaco. The circle of life zullen we maar zeggen.

Ons hostel in El Calafate ligt een stuk buiten het centrum, maar is van alle gemakken voorzien. Bij aankomst krijgen we alle informatie die we nodig hebben voor een bezoek aan de Perito Moreno Gletsjer, want dat is toch waarvoor iedereen hier naartoe komt. Om geen risico te lopen dit hoogtepunt op mijn reis te missen boeken we meteen twee plaatsen in de bus die morgen om 13.00 uur naar de 75 kilometer verderop gelegen gletsjer rijdt. Aansluitend schuiven we in het dorpscentrum aan voor een heerlijke pizza, we moeten ons immers toch een beetje aanpassen aan de lokale toeristische keuken.