Dag 120: Big Ice

Al om 07.00 uur staat er een grote touringcar voor het hostel om me op te halen voor de gletsjerwandeling. Ik ben om 06.00 uur opgestaan en heb nog net een ontbijtje achterover kunnen schuiven. Het is niet van harte deze ochtend, we hebben de afgelopen week een druk programma gehad en nu moet ik weer bijzonder vroeg opstaan. Wat kijk ik toch uit naar die kantoorbaan volgend jaar waarbij ik lekker om 08.00 uur mijn bed uit kan rollen en rond 09.00 uur een keer op mijn bureaustoel neer kan ploffen, om er vervolgens de rest van de dag niet meer vanaf te komen.

Vandaag plof ik in de bus neer en slaap ik nog een beetje half door terwijl we de voor mij inmiddels bekende weg naar de gletsjer afleggen. We moeten onderweg nog een hoop mensen ophalen en we komen pas om 09.00 uur aan bij het uitkijkpunt waar we gisterenavond nog stonden. Tijdens de busrit naar het uitkijkpunt worden we begeleid door klassieke muziek wanneer we voor het eerst de gletsjer zien vanuit de bus. De chauffeur heeft het speciaal voor de gelegenheid aangezet en we moeten van de gids allemaal naar links kijken wanneer we de laatste beslissende bocht om de berg maken die ons scheidt van de gletsjer. Het is wat over the top en gemaakt, maar het geeft toch een geweldige lading aan het landschap, ik vind het wel mooi. De zingende hoge vrouwenstem die door de boxen klinkt lijkt wel van een andere planeet te komen, of uit de hemel, wat goed past bij het bizarre ijsfenomeen. De bus gaat extra zacht rijden zodat iedereen flink wat foto’s kan maken, het lijkt Disneyland wel.

In totaal doen er 37 mensen mee aan het gletsjerhiken vandaag en met z’n allen bekijken we de gletsjer vanaf het uitkijkpunt. De gletsjer is deze ochtend behoorlijk actief, er vallen meerdere stukken ijs naar beneden in het kleine uurtje dat we er zijn. Ik dacht eigenlijk dat de afkalving vooral in de namiddag plaatsvond, maar blijkbaar is er in de ochtend dus ook genoeg te zien.

De bus brengt ons naar de haven, waar we aan boord stappen een relatief kleine maar degelijke boot. Weer zie ik de gletsjer vanaf het water, maar dit keer wordt er minder aandacht besteed aan de ijswand en varen we linea recta door naar de overkant, waar onze hike begint. We kijgen een korte uitleg over de dag en vertrekken, na een laatste bezoek aan het tiolet, naar de gletsjer. De klim die we maken voordat we het ijs bereiken is niet erg zwaar, maar duurt wel zeker een uur. Onderweg zien we toeristen die voor de mini-trekking hebben gekozen en wordt de omvang van de gletsjer nog maar eens duidelijk. Doordat er in de verte mensen op de gletsjer lopen hebben we nu eindelijk een gevoel van schaal, en die schaal is echt enorm. Het doet me qua omvang en hoogte een beetje denken aan de zandduinen in Huacachina, Peru, maar dan van sneeuw in plaats van zand. Als mieren verplaatsen de mini-trekkers zich over de sneeuwheuvels, in een koud wit niemandsland.

We komen aan bij de rand van de gletsjer en krijgen een tuigje om en crampons onder onze voeten. Dat laatste is nieuw voor mij, ik heb nog nooit met crampons onder mijn schoenen over sneeuw of ijs gelopen. Het is best grappig dat je zo over een schuin ijsoppervlak kunt lopen waar je normaal gesproken zeker over zou uitglijden. Het lopen op crampons kost wel wat meer moeite dan normaal en vooral bergop moet je anders lopen dan je gewend bent (zoals een eend, met je voeten naar buiten). In een groepje van negen, begeleid door twee ervaren gidsen, gaan we de gletsjer op, de witte wereld vol heuvels en spleten. Vooral op de hoger gelegen stukken kunnen we de omvang van de gletsjer nog beter zien dan vanaf het uitkijkpunt. In alle richtingen is de witte sneeuwmassa enorm, vooral in de lengte. Zo nu en dan komen we een prachtige spleet tegen in het ijs met diepblauwe kleuren. Die kleuren blauw zijn bijna magisch, vooral wanneer je het ook nog eens onder water ziet. Er zijn ook kleine meertjes met een dun laagje water op ijs. Daarop kun je staan, zodat het lijkt alsof je over het water loopt (wellicht heeft Jezus het zo voor elkaar gekregen). Na een uur ijslopen stoppen we op een punt midden op de gletsjer voor een goede lunch. Die lunch heb ik vanmorgen bereid in het hostel en bestaat uit een lekkere verse sandwich met kaas, sla en ui. Al zittend op de Perito Moreno gletsjer eet ik vandaag dus mijn lunch, ik heb weleens minder interessante lunchplekken gehad. Ik maak nog wat onderwaterfoto’s in een ondergelopen ijsspleet bij onze lunchplek. Wat een geweldige kleuren onder water. Het is wel bijzonder koud water en mijn waterdichte camera komt bijna als een klompje ijs boven. Gelukkig houd hij het verder goed en kan ik naar hartelust nog meer foto’s maken onderweg. We lopen na de lunch nog twee uur over het ijs, over heuvels en door dalen. Het hoogteverschil in de nabije omgeving is steeds ongeveer vijf meter, minder dan ik had verwacht, maar beter dan helemaal vlak. Eerlijk gezegd had ik een extreem golvend landschap verwacht, met hoge kliffen en diepe gevaarlijke gaten en kuilen, maar dat kwamen we niet echt tegen. Het tuigje dat ik hoopvol omdeed bleek alleen te dienen voor geval van nood en niet om op onze tocht over verticale wanden of dunne ijsbruggen te lopen. Maar toch is het indrukwekkend om over de zee van ijs te lopen, zo midden in de Argentijnse wildernis.

Tijdens onze wandeling verteld de gids ook nog over de dikte van het ijspakket (wel 600 meter!) en over het principe van de gletsjer, die als het ware voordurend naar beneden glijdt over een laagje water. De aanvoer van het ijs gebeurt in het gebergte boven ons, dat zo’n 70% van de totale ijsmassa vertegenwoordigt. Dat wordt de accumulatiezone genoemd, die bij deze gletsjer in verhouding enorm groot is. Dat is ook de rede dat de Perito Moreno gletsjer 2 meter per dag kan bewegen, door de constante aanvoer van sneeuw en ijs. Elk jaar valt hier hoog in de bergen wel 10 meter sneeuw.

Via de rand van gletsjer lopen we na drie uurtjes ijslopen terug naar waar we begonnen waren. Het avontuur zit erop en de boot brengt ons terug naar de haven. Wel varen we nog een laatste keer dicht langs de rand van de afbrokkelende gletsjer, om op een waardige manier afscheid te nemen van dit natuurwonder. We worden bijgestaan door een glas goede whiskey met Perito Moreno-ijs, een leuk extraatje, maar ook een teken dat de prijs voor de excursie dit soort bizarheden toelaat. Met de bus keren we terug naar El Calafate en nog éénmaal kijk ik over mijn schouder wanneer we de laatste bocht ingaan die uitzicht op de gletsjer geeft. Dag Meneer Moreno, hopelijk gaat u nog vele koude jaren tegemoed en wellicht zien we elkaar nog eens in de toekomst. Als ik de mogelijkheid heb dan zal ik die in elk geval niet laten liggen, dat is zeker.

Ik kom thuis en zie in de spiegel dat ik licht verbrand ben in mijn gezicht. En dat terwijl ik mezelf heb ingesmeerd met factor 50 en de hele dag een hoed op heb gehad. De refelcterende werking van dat ijs is echt enorm. Op bed vind ik een nieuwe hoed die Leo voor me gekocht heeft. Ik had vandaag zijn hoed geleend, maar dat is vanaf nu dus niet meer nodig. De nieuwe hoed zal een goede opvolger worden voor mijn vorige hoed die ik verloor in Santiago. Qua kwaliteit stof is hij minstens zo goed en ik zal hem de komende maanden zeker hard nodig gaan hebben. We besluiten de dag met een BBQ in het hostel, waarbij we flink lachen met een Japanner uit Heroshima en een Zwitserse uit Zurich. Toch leuk hoe dat zo kan gaan in een hostel, ik mis die goeie ouwe tijd in dormrooms soms wel een beetje!