Het is alweer tijd om naar Puerto Natales te gaan, nog een stukje verder naar het zuiden van Zuid-Amerika dus. We genieten van het zoveelste hostelontbijt (met uiteraard jam en toast) en nemen daarna de bus in de ochtend. Bij de rit van El Calafate naar Puerto Natales steken we de grens tussen Argentinië en Chili weer over, voor mij de derde keer. Ik weet nog van de eerste keer dat het een heel gedoe was bij de grens, de Chilenen zijn nogal streng als het gaat om zaden, vruchten en ander Argentijns materiaal. Om eventuele virussen en andere engheden buiten te houden is elk vers takje of twijgje verboden, zelfs mijn geliefde wandelstok moet het ontgelden. Ik heb natuurlijk netjes op het grensformulier aangegeven dat ik verboden hout bij me draag en niet veel later wordt mijn stok al grondig onderzocht. Gelukkig is het dode hout geen risico voor de flora en fauna in Chili, maar het kleine stukje bast dat er nog aan de dode tak zit moet ik er wel met mijn Zwitserse zakmes vanaf snijden! We komen verder zonder problemen Chili binnen (alles moet nog wel door een grote scanner, zelfs de ruimbagage met al mijn gevonden walvisbotten), waar het sneeuwt. De temperatuur is de afgelopen weken flink omlaag gegaan; van een aangename 35 graden in Santiago tot een rillerige 10 graden nu bij de Chileense grenspost. Het weer is hier trouwens erg wisselvallig in Patagonië; het ene moment regent het, het volgende moment sneeuwt het en dan is het weer zonnig. We horen echter dat dat de normale gang van zaken is; “qua weer zijn hier elke dag 4 seizoenen”, zo grappen de locals.
Het laatste stukje vanaf de grenspost naar Puerto Natales zien we veel dieren lopen in het open landschap dat we passeren; nandoes, guanacos, schapen en zelfs kleine vosjes. Erg leuk om te zien dat hier toch nog zoveel dieren leven, ook al lijken ze door de eindeloze lijnen prikkeldraad langs de weg niet echt in het wild te leven.
Vroeg in de middag komen we aan bij het hostel, na wat hulp van Nol de fotoman. Nol de fotoman is een oud mannetje die twee stoelen voor ons zat in de bus en echt de hele rit onafgebroken foto’s maakte. Huizen, landschappen, dieren en zelfs andere bussen werden moeiteloos op de gevoelige plaat vastgelegd met zijn compact camera. De man was constant over zijn brilletje heen het landschap in aan het turen, half overeind uit zijn stoel, op zoek naar de ultieme foto. Ik schat dat hij wel 1000 foto’s heeft gemaakt in de paar uur durende busrit en allemaal vanuit het gangpad en door de vieze busramen heen. De man lijkt sprekend op Nol Brouwer (wellicht bij jullie bekend van televisie) en heb ik daarom de bijnaam Nol de fotoman gegeven. Nol de fotoman wijst ons dus ons hostel, helaas worden we niet door hem gefotografeerd. Ik was graag op pagina 2397 van zijn fotoboek verschenen, ergens klein links onderin de hoek.
Het hostel dat we hebben in Puerto Natales is ruim opgezet en van alle gemakken voorzien. Zo hebben we een keuken, computer, vergaderruimte, zitruimte, huiskamer en zelfs een klimmuurtje tot onze beschikking. Daarnaast is er een infomatiebalie voor wandeltochten in Torres del Paine, waar je ook materiaal kunt huren en bussen kunt boeken. Erg handig dus allemaal, een prima basis voor een goed geplande trekking. Onze twee persoons kamer is overigens zeer luxe; we hebben elk een nachtlampje. We komen even bij van al het gesjouw met bagage en het lopen in de strenge wind (het weer is echt ruw en koud hier) en wonen om 17.00 uur de dagelijkse informatiebijeenkomst voor toeristen die een trekking in Torres del Paine willen gaan maken bij (die wordt elke dag gratis georganiseerd door het hostel). We worden over alles bijgepraat; de weersvooruitzichten, de toegang per bus en boot, de overnachtingsmogelijkheden, de meest ideale route en ga zo maar door. Vervolgens besluiten we om overmorgen een vierdaagse trekking in het gebied te beginnen en regelen we meteen de busrit naar Torres del Paine bij de informatiebalie. Omdat we morgen nog een dagje rust hebben kunnen we even wachten met het huren van materiaal en het inkopen van voedsel. We gaan die avond lekker uit eten (ik een lekkere lokale maislasagna en Leo eet een stuk lamsvlees op een bedje van groenten) en liggen er niet al te laat in.
Op onze vrije dag slapen we uit tot een uur of 09.00. Het ontbijt dat bij onze kamerhuur in zit is goed (o.a. yoghurt met fruit en corn flakes) en met een goed gevulde maag wisselen we onze luxe kamer in voor een dormroom. We konden de kamer helaas maar één nacht boeken, vandaag was hij al bezet en moeten we onze toevlucht nemen in een driepersoons dormroom (een gedeelde kamer). Er is echter geen derde persoon aanwezig vandaag en dus hebben we uiteindelijk weer een kamer voor ons alleen, dit keer alleen zonder eigen badkamer, maar wel tegen een veel lager tarief.
Vandaag maken we ons klaar voor onze trekking in Torres del Paine die morgen start. Bij de supermarkt kopen we pasta, saus, chips, chocola, fruit, broodjes, kaas, vlees, groente en blikvoer (tonijn, ravioli en perziken op sap). We moeten vier dagen overleven in de bergen dus hopelijk hebben we genoeg gekocht om zonder honger terug te keren. We huren ook alle benodigde campingspullen bij het hostel; twee slaapmatjes, twee slaapzakken en een tent. De slaapmatjes zien er beangstigend dun uit, maar we doen maar net alsof het normaal is en nemen ze dankbaar aan. De tent zetten we vervolgens nog even op in de vergaderruimte om te kijken of die compleet en heel is. We hebben een drie- tot vierpersoons tent omdat een tweepersoonstent volgens de balieman aan de kleine kant zou zijn en we willen graag met backpack en al droog in de tent kunnen liggen. Het is een paar kilo extra, maar dan heb je ook wat. In de avond koken we in de keuken zes porties spaghetti, waar we er twee van opeten en vier van meenemen naar Torres del Paine. Ik skype nog met Renee en dan is de dag alweer voorbij, een dag vol nuttige bezigheden, maar waarop je aan het eind toch denkt: “Wat heb ik nu eigenlijk gedaan vandaag?”. We gaan vroeg naar bed, de komende dagen zullen we onze energie nog hard nodig hebben.
