Al vroeg staat er een busje voor de deur om ons op te halen, een uurtje of 07.15. We zijn de laatste twee die instappen, Leo is met zijn enorme rugzak de laatste. Hij heeft veel te veel spullen ingepakt voor de trekking, maar doordat hij op het laatste moment klaar is met alles merk ik het pas op wanneer we al in het busje zitten; dat gaat een zware tocht voor hem worden! Met het busje rijden we naar Pudeto, een haven in Torres del Paine waar een boot vertrekt naar het wandelgebied. We komen daar pas na twee uur rijden aan, want Torres del Paine ligt zeker 150 kilometer van Puerto Natales af. Onderweg rijden we door een flinke sneeuwbui heen en overal om ons heen is het wit. Dit is het moment dat we denken; waar zijn we in godsnaam aan begonnen? Wie gaat er nu met een tentje in de sneeuw kamperen? We hebben overigens onderweg ook de toegang tot het park betaald, 30 euro per persoon. Geen kleingeld als je het mij vraagt, hopelijk doen ze iets nuttigs met het geld.
Rond 10.00 uur komen we met de boot aan bij Lodge Paine Grande, het beginpunt van onze trekking. Hier kom ik erachter dat ik mijn Argentijnse wandelstok ben vergeten en ik loop terug naar de boot om hem te zoeken. Helaas heb ik de wandelstok waarschijnlijk aan de overkant laten liggen en het lijkt erop dat ik nu verder moet zonder. Nog voordat ik op en neer ben gelopen naar de boot heb ik echter alweer een nieuwe wandelstok gevonden. Zo zie je maar, wie een stok nodig heeft vindt er altijd een. Verheugd begin ik met mijn nieuwe stok aan de wandeling; hij weegt niet veel, is erg sterk en heeft een fijne greep. Een vooruitgang met de vorige stok die ik had, al was die wel mooier gegraveerd.
De eerste drie uur lopen we door glooiend heidelandschap, waar we in de verte hoge besneeuwde bergen en vertikale rotsen zien. Doordat er op de voorgrond overal bijzondere rode bloemen groeien is het een zeer fotowaardig uitzicht dat we steeds hebben. Ook het helder blauwe meer dat we aan onze rechterhand hebben levert een positieve bijdrage aan het bijzondere berglandschap dat we hier ervaren. Het lijkt een beetje op de Alpen, maar is toch een beetje anders. Ik heb genoeg tijd om foto’s te maken want ik ben een stuk sneller dan Leo en loop steeds een stukje vooruit om vervolgens weer op hem te wachten. Hij heeft echt teveel bagage meegenomen op deze trekking en sjouwt zich een ongeluk. Geen idee wat hij allemaal in zijn rugzak heeft gestopt, maar die is groter en zwaarder dan die van mij, terwijl ik de hele tent en het grootste deel van het zware blikvoer in mijn tas draag. Ik moet er bijna om lachen, zo krankzinnig is de situatie; mijn zestigjarige vader met een gigantische rugzak in de bergen en steeds maar mopperen dat hij echt teveel heeft meegenomen. Gelukkig kunnen we er ook de humor van inzien en wordt er onderweg genoeg gelachen.
Onderweg komen we veel mensen tegen, bijna allemaal met stalen wandelstokken in beide handen. Het lijkt wel alsof iedereen zich heeft overgegeven aan deze nieuwe trend, maar Leo en ik houden de boot stug af. Het waait erg hard (soms waaien we letterlijk bijna om), maar verder is er wat het weer betreft niets te klagen. Het is licht bewolkt met af en toe een paar lichte druppeltjes regen en soms schijnt de zon. Gelukkig heel ander weer dan wat we gisteren en vanmorgen in Puerto Natales hadden.
Onderweg pauzeren we even, eten een broodje ei, en nadat we weer een kwartier aan het lopen zijn kom ik erachter dat ik ook mijn nieuwe wandelstok weer vergeten ben bij de lunchplaats. Het heeft zo moeten zijn, mijn nieuwe stok heeft me slechts een klein stukje op weg geholpen en me nu alweer verlaten. Blijkbaar moet ik de komende 3 dagen zonder stok zien te volbrengen, het lot heeft gesproken! Niet veel later passeren we een jongen met een primitieve houten wandelstok. Ik wil hem bijna de hand schudden en verwelkomen bij mijn mensen-met-gevonden-houten-wandelstokken-club, maar aangezien ik zelf geen stok meer heb komt dat niet echt geloofwaardig over en loop ik hem maar gewoon voorbij, denkend: wij zitten op één lijn!
We komen in de buurt van de helft van onze wandeling van vandaag: Campamento Italiano. We steken een grote rivier over (bruggetje!) en maken prachtige water-bos-bergfoto’s die het goed zouden doen in een foto-album. Over de schoonheid van de omgeving niets te klagen, het is echt erg mooi hier. We lunchen vlakbij Campamento Italiano (heerlijk vers brood met kaas, tomaat en ui; zelf meegenomen) en beginnen aan de laatste etappe voor vandaag, de wandeling naar Campamento Los Cuernos. De drie wandeluren die volgen zijn niet extreem zwaar, maar met de ochtendwandeling in de benen en flink wat bagage op onze rug is het toch even werken. Voor Leo is het veel uitrusten en rustig aandoen, dan lukt het wel. Vooral het stijgen is voor hem lastig, dan slaat de verzuring in zijn benen snel toe. Uiteindelijk halen we het tot de camping, waar we rond 17.00 uur aankomen. De camping ligt op een flauwe berghelling en kijkt uit over het meer waarlangs we aankwamen. Er is een refuge, waar je kunt eten en slapen (17 euro voor een maaltijd en 35 euro voor één bed in een dromroom), maar omdat dat relatief duur is zetten we ons eigen tentje op. Dat doen we op één van de aanwezige vlonders, die speciaal zijn aangelegd om kampeerders een horizontale ondergrond te geven. Erg handig, want op de rotsachtige en hellende ondergrond van de berg is het lastig slapen, nu liggen we op een grote vlakke plaat MDF. Liever had ik een plaatsje in het gras gehad (we liggen nu wel erg hard op de dunne matjes van een halve centimeter dik), maar ik ben al lang blij dat het vlak is. Het waait erg hard en we moeten de tent goed vastzetten, maar wanneer dat eenmaal gelukt is liggen we binnen heerlijk warm en windstil in onze slaapzak.
Het avondeten bestaat uit de pasta die we gisterenavond hebben gekookt, die we koud uit de plastic zak opeten; dit is (over)leven! Het ziet er niet echt smakelijk uit en de deegbal is niet geheel weg te krijgen, maar mijn hongergevoel is in elk geval weer even verdwenen. Op de harde ondergrond vallen we tussen 21.00 en 22.00 uur in slaap.
