Het is half 8 wanneer ik uit mezelf wakker wordt; tijd voor een mooie wandeling vandaag! Leo draait zich kreunend en steunend om en we komen samen tot de conclusie dat hij wellicht beter een dagje rust kan houden. Vandaag wil ik naar Mirador Britanico lopen, een wandeling van 11 uur over 23 kilometer (als ik de kaart moet geloven). In Torres del Paine lopen we de bekende “W-track” en deze tocht is de middelste poot van de letter (de eerste poot hebben we gisteren overgeslagen, dat leek iets te veel van het goede voor vier dagen). De wandeling naar Mirador Britanico gaat daarom over één pad, heen en weer. Ik zal op de heenweg snel stijgen (van 150 naar 600 meter boven zeeniveau) en op de terugweg weer hetzelfde hoogteverschil afdalen.
Ik vertrek rond 08.30 uur aan mijn wandeling en begin fanatiek. Omdat ik terug moet naar Campamento Italiano en we dat stuk gisteren ook al heen zijn gelopen, probeer ik het zo snel mogelijk achter de rug te hebben. Ik kom om 10.00 uur bij Campamento Italiano aan, een heel stuk sneller dus dan de 3 uur die we gisteren met bepakking over het stuk hebben gedaan. Bij Campamento Italiano ontbijt ik (weer een lekkere sandwich) en om 10.15 uur loop ik verder. De klim naar Campamento Britanico is pittig. Het pad loopt flink omhoog over rotsen en door bossen. Je loopt merkbaar een gigantische vallei in, waarbij je prachtig uitzicht hebt op een enorme besneeuwde zwarte berg. De schaalloze rotswand zit vol met blauwe gletsjers en staat in groot contrast met de lieflijke groene wereld die we gisteren zagen. Af en toe hoor ik een flinke hoop sneeuw met veel gedonder naar beneden vallen en na goed kijken zie je dan in de verte een klein wit wolkje; wat een natuurgeweld! Hoe hoger ik kom hoe beter mijn zicht wordt op de grote vertikale rotspunten die zo karakteristiek zijn voor dit gebied. Als een massieve kroon steken ze mysterieus door het wolkendek heen, zich zo nu en dan onthullend aan de oplettende voorbijganger. Het lijkt wel alsof hier een paar kunstenaars aan het werk zijn geweest, zoveel sculpturale waarde zit er in het geheel. Wat me vooral fascineert is de schaalloosheid van wat ik zie; de rotspunten zijn volgens mij nog groter dan ik me voor probeer te stellen, maar ik heb niets op de voorgrond om ook maar enige vorm van verhouding te kunnen waarnemen. Dit is reuzenland!
Rond 12.00 uur kom ik aan bij Campamento Britanico en rond 12.15 uur sta ik op het uitkijkpunt, het einde van de route. Op een grote rots die uitsteekt boven de bomen sta je midden in de vallei, omringd door vele enorme rotspunten. Waar het zien van een paar rotsen al indrukwekkend is, is het nog indrukwekkender om door meerdere rotsen omsingeld te worden. Het uitzicht hier is zo wijds dat zelfs het maken van een panorama niet goed mogelijk is. Hoewel het uitzicht gisteren erg aardig was, heb ik vandaag echt het gevoel op een bijzondere plek te zijn, een plek die veel minder lijkt op de Alpen. Ik denk dat de vertikale rots-toppen die ik hier zie redelijk uniek zijn in de wereld. Toch bijzonder hoe zoiets door de natuur kan ontstaan, er moeten hier enorme krachten hebben gespeeld.
Om 12.45 uur heb ik het uitzicht op de top genoeg in me opgenomen en ga ik weer terug naar beneden. Het afdalen gaat een stuk sneller dan het stijgen en om 14.00 uur ben ik alweer terug in Campamento Italiano. De tijden op mijn kaart tussen de verschillende knooppunten (die aangeven hoe lang je over een bepaald traject doet) gelden denk ik voor klimmers met zware bepakking of wandelaars die veel rusten en foto’s maken. Omdat ik had verwacht op z’n vroegst om 18.00 uur terug te zijn bij de tent en het er nu op lijkt dat ik om 15.30 uur al terug ben, loop ik zo traag mogelijk en neem ik zo nu en dan een paar minuten rust om rond te kijken. Het waait vandaag weer flink en op het strandje aan het meer (waar het pad langs loopt) zie ik flinke golven; het lijkt de zee wel!
Om 16.00 uur ben ik terug bij de tent en tref ik Leo lezend aan in zijn slaapzak. Hij is verbaasd dat ik al terug ben en had me pas een aantal uur later verwacht. Ik laat hem mijn foto’s zien en vertel hoe de tocht is verlopen. Leo zelf was van plan een stukje te gaan lopen maar is niet verder gekomen dan het toilet op de hoek. Hij heeft nog steeds erg veel spier-en andere pijn, een combinatie van het lange lopen van gisteren en het harde “bed” van vannacht. In de hoop vanavond zachter te liggen lopen we naar de refuge en huren twee extra matjes. We drinken ook een warme kop chocolademelk en spelen een potje schaak, wat ik helaas verlies. Fysiek win ik het vandaag van mijn vader, mentaal wint hij het vandaag van mij. We eten weer een heerlijke klomp deeg die pasta moet heten en gaan bijtijds slapen. Morgen de zwaarste dag van onze mini-trekking waarbij we flink moeten klimmen met zware bepakking. Ik ben benieuwd!
