Dag 126: Terug naar de beschaving

Op onze laatste ochtend in Torres del Paine staat de hoofdattractie van het Nationale Park op onze agenda; uitzichtpunt Mirador Las Torres. Vanaf onze camping op 409 meter hoogte kost het volgens onze kaart ongeveer twee uur om het uitzichtpunt op 886 meter hoogte te bereiken. Een klim van 477 meter in twee uur tijd dus, geen slechte oefening voor de beenspieren. Om de wandeling nog iets specialer te maken is het mogelijk om rond 04.00 uur snachts te vertrekken, zodat je boven bent wanneer de zon opkomt. Ik maak natuurlijk graag van die mogelijkheid gebruik en sta om 03.30 uur naast mijn “bed”. Leo twijfelt of hij meegaat, maar blijft uiteindelijk toch maar in zijn bed liggen. Na de wandeling van gisteren en een derde nacht slapen op een harde vloer in een klein tentje lijkt het hem niet haalbaar om de flinke klim in twee uur tijd te volbrengen. Daarnaast moeten we na het bezoeken van het uitzichtpunt de tent weer opbreken, alles inpakken en minstens twee uur lopen om uit het park te komen. De bus vertrekt om 14.00 uur in het dal en die willen we wel graag halen, dus het is verstandiger om te blijven liggen, al mist hij daardoor wel weer een mooi uitzichtpunt in het park.

Ik ontbijt op de camping en om 03.55 uur begin ik gewapend met een zaklamp aan mijn ochtendwandeling door de duisternis. Het is best raar om zo ‘s-nachts door alleen een donker bos te lopen, in een vreemd land en zonder iemand in de buurt. Ik probeer alle obstakels die ik tegenkom te ontwijken, maar kan niet voorkomen dat ik hier en daar bijna over een boomwortel struikel. Het donkere pad loopt door de bossen omhoog en ik moet flink werken om tegen de berg omhoog te komen; maar goed dat Leo niet is meegegaan. Omdat ik niet weet wat ik onderweg allemaal tegen zou kunnen komen aan wilde dieren en ik mijn evenwicht dan beter kan bewaren, pak ik een dikke wandelstok van de grond. Nu ben ik in elk geval opgewassen tegen een wilde kat-achtige die zich vastgrijpt in mijn been.

Na 45 minuten is het al aan het schemeren en kom ik aan bij Campamento Las Torres, waar ik andere mensen zie vertrekken op weg naar de top. Het is nu 04.45 uur en het is nog 45 minuten lopen naar het uitzichtpunt, dus ik lig voor op schema. Vanaf Campamento Las Torres is de klim naar het uitzichtpunt erg steil. 45 minuten lang loop ik tegen de berg op zonder ook maar één vlak stuk tegen te komen. Onderweg wordt het lichter en lichter en wanneer ik de top bereik heb ik geen zaklamp meer nodig om alles te kunnen zien. De laatste honderd meter moet ik klimmen over grote rotsen, de boomgrens ben ik inmiddels gepasseerd. In een wereld van steen en ijs bereik ik het eind van het pad en zie ik de drie enorme stenen torens waar het allemaal om te doen is. Op de voorgrond ligt een stil meer van smeltwater, de perfecte situatie voor een mooie foto. Ik begrijp waarom dit één van de hoogtepunten is in het park, de enorme vertikale rotsenpartijen zijn erg indrukwekkend van zo dichtbij. Het is half zes en er zijn ongeveer 20 mensen boven die allemaal hopen op een mooie zonsopgang die de rotsen rood zal doen kleuren. Het is echter bewolkt en zonnestralen zitten er helaas niet in. Al fotograferend wacht ik nog 45 minuten in de hoop op één klein zonnestraaltje, maar uiteindelijk geef ik het op en begin ik aan mijn weg terug naar de tent. Waar het stijgen op de heenweg al redelijk snel ging, gaat het afdalen nog sneller. Binnen 21 minuten sta ik weer bij Campamento Las Torres en nog eens 35 minuten later sta ik weer bij de tent. Het is dan ongeveer 07.15 uur en Leo ligt nog op één oor. Ik kruip de tent maar weer in en probeer nog even een oogje dicht te doen na mijn verfrissende ochtendwandeling.

Om 08.00 uur staan we op en gaan we inpakken. Om 09.30 uur verlaten we het kamp en gaan we op pad. Onze laatste harde nacht zit erop, vanavond zullen we weer in een lekker zacht bedje liggen. De laatste wandeling die we maken in Torres del Paine is die van Campamento Chileno naar Hosteria Las Torres. Vanaf Hosteria Las Torres zal een busje ons terugbrengen naar de beschaving, naar daar waar de zachte bedden zijn. De route naar Hosteria Las Torres bestaat uit een stukje klimmen (ongeveer 100 meter hoogteverschil) en vervolgens uit alleen maar afdalen (ongeveer 370 meter hoogteverschil). Het eerste stuk gaat zeer traag bij Leo, maar hij houdt het goed vol (een Nederlandse vrouw die Leo passeert spreekt tegen haar echtgenoot, na het zien van Leo en zijn bepakking, de legendarische woorden; “O mijn god!”). Het afdalen gaat een stuk sneller, We hebben er een aardig tempo in zitten en nog vóór het middaguur staan we beneden.

Het wachten is nu op de bus, die om 14.00 uur zal arriveren. We maken onze laatste blikken open (sardines met tomatensaus en tonijn in olie) en kijken voldaan terug op de bergen. Torres del Paine zit erop, het wandelen en kamperen is met succes verlopen. Hoewel we de omgeving de afgelopen dagen veel op de Alpen vonden lijken en het hier niet spectaculairder vonden dan bij Fitz Roy of de Perito Moreno gletsjer, hebben we prachtig gewandeld. Onderscheidende hoogtepunten vond ik de twee uitzichtpunten; Mirador Britanico en Mirador Las Torres, maar helaas kan Leo daar dus niet over meepraten. Die enorme vertikale rotspunten maken het de moeite waard om dit gebied te bezoeken, al was ik door het uitzicht bij Fitz Roy vorige week nog net iets meer onder de indruk.

We komen terug in Puerto Natales rond 17.00 uur en checken in bij ons vertrouwde hostel, waar we de gehuurde campingspullen inleveren, onze opgeslagen spullen uit de kast halen en ons opfrissen. De tijd van het genieten is aangebroken, vanavond geen koude homp deeg meer als diner, of een houten plank als bed. We gaan heerlijk uit eten bij de lokale Mexicaan (weer een fantastische vegetarische maaltijd overigens, dat gaat goedkomen Renee) en verbazen ons nog even over de lage rekening die we krijgen. De door ons bestelde Cesarsalade werd niet geleverd en staat op ons verzoek dus ook niet op de bon, maar het lijkt erop dat ze nog meer hebben weggelaten, wellicht uit coulance. Voor 10 euro per persoon hebben we een hoofdgerecht met drankje en een dessert op, een onmogelijk lage prijs voor Chileense begrippen. Het zal niet helemaal kloppen wat hier gerekend is, maar dan hadden ze ook maar beter op moeten letten met onze salade, dus we besluiten en niks van te zeggen. We betalen en verlaten het restaurant in de hoop dat er niet iemand met een deegroller achter ons aan komt gehold om alsnog extra geld in ontvangst te nemen. Dat gebeurt gelukkig niet en niet veel later val ik in een diepe slaap in een heerlijk zacht bedje.