Dag 135: Een behouden vlucht!

De dag is gekomen, Leo keert weer huiswaarts. Na Jeroen is hij de tweede die me op kwam zoeken en ook wij zagen samen prachtige dingen onderweg. Wanneer ik hem op het vliegveld vraag naar zijn hoogtepunt van de afgelopen weken, dan hoeft hij niet lang na te denken voordat hij zegt: “Fitz Roy, El Chalten”. Ik ben het grotendeels met hem eens, onze wandeling naar Laguna de los Tres was één van de meest indrukwekkende van onze reis samen. Ik voeg daar nog twee dingen aan toe; Vulkaan Villarrica en Gletsjer Perito Moreno. Ik denk dat die drie dik bovenaan staan, gevolgd door Torres del Paine, Peninsula Valdes en de boottocht door Beagle Channel. En dan zijn er nog die vele andere mooie belevenissen die je bijna zou vergeten: het kerkhof in Punta Arenas, of de dagwandeling in Bariloche, of de tocht naar de vlag op de berg, of de stad Santiago, en zo kan ik (natuurlijk) nog wel even doorgaan. Genoeg meegemaakt dus weer, het teken van een interessante en actieve reis.

Nadat we samen naar mijn nieuwe hostel zijn gelopen (ik herpak mijn oude vertrouwde leventje, vanaf vanavond lig ik weer in een lawaaierige en muffe kamer voor slechts 13 euro per nacht, jippie!) pakken we de taxi naar het vliegveld. Het inchecken verloopt voorspoedig en onder het genot van een laatste Argentijns biertje praten we na over de afgelopen weken. Dan is het moment gekomen om gedag te zeggen en neemt Leo plaats in de rij voor de douane. Nog een bekende zwaaifoto (net zoals ik bij Jeroen deed) en dan is het weer gebeurt, weer een bekende die dit werelddeel verlaat. Ik ben weer alleen, alleen in dit zuidelijk deel van de wereld. Een beetje saai in het begin, maar toch ook wel weer gaaf. Niemand waar je rekening mee hoeft te houden, niemand die op je wacht of vraagt wat je gaat doen. Gewoon je eigen plan trekken, als een anoniem persoon in een uithoek van de wereld.

Omdat het pas 12.00 uur is wanneer ik het vliegveld verlaat, loop ik terug naar mijn nieuwe hostel om het vliegtuig waarin mijn vader zal zitten op te zien stijgen. Vanuit mijn nieuwe hostel heb je vanaf de bovenste verdieping namelijk een prachtig uitzicht op Ushuaia en het vliegveld. Het is wel een uurtje lopen naar het hostel, maar ik ben weer alleen en dat betekent dat een taxi voor mij te duur is. Waar ik euro’s kan besparen zal ik dat de komende weken zeker niet laten. Nog net op tijd voor het opstijgen bereik ik mijn uitkijkpunt, het duurt nog 15 minuten voordat het vliegtuig de lucht in gaat. Ik zet mijn laptop aan en chat met Renee terwijl ik door het raam mijn vader zie wegvliegen. Hij zit in een grote Boeing 747 met 4 motoren die vlak na het opstijgen een scherpe draai naar links maakt (180 graden). Ik weet nog een foto te maken terwijl ik door mijn verrekijker het toestel volg. Daar gaat mijn vader, zo de lucht in, en uiteindelijk verdwijnt het rokende stipje vervagend in de wolken. Een mooi dramatisch afscheid, wat een prachtige uitvinding is dat vliegen toch eigenlijk. Hopelijk heeft mijn vader een voorspoedige reis, hij is immers maar liefst 38 uur onderweg en het zou vervelend zijn wanneer daar nog meer tijd bij zou komen.

Tegen het vallen van de avond zie ik een prachtige wolkenlucht ontstaan wanneer ik al computerend door het raam kijk. De ondergaande zon heeft een gaatje gevonden tussen de wolken met als resultaat een schouwspel aan 3d-effecten. Het lijkt wel alsof de hemel het vertrek van mijn vader nog een beetje kracht wil bijzetten, alsof het wil zeggen; “die komt wel goed aan”. Naar buiten kijkend nuttig ik mijn avondeten, dat inmiddels ook is aangepast aan mijn nieuwe budget. Dit keer geen lamsvlees meer of luxe pizza, ik eet stokbrood met kaas, tomaat en ui en drink water uit de kraan. Het echte leven is weer begonnen!