Vandaag kom ik erachter dat er toch wat meer leven in Bahia Blanca zit dan gisteren het geval leek te zijn. In de wijk waar ik slaap zijn een hoop kringloopwinkels open en de gedateerde meubels staan bijna midden op straat. Het is allemaal een beetje slordig en stoffig, maar ik vind het heerlijk. Voor het eerst sinds tijden heb ik weer het gevoel dat ik me op onbekend terrein begeef, weg van alle toeristen. Iets dat me weer een beetje doet denken aan Bolivia, Ecuador of Peru, gewoon het minder georganiseerde en meer van iedereen doet maar wat. Ik zit hier in een stukje Argentinië dat karakter heeft, dat een geschiedenis kent. Eind 19e eeuw bloeide de stad Bahia Blanca naar aanleiding van de grote graantransporten die via dit dorp plaatsvonden. Klaarblijkelijk is dat rijke leven inmiddels grotendeels historie, want alles ligt er arm en vervallen bij, maar dat is stiekem juist wat het voor mij mooi maakt. De stad krijgt een ziel, een gezicht, al is het geen erg vrolijk gezicht. Het is eerder een oud vervallen gezicht met grote rimpels, maar met een rij keurig bijgehouden witte glanzende tanden in het gebit. Ik maak vandaag namelijk een wandeling door het centrum en zie, naast de grote vervallenheid, ook een hoop verrassend mooi bewaard gebleven gebouwen. Echt oud is het allemaal niet, want het stamt uit het coloniale tijdperk, wat goed te zien is aan de europese invloeden in de verschillende bouwstijlen. Ik zit een hele tijd op het plein en geniet van het observeren van de mensen en honden om me heen.
Op de kamer in mijn hostel heb ik gezelschap gekregen van een Brasiliaanse jongen. Ik spreek hem niet echt tijdens zijn verblijf, maar vlak voordat hij vertrekt raken we toch aan de praat. Hij is vanuit het zuiden van Brazilië vertrokken per auto met als doel dezelfde route af te leggen door Zuid-Amerika als die ik heb afgelegd, maar dan in tegengestelde richting. Helaas, want anders had ik gezellig en gratis met hem mee kunnen rijden naar de volgende stad. Hij heeft overigens zijn auto professioneel beplakt met stickers die verwijzen naar zijn grote reis, erg mooi gedaan en dus maak ik er een foto van. Altijd leuk om fanatieke medereizigers tegen te komen die moeite doen om hun reis bijzonder te maken. Wellicht moet ik in de toekomst ook maar eens per auto de wereld in. Europa lijkt me wel een mooi begin, daar is ook nog zoveel boeiends te zien. Ik zal het eens aan Renee voorleggen, misschien dat we in 2013 een gaatje kunnen maken in onze agenda!
