Dag 144 tot 147: Grote reset – deel 1

Of er echt sprake is van een writersblok weet ik niet, misschien komt het door de vele dingen die ik gezien en gedaan heb de afgelopen maanden, maar de behoefte om dingen mee te maken en daarover verhalen te schrijven is even helemaal verdwenen. Wellicht is dit één van de dingen die ook bij een lange reis horen, het moment waarop je even niet meer kunt, even teveel gereisd hebt. Gelukkig ben ik in Mar del Plata en kan ik lekker zinloos op het strand gaan zitten en voor me uit staren, verstand op nul en mensen kijken. Het waait overigens erg hard op het strand, wie in slaap valt wordt half begraven in het zand wakker. Het is trouwens sowieso niet aan te raden om te gaan liggen, want dat betekent zand in je mond, ogen en oren, van achter en van voren (daar is het liedje weer!). En de zee is ijskoud, wel lekker als het warm is, maar toch ook wel even het gevoel alsof je mannelijkheid is verdwenen. Of gewoon een beetje in het hostel hangen, iets dat ik ook meer dag één dag heb gedaan. Even binnen zitten, achter mijn laptop, of gewoon op bed liggen. En niks zinnigs doen, dus gewoon een beetje pokeren in plaats van blogjes schrijven. Het klinkt behoorlijk kansloos en dat is het ook. Ik ben eraan toe om me hersenloos te vervelen. Er zijn natuurlijk nog wel wat momenten dat ik dingen bekijk in Mar del Plata, maar dat zijn dan vooral dingen die niet echt toeristisch zijn en puur om even wat buitenlucht op te snuiven. Zo zit ik vaak bij het skatepark, waar jongeren flink tekeer gaan op hun skatebord (ik maak zelfs een tournooi met honderden toesschouwers en prijzengeld mee). Of ik ga een tijd in het park zitten, mensen observeren en van de zon genieten. Ik neem mijn fotocamera niet eens meer mee op deze dagen, ik heb het fotograferen ook echt even helemaal gezien.

Eén ogenblik is er dan toch ineens weer even die aandrang om erop uit te gaan, een klein momentje van zwakte in mijn reset-proces. Ergens knaagde het gewoon, ik móest wel naar die toeristische pier toe, die pier waar je de zeeleeuwen kunt zien die symbool staan voor deze kuststad. Een kolonie van honderden dieren die op een grote zandbank langs de grote rotsen ligt, luierend en soms vechtend met elkaar. En wat een enorme stank komt er toch van die dieren af! Het is echt een lucht van verrotte poep, maar dan nog zuurder. Gelukkig is het best aardig om de zeeleeuwen van zo dichtbij te zien (en te horen!), anders had ik het de wandeling van meer dan 3 uur niet waard gevonden. Natuurlijk was ik weer te trots en krenterig om een bus te nemen en ik wilde ook wat van de omgeving zien. Ik kom langs een vervallen en verlaten circustent, waar vlak in de buurt kleine kinderen verbazend goede jongleer-acts tonen voor wachtende automobilisten bij een stoplicht. En ik kom langs een grote golfbaan, waar ik een GPS-gestuurde golftas op wielen zie. Ik had dat al een keer in Nederland gezien, maar weer sta ik met verbazing en enige plaatsvervangende schaamte te kijken hoe de betreffende golfer met zijn tas over de baan loopt. Demonstratief twee meter erachter om te laten zien hoe leuk zijn gadget wel niet is en wanneer het karretje om de een of andere rede plots van koers wijzigt struikelt de man er bijna over. Ik kom niet meer bij, maar het is toch krankzinnig! In de haven kom ik naast zeeleeuwen trouwens ook nog een aantal flinke boten tegen die half verroest en vergaan op hun zijkant in het water liggen. Half herroverd door moeder natuur, maar nog hangend aan een “zijden” draadje van een grote kraan, in een laatste poging ze recht te trekken of in elk geval niet te laten zinken. Het is een haven zoals een haven hoort te zijn; vies, rommelig, lawaaierig en obscuur. Kranen die hun werk verrichten, grote vrachtwagens die af en aan rijden en veel vissersboten die er overigens roerloos bij liggen.

Op mijn terugtocht naar het centrum verbaas ik me nog even over de grote leegstand in alle enorme flats die ik passeer. Niet dat er niemand woont, maar de rolluiken zijn omlaag en de bewoners verblijven kennelijk ergens anders (of iedereen ligt midden op de dag te slapen, maar dat lijkt me niet echt plausibel). Wat jammer eigenlijk dat er niet gewoon een systeem bestaat waarin ik in zo’n appartement zou kunnen overnachten voor een tientje. Ik zou de boel prima schoon achter kunnen laten zodat de eigenaar er niets van zou hoeven te merken. Maar helaas, je kunt tegenwoordig niemand zomaar meer vertrouwen en mij dus ook niet, dus moet ik weer terug naar mijn dormroom. Morgen naar Buenos Aires, kijken of ik daar weer opgeladen ben om wat dingen te bekijken.