Dag 162 tot 165: De lachende tandarts

Het nieuwe jaar begint met een bezoekje aan de tandarts. In mijn verstandskies zit al enkele weken een groot gat en het tandvlees in mijn kaak begint steeds meer pijn te doen. Omdat Ezequiel me heeft verteld dat de gezondheidszorg hier in Argentinië van een veel beter niveau is dan die in Uruguay en Brazilië, ga ik vandaag langs bij een spoedkliniek om naar de tand te laten kijken. Gelukkig zijn ze vandaag (op nieuwjaarsdag) open en rond 11 uur kijkt er een tandarts met een spiegeltje in mijn mond. Hij heeft ongeveer drie seconden nodig om te concluderen dat mijn tand er zo snel mogelijk uit moet. Dat had ik zelf ook al bedacht, maar ergens diep in mij leefde er nog de hoop dat ik het met een tijdelijke vulling tot aan Nederland uit zou kunnen houden. Maar helaas, de tand moet dus getrokken worden en dat kan niet in de spoedkliniek, want die is alleen maar uitgerust voor diagnostisch onderzoek. De goedlachse tandarts, die met alle macht probeert gebrekkig Engels te spreken, nodigt me uit voor een ochtendje kiestrekken in zijn praktijk op donderdag. Uiteindelijk kan ik de afspraak verplaatsen naar woensdag, want elke dag die de tand er eerder uit is is meegenomen. Ik zal namelijk zeker twee volle dagen moeten herstellen hier in Rosario, waardoor mijn reisschema sowieso al aardig in de war komt, en dus wil ik zo snel mogelijk geholpen worden.

De volgende dag loop ik samen met Renee naar het adres dat de tandarts voor me op een briefje heeft geschreven. Het is een appartement op de eerste verdieping van een klein flatgebouw midden in een drukke winkelstraat. Ik zou voor geen euro gewed hebben dat hier een tandarts zijn praktijk heeft, maar er hangt warempel een klein vervallen plaatje bij het huisnummer waarop zijn naam staat. We bellen aan maar er doet niemand open, wellicht zijn we wat aan de vroege kant. We wachten even, bellen nog een keer aan, en merken dan dat de deur al de hele tijd open stond. Eenmaal in de gang valt de deur achter ons dicht en is die niet meer van binnen open te krijgen, we zitten dus min of meer gevangen in de tandartsflat. Op de eerste etage waar het appartement van de tandarts is staan er geen huisnummer bij de deuren en we krijgen nergens een teken van leven. Het ziet er allemaal een beetje schraal uit, dus we hopen maar dat we niet voor niks gekomen zijn. Wat dat betreft heeft mijn tandarts in Nederland het wel iets beter geregeld met zijn praktijk (en villa met bijbehorende Jaguar voor de deur). Maar na een minuut of tien verbaasd op een neer lopen tussen begane grond en eerste verdieping, verschijnt daar ineen de tandarts die we gisteren in de praktijk ontmoet hebben. Hij draagt normale kleren en wanneer hij ons ziet vertelt hij glimlachend dat hij even ergens heeft ontbeten. We betreden zijn appartement en zien een ouderwetse praktijk met allerlei primitief ogende hulpmiddelen. Een beetje zoals het verjaarde scheikundelokaal op mijn middelbare school van tien jaar geleden, het lijkt in niets op de standaard die we tegenwoordig in Nederland gewend zijn. Er wordt een stuk klassieke muziek opgezet en met uitzicht op het met algen beslagen aquarium (dat hoognodig schoongemaakt dient te worden) neem ik plaats in de stoel. Niet alleen de dubieuze omgeving maar ook de taalbarrière tussen ons en de tandarts maken dat ik me toch niet helemaal op mijn gemak voel. Wanneer de drie spuiten in mijn kaak worden gezet krijg ik het even een beetje benauwd (zweten en misselijkheid), maar de man weet zichtbaar waar hij mee bezig is en ik mag even liggen en krijg een watje met alcohol onder mijn neus. Hij maakt voortdurend grappen naar Renee, die een beetje angstig toekijkt vanaf een bureaustoel achter mijn hoofd. Het is een hele vriendelijk man die tandarts en aan zijn handelen te merken heeft hij heel veel ervaring, maar toch ben ik er pas echt gerust op wanneer de kies er helemaal uit is. Gelukkig is alles wat hij gebruikt wel steriel en gaat het na het aanbrengen van de verdovingsvloeistof snel. Het is een kwestie van even flink snijden en dan met een soort tang die kies eruit wrikken. “Dutch teeth are very strong!”, zegt de tandarts, wanneer hij voor een tweede keer moet snijden nadat de eerste wrikpoging is mislukt. Ondertussen zet hij nog een nummertje op van Ennio Morricone, óf in een wanhopige poging om me gerust te stellen óf omdat hij gewoon graag naar die muziek luistert op de woensdagochtend. Uiteindelijk is de tand eruit en kan ik zonder hechtingen weer de straat op. Ik krijg nog een aantal goede adviezen in het Spanglish en de tandarts vertelt ons dat we eigenlijk best speciale gasten voor hem zijn. Vandaag wilde hij eigenlijk het graf bezoeken van zijn twee overleden kinderen, die ongeveer 140 kilometer verderop begraven liggen. In plaats daarvan heeft hij ervoor gekozen om mij te helpen en het bezoek uit te stellen, wellicht omdat ik nu de leeftijd ben die zijn zoon had kunnen hebben als die nog geleefd had. Het geeft ons bezoek aan de tandarts een bijna emotioneel einde. Ik heb eigenlijk een beetje medelijden met de aardige en goedlachse tandarts die het erg goed met ons voor heeft, maar ergens heb ik ook wel het idee dat het mooi was dat hij mij op zijn vrije dag heeft kunnen helpen. Ik geef hem een extra hartelijke handdruk en armkneepje wanneer we de flat verlaten; bedankt tandarts!

De rest van de dag, en overigens ook de volgende dag, doen we het heel rustig aan. Ik mag niet te veel in de zon (die buiten fel brandt) en wanneer ik veel loop krijg ik pijn in mijn kies. Onze kamer met airco biedt uitkomst! Het is even afzien, want we zitten hier nu al 5 dagen in een kamertje zonder enige vorm van daglicht, maar het is wel de perfecte locatie om bij te komen. Af en toe verlaten we ons nest om een stukje in de stad te wandelen of boodschappen te doen. We vinden Rosario niet echt heel spetterend, er is niet zo heel veel te doen en echt bijzondere gebouwen of pleinen zien we ook niet. Het is op enkele plekken in de stad wel mooi en groen, maar niet op een manier die we nog niet eerder hebben ervaren (tja, we zijn nu eenmaal in La Plata geweest…). We gaan nog een keertje naar de bioscoop en maken een busritje naar het busstation, maar daar houdt het dan ook mee op. Ik moet overigens twee dagen lang alles door een rietje eten/drinken en dat is wel even wennen. Gelukkig is er een goede supermarkt in de buurt en hebben we een fijne keuken tot onze beschikking. Toch best ingrijpend als je ineens niet meer kunt eten, het gezegde is maar al te waar: je weet pas wat je mist als je het niet meer hebt/kunt. Dat is misschien wel een goede spreuk om 2013 mee te beginnen!