Dag 180 en 181: Iguazu Falls (BRA)

Het was een lange en slapeloze busrit (vooral voor Renee) waarop we vaak zijn gestopt. Het dieptepunt was rond 05.00 uur snachts, toen de chauffeur stopte en de halve bus het nodig vond om te gaan ontbijten bij een wegrestaurant. Maar er waren ook positieve kanten aan de nachtrit naar Foz do Iguazu; in de avondschemer zagen we voor het eerst het groene, glooiende braziliaanse landschap met hier en daar flinke rotspartijen. Het lijkt erop dat we de goede kant opgaan!

We arriveren in de ochtend in Foz do Iguazu, een klein stadje vlakbij het drielandenpunt tussen Brazilië, Paraguay en Argentinië. Net als vele andere toeristen zijn we hier eigenlijk maar voor één ding; de Iguazu Falls, een enorme partij watervallen op de grens tussen Brazilië en Argentinië, tien kilometer ten zuiden van de stad. Wanneer we per stadsbus Foz do Iguazu binnenrijden is er dan ook te merken dat er iets speciaals gaande is hier in de buurt. Hier en daar staan enorme hotels die gezamelijk een flinke lading toeristen kunnen verwerken, terwijl er verder zo op het oog niet veel te doen valt hier in het centrum. Het hostel dat we vooraf hebben geboekt ligt redelijk centraal tussen de hotels, maar helaas is de busroute ons niet gunstig gezind en stappen we na een kleine noodkreet acht blokken verderop uit. Gelukkig maakt het hostel dat we even later te voet bereiken een hoop goed. We komen terecht bij een kleine villa en worden zeer gastvrij ontvangen door moeder en zoon, die de boel hier klaarblijkelijk runnen. De paar kamers die worden verhuurd maken onderdeel uit van het huis of de schuur waardoor alles kleinschalig en gemoedelijk aanvoelt. Omdat de door ons geboekte kamer nog wordt bezet worden we tijdelijk ondergebracht in een ruime gezinskamer met drie bedden. Geen slechte overnachtingsplek dus, helemaal niet als je bedenkt dat we maar 11 euro per persoon per nacht betalen hier (inclusief ontbijt). We krijgen van de gebrekkig Engels sprekende zoon een kaartje van het stadje en uitleg over waar wat te doen is, wat op niet veel meer neerkomt dan het aanwijzen van een groot winkelcentrum en het busstation om naar de watervallen te gaan. Omdat het enorme winkelcentrum in Porto Alergre ons als doorgewinterde westerlingen zo goed was bevallen (niet in de laatste plaats vanwege de aangename aircotemperatuur binnen) laten we deze kans niet aan ons voorbij gaan en brengen we nog dezelfde ochtend een bezoekje aan het wederom enorme gebouw. Binnen treffen we zoals verwacht aan wat we eerder ook in Porto Alegre gezien hebben; een bios, een supermarkt, een foodcourt en heel veel kledingwinkels. Is dit dan echt het enige dat we van Brazilië te zien gaan krijgen? Het is niet te hopen, maar voorlopig leggen we ons er graag even bij neer.

De rest van de dag slapen we bij op onze kamer en lopen we voor het avondeten nog even terug naar het winkelcentrum. Het is eigenlijk echt toeristisch onverantwoord om steeds maar bij een westers foodcourt te eten (we moeten natuurlijk de Braziliaanse keuken proberen), maar het eten smaakt ons zo goed en de prijzen zijn zo redelijk dat we er vandaag vrede mee kunnen sluiten. Daarnaast is het ook wel een gezellige omgeving met al die shoppende lokals om ons heen. Op straat zie je nauwelijks iemand lopen, maar in de Mall is het aardig druk en kijken en bekeken worden.

Vandaag de grote dag, zoals die er al meerdere zijn geweest op mijn reis. Na Machu Picchu en Perito Moreno staan we nu op het punt om mijn derde highlight te bezoeken; de Iguazu watervallen. Op de grens tussen Brazlilië en Argentinië ligt het natuurlijke hoogteverschil van 60 tot 82 meter waar per seconde gemiddels 1746 m³ water naar beneden stort (op de Niagara watervallen nà het meest ter wereld). Dit unieke schouwspel wordt dagelijks door vele toeristen bezocht, zowel vanaf de Braziliaanse kant als vanaf de Argentijnse kant, en vandaag (en overmorgen) zijn wij aan de beurt. We beginnen met de Braziliaanse kant, omdat je aan deze kant van de watervallen vooral een panoramische overview hebt en het dus een mooi begin is om kennis te maken met het spektakel. Om 09.30 uur worden we wakker en na een heerlijk ontbijtje (er was zelfs honing!) rijden we rond een uurtje of twaalf in de bus richting het zuidoosten.

De aankomst bij de entree van het park doet me (helaas) denken aan een dagje Efteling op een drukke zomerdag. Vele tientallen mensen staan in een lange zigzaggende rij te wachten tot ze hun 15 euro entreegeld mogen afdragen. Teleurgesteld maar braaf sluiten we netjes aan, welopgevoed als we zijn. Vraag me niet waarom, maar ergens had ik toch de illusie dat we vandaag tamelijk zelfstandig in de natuur zouden rondlopen en niet als een kudde achter elkaar aan zouden hoeven lopen. Het liefst zou ik omdraaien en een rustiger oord opzoeken, maar het is hier precies zoals in de supermarkt; Of je het leuk vindt of niet, je moet in de rij anders heb je niet waar je voor gekomen bent. Uiteindelijk gaat het entreren sneller dan we denken en een kwartiertje later zitten we in een overvolle engelse-stijl dubbeldekker, op weg naar de kilometers verderop gelegen watervallen. De Iguazu Falls bevinden zich in een groot reservaat waar enorm veel bijzondere dieren en planten leven. Wellicht kunnen we vandaag dus nog wat meer zien dan vallend water.

Om de mensenmassa een beetje achter ons te laten stappen we pas uit bij de laatste halte waar de bus stopt en bewaren we de halte halverwege waar je de watervallen kunt zien (en waar iedereen uitstapt) voor later. Vanaf een terras kijken we op de brede maar ondiepe rivier uit die de bovenkant van de waterval vormt. Het traag en vredig kabbelende water doet in niets vermoeden dat hier vlakbij één van de grootste watervallen ter wereld ligt. Als ik niet beter zou weten zou ik even lekker gaan zwemmen en rustig op mijn luchtbed het stroompje mee afdrijven. Toch zijn er voor de oplettende kijker aanwijzingen dat hier iets bijzonders gebeurt, want in de verte zien we niet alleen de enorme wolk waterdamp die de watervallen veroorzaken boven de waterspiegel uitstijgen, maar ook een vlonder met honderden felgekleurde toeristen. Het lijkt wel alsof er een buslading japanners verdwaald is geraakt en nu wanhopig vanaf een vergeten vlonder onze kant opkijkt, maar niets is minder waar. Later op de dag zullen we erachter komen dat het gaat om het uitkijkpunt bij Garganta del Diablo; de grootste waterval in het gebied die alleen vanaf Argentijnse zijde van dichtbij is te bekijken.

Tijdens onze zelf geimporteerde lunch, bestaande uit stokbrood met kaas, olijven, ui, tomaat en sla, zien we één van de beloofde bijzondere dieren rondwandelen die dit park rijk is. Het gaat hier om een beslurft zoogdier dat nog het meest lijkt op een kruising tussen een das en een miereneter. Ik heb het schepsel in elk geval nog nooit gezien en zou er thuis een encyclopedie op na moeten slaan om uit te vinden waar we precies naar zitten te kijken, maar het is een leuke ervaring. Wel staan er overal waarschuwingsborden die zeggen dat het dier erg agressief kan zijn wanneer het om eten gaat en dat een kras of beet een grote kans geeft op besmetting met Rabiës. Niet echt knuffeldieren dus, al denken verschillende naïeve toeristen daar heel anders over. De dieren worden door veel mensen over de rug geaaid, terwijl ze met heel andere dingen bezig zijn dan huisdiertje spelen. De plastic zakken met eten worden namelijk vakkundig vanuit het niets weggetrokken bij niets vermoedende lunchers, die vervolgens verbaasd opkijken en het dier al etend op de foto proberen te zetten. Eén vrouw maakt het helemaal bond; met haar handtas probeert ze voorover gebogen één van de beesten zo te sturen dan hij niet meer van haar af loopt en tegelijkertijd kijkt ze met een permanente gemaakte glimlach in de fotocamera van haar man. Dit soort mensen gaat volgens mij over lijken als het om vakantiekiekjes gaat, zo gedecideerd zie je ze handelen. Het is bijna om bang van te worden, alle begrip of respect voor de natuur is verdwenen en die ene lachende foto met dat rare beslurfde beest moet en zal op de schoorsteenmantel verschijnen. Mocht ik ooit zo eindigen, herinner me dan alsjeblieft aan dit verhaal en zeg dat ik ook zo ben geworden, misschien kom ik tot inkeer. We zien vandaag overigens nog veel meer prachtige dieren, zoals bijzondere vogels, een leguaan, grote vlinders, hagedissen en zelfs een wild zwijn.

We nemen de bus terug naar de halte die we eerder oversloegen en beginnen onze wandeling langs de panoramische uitzichtpunten. De eerste keer dat we de watervallen in beeld krijgen is al meteen prachtig. Van links naar rechts zien we aan de overkant van het dal over een grote breedte overal water naar beneden storten. Het is echt zo’n moment waarop iedereen even stilstaat, stil is en in zijn hoofd fluisterd; “Wow!”. Doordat het water over zo’n grote breedte naar beneden valt ontstaan er vele afzonderlijke watervallen die elk een karakteristiek valpatroon hebben. We lopen over het pad met panoramische uitzichtpunten en het is bijna onmogelijk om niet elke tien seconden een foto te maken. Elk doorkijkje naar de overkant van het dal is fantastisch en waar je ook kijkt zie je watervallen. Het resultaat is 109 watervalfoto’s die bijna allemaal even mooi zijn, en dan heb ik me echt nog ingehouden. De meest indrukwekkende watervallen zien we aan het eind van het wandelpad wanneer we arriveren bij Garganta del Diablo (de keel van de duivel). Via een verhoogd padenstelsel, dat zweeft boven het water, kijken we in een ongelooflijke watertrechter. Enorme hoeveelheden water verdwijnen in een dichte mysterieuze mist. Best bijzonder als je bedenkt dat er zeer waarschijnlijk nog nooit iemand daar beneden is geweest en dat wat er zich daar beneden af zou kunnen spelen alleen kan worden ingevuld door je fantasie (die bij mij overigens vrij groot is merk ik; potten volg Incagoud, verborgens piratenschatten en zelfs complete ondergrondse beschavingen zijn de revue al gepasseerd). Aan de doordringende donderende geluiden te horen is het in elk geval geen plek voor stervelingen, maar eerder een voor onverwoestbaar gesteente. Het is even dringen geblazen maar als je er uiteindelijk bent dan is het erg indrukwekkend om op het puntje van het laatste platform te staan. Omringd door watervallen, de één nog uitbundiger dan de ander, lijkt het dan alsof al het water uit de gehele Braziliaanse jungle tegelijkertijd naar beneden stort. Een actieve en luidruchtige omgeving van bruine rotsen, groene planten, blauwe lucht en wit water die ik nooit eerder heb gezien. Ik wist natuurlijk wel dat Iguazu Falls een hoogtepunt zou zijn op mijn reis, maar het overtreft toch wel een beetje mijn verwachtingen. De schaal en impact is van hetzelfde niveau als dat van de gletsjer Perito Moreno; erg hoog. We genieten nog zeker een half uur van alles wat we op het eindpunt zien, inclusief een paar weggewaaide hoedjes op verlaten rotsen en een zee van muntjes op de bodem van de rivier onder ons. Bij de watervallen is het nat en koel vanwege de waterdamp en de stevige wind. Je moet goed opletten dat er niks wegwaait en het is lastig om goede foto’s te maken, want al een paar seconden nadat je je camera uit je broekzak haalt zitten er waterdruppeltjes op. Toch slagen we erin om het geheel op beeld vast te leggen, al blijven de watervallen in het echt natuurlijk vele malen indrukwekkender dan op een platte geluidloze foto. Na een paar laatste foto’s vanaf een nabijgelegen uitkijktoren is het tijd om weer naar ons hostel terug te keren. We hebben een geweldig goede indruk gekregen van de pracht en omvang van de watervallen en kunnen ons moeilijk voorstellen dat de Argentijnse zijde daar nog iets aan toe kan voegen, maar dat zullen we over twee dagen pas weten. Missie Iguazu Falls is in elk geval bij deze geslaagd, echt een aanrader voor eenieder die ooit in de buurt is.